Η κυβέρνηση είπε να κάνει τον Κινέζο. Κυριολεκτικά. Είδε πώς χτίζονται τα νοσοκομεία στην Κίνα και αποφάσισε να αντιγράψει τη μέθοδο, φτιάχνοντας τις νέες κλειστές δομές στα νησιά. Επίταξη με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και κατασκευή, υποτίθεται, σε κινηματογραφικό χρόνο.
Βέβαια, πριν από την επίταξη των εκτάσεων, έχουν επιταχθεί οι κάτοικοι των νησιών που, εδώ και πέντε χρόνια, είδαν, οι περισσότεροι, τη ζωή τους να αλλάζει προς το χειρότερο. Ξέρουμε τους αριθμούς, βλέπουμε, έστω από την άνεση της απόστασης, τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν. Και τώρα οι άνθρωποι που άκουγαν περί αποσυμφόρησης, μαθαίνουν ότι τα σαρδελοκούτια αντικαθίστανται από μεγαλύτερα. Βγαίνουν στο δρόμο. Και όχι μόνο. Θα ανέβουν και στα κεραμίδια των σπιτιών τους. Θα σηκώσουν πανό και θα υπογράψουν τις προσφυγές στη Δικαιοσύνη. Το ξέρουμε όλοι, δεν μπορεί να μην το γνωρίζει και η κυβέρνηση: αυτά τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο δείχνουν. Είναι η κυβέρνηση που επιτάσσει, όχι στρατός κατοχής. Σε κάθε βήμα, θα βρίσκει μπροστά της και ένα ανάχωμα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα στις τελευταίες κυβερνητικές ανακοινώσεις δεν βρίσκεται στην επίταξη των εκτάσεων – είναι μία αναπόφευκτη καταφυγή. Βρίσκεται στην απουσία ανακοινώσεων για τη δημιουργία κλειστών κέντρων στην ηπειρωτική χώρα. Η πρόθεση για την κατασκευή τους περιγράφεται, βέβαια, στο γενικό σχέδιο, πλην όμως φαίνεται ότι δεν προτάσσεται ως κύρια προτεραιότητα. Θεωρητικά, έχουν εντοπιστεί οι χώροι σε όλες τις Περιφέρειες, πλην Θράκης. Εντάξει. Γιατί δεν έγιναν και οι σχετικές ανακοινώσεις με τη χωροθέτηση του σχεδίου; Προφανώς, για δύο λόγους: η κυβέρνηση δεν θέλει να σηκώσει δεύτερο κύμα αντιδράσεων στην ηπειρωτική χώρα και, πιθανότατα, περιμένει να δει τη «συμπεριφορά» της μεταναστευτικής ροής. Επίσης, οφείλει να αλλάξει τη συμφωνία με την Τουρκία για την επαναπροώθηση ανθρώπων που μεταφέρθηκαν από τα νησιά στην ηπειρωτική χώρα.
Μεταξύ μας, όλοι μπορούμε να υποθέσουμε πού θα οδηγήσει όλο αυτό. Οι νέες δομές στα νησιά θα ξεχειλίσουν και εκεί που είχαμε μία Μόρια, θα αποκτήσουμε περισσότερες.
Οι νησιώτες πνίγονται από το δίκαιο και το πρόβλημα. Λες και οι κυβερνήσεις έβαλαν τα νησιά στην άκρη, πήραν ένα μαρκαδόρο και τα έβαψαν, στον χάρτη, με διαφορετικό χρώμα. Ομως στην πολιτική τους ουσιαστικά αποτυπώνεται η άρνηση των τοπικών κοινωνιών, στην ηπειρωτική χώρα, να πάρουν επάνω τους μέρος ενός εθνικού προβλήματος. Για σκεφτείτε το. Κανένας δήμαρχος, κανένας περιφερειάρχης από την ηπειρωτική χώρα δεν θα βγει να πει ότι οι νησιώτες έχουν δίκαιο.
Και μιλώντας για τοπικούς άρχοντες, μία σύμπτωση περιγράφει την τραγική ειρωνεία εις βάρος των συμπατριωτών μας στα νησιά. Ο περιφερειάρχης τους λέγεται Μουτζούρης. Oπως αυτός που, κατά το χαρτοπαίγνιο, τους έμεινε στο χέρι. Αν μάλιστα, ο περιφερειάρχης, συνεχίσει τα της διακοπής συνεργασίας με την κυβέρνηση, στο τέλος θα μοιάσει με τον ομόηχό του της τράπουλας.