Εξαρχής πίστευα ότι το Μακεδονικό θα είχε μικρή έως ανύπαρκτη επιρροή στις εκλογικές επιδόσεις των περισσότερων κομμάτων. Σε άλλα θα κριθούν οι προσεχείς εκλογές. Μάλιστα, σε λίγο, όταν όλα θα ομαλοποιηθούν (εδώ το πρώτο δείγμα), οι εγχώριοι «μακεδονομάχοι» θα ξεμείνουν εντελώς από μεροκάματο (εδώ).
Εξαρχής, επίσης, πίστευα ότι το μόνο κόμμα που θα ταρακουνηθεί μέχρις εξαφανίσεως είναι οι ΑΝΕΛ και γι’ αυτό είχα μερικές αμφιβολίες αν τα, ελάχιστα πλέον, φιλαράκια του Πάνου Καμένου στην κυβέρνηση θα άφηναν τον Αλέξη Τσίπρα να του δώσει τη χαριστική βολή με τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Τώρα, λοιπόν, που η κατάσταση ομαλοποιείται, ας επιχειρήσουμε να δούμε πού -και πώς- πάει το πράγμα για τους επόμενους (τέσσερις ή οκτώ) μήνες μέχρι τις εκλογές:
Συμπέρασμα πρώτο: Τα μόνα πολιτικά κόμματα που δεν υφίστανται πολιτικές αναταράξεις είναι στην αριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος. Το ΚΚΕ (έτσι κι αλλιώς σπάνια κινείται κάτι εκεί) και ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πλήττεται ο ΣΥΡΙΖΑ από τον «μακεδονισμό», απόδειξη ότι από τον περασμένο Ιούνιο, όταν υπέγραψε την «προδοτική» Συμφωνία των Πρεσπών, τα (δημοσκοπικά) ποσοστά του ανεβαίνουν. Το Μακεδονικό είναι, σε συντριπτικό ποσοστό, υπόθεση της ευρείας Δεξιάς.
Συμπέρασμα δεύτερο: Στη ΝΔ υπάρχουν αναταράξεις, αλλά απορροφώνται από την διαφαινόμενη προοπτική εξουσίας. Ωστόσο, παρά την φαινομενική συμφωνία όλων έναντι της Συμφωνίας των Πρεσπών, είναι ευδιάκριτες οι διαφοροποιήσεις των δύο βασικών πτερύγων: της ακραίας δεξιάς και της μεσαίας. Η πρώτη εκφράζεται από το τρίδυμο Σαμαρά-Βορίδη-Γεωργιάδη. Η δεύτερη από όσους εκφράζονται από τον παραδοσιακό καραμανλισμό. Και δεν πέρασε απαρατήρητη η πρόσφατη παρέμβαση του Νίκου Δένδια, ο οποίος επισήμανε τον κίνδυνο το κόμμα να οδηγηθεί στο 18% (ποσοστό του Μαΐου του 2012), αν γίνει «ακροδεξιό γκρουπούσκουλο με εθνικιστικές κραυγές». Ολα αυτά θα «λυθούν» στις εκλογές, στις οποίες οτιδήποτε λιγότερο από την αυτοδυναμία δεν θα εκληφθεί από όλους ως επιτυχία, δεδομένου ότι οι επόμενες θα γίνουν με απλή αναλογική.
Συμπέρασμα τρίτο: Τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου (ΚΙΝΑΛ και Ποτάμι) δέχτηκαν το μεγαλύτερο πλήγμα. Είχαν απώλειες προσώπων, αλλά και δυνάμεων (δημοσκοπικά δεν πάνε καλά). Το ΚΙΝΑΛ, μετά τη διαγραφή Θεοχαρόπουλου, διαλύεται ως ομοσπονδιακό κόμμα και επιστρέφει στη λύση «μόνο ΠΑΣΟΚ». Το εγκαταλείπουν περιφερειακά στελέχη κατηγορώντας το για συμπόρευση με την ΝΔ. Η ηγεσία προσπαθεί να το υποβαθμίσει, αλλά στα μικρά μεγέθη κάθε απώλεια μετράει. Το Ποτάμι έχει μεγαλύτερα προβλήματα, καθώς κι άλλοι βουλευτές του το εγκατέλειψαν και ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν είναι πλέον αρχηγός Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Ο οποίος, πάντως, ακόμα κι έτσι, μπορεί να αποκτήσει ένα μικρό πλεονέκτημα εν όψει (τουλάχιστον) ευρωεκλογών. Είναι το μόνο μικρό φιλοευρωπαϊκό κόμμα, που μπορεί να διεκδικήσει τις ψήφους «αντι-μακεδονομάχων», που δεν θέλουν να πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Εν κατακλείδι: «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», που έχει πει ο Μάο Τσε Τούνγκ; Οπως το δει κανείς. Αν αυτή η αναταραχή οδηγήσει στην συρρίκνωση του ενδιάμεσου (στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ) χώρου ή και στην εξαφάνιση κάποιων κομματιών του, η κατάσταση δεν θα είναι και τόσο θαυμάσια. Τα μικρά κόμματα χρειάζονται ως ανάχωμα σε μια ανελέητη, όπως διαφαίνεται, σύγκρουση Δεξιάς και Αριστεράς. Χρειάζονται και για μετά.