«Μέσα στα αίματα είναι το αυτοκίνητο. Μέσα-έξω». Καλά έκανε και το διευκρίνισε ο συμπαθής ταξιτζής που είδε ξαφνικά μία αιμόφυρτη γυναίκα να μπαίνει στο ταξί του. Αλλιώς πλένεις το αυτοκίνητο μέσα-έξω και αλλιώς το περνάς από τη βούρτσα για ένα εξωτερικό πλύσιμο. Δεν είναι μόνο τα διπλά λεφτά. Είναι και οι χαμένες ώρες μέχρι να φύγει το αίμα από την ταπετσαρία. Και ποιος, δηλαδή, θα αποζημιώσει αυτόν τον άνθρωπο;
Η γυναίκα δέχθηκε τους πυροβολισμούς του συντρόφου της και κατάφερε να συρθεί μέχρι τον δρόμο, αναζητώντας, μέσα σε μία θάλασσα από αίμα και πανικό, τη σανίδα που θα την κρατούσε στη ζωή. Είδε το ταξί και μπήκε μέσα. «Με σκότωσε» είπε στον ταξιτζή. «Περάστε έξω, κυρία μου» της απάντησε αυτός και το επανέλαβε, σχεδόν γελώντας, στις κάμερες. Δεν νομίζω να της είπε και «σιγά την πόρτα». Άλλη πόρτα διάβαινε η κυρία, σιγά μην χτύπαγε την πόρτα του οχήματος.
Αλλά, συγγνώμη, τι άλλο να της έλεγε ο βιοπαλαιστής της ασφάλτου; Πρώτον, το όχημα ήταν μισθωμένο και περίμενε πελάτη. Δεύτερον, ένας πελάτης που αιμορραγεί είναι κομματάκι δύσκολο να πληρώσει. Και άντε τώρα να τρέχεις στα επείγοντα και μετά να περιμένεις να πληρωθείς. Σιγά μην πληρωθείς. Γυρίζεις άδειος, δεν μπορείς να πάρεις πελάτη γιατί είναι το ταξί ματωμένο, έχεις και το πλυντήριο. Ενδεχομένως να έπρεπε και να παραδώσεις στον συνεταίρο, να πας για φαγητό, να πάρεις μια ανάσα ρε φίλε.
«Περάστε έξω, κυρία μου». Και εκείνη βγήκε, μαζί με την ψυχή από το σώμα της. Ενδεχομένως, αν μπορούσε να μιλήσει, να άλλαζε το «Με σκότωσε» σε «Με σκότωσαν». Αλλά και αυτό θα ήταν βαρύ και άδικο για τον ανθρωπάκο της διπλανής πόρτας, τον μεροκαματιάρη που δεν θέλει μπελάδες και όμως του έκατσε η στραβή και πέρασε ένα απόγευμα πετώντας ξένο αίμα από την κίτρινη πόρτα.
Ταράχθηκε, λέει. Και δεν σήκωσε το τηλέφωνο να ειδοποιήσει ένα ασθενοφόρο, κάποιον τέλος πάντων να έρθει. Καλά έκανε, δεν υπήρχε λόγος. Μπορεί και να το είπε στη γυναίκα που έβαφε κόκκινο το πεζοδρόμιο. «Δεν υπάρχει κράτος, μαντάμ»