Το «ένας ατυχής επικοινωνιακός χειρισμός δεν μπορεί να αποτελεί λόγο αποπομπής» από την κυβέρνηση για τη συνέντευξη Τύπου της Λίνας Μενδώνη πρέπει είναι η απόλυτη υποτίμηση. Από το «…μας εξαπάτησε… με βαθιά υποκριτική τέχνη», που παραπέμπει στη δημοτική μούσα και στο «σε γέλασε, Παρασκευούλα μου, σε γέλασε το δημαρχόπουλο», μέχρι το «μας εξαπάτησε» που κάνει πολλές τις αποπλανημένες Παρασκευούλες, το «δεν υπήρξε ποτέ προσωπικός μου φίλος, ούτε δικός μου, ούτε του Πρωθυπουργού» σαν να μην ήξερε ο ίδιος ο Μητσοτάκης πώς να το πει ή να το διαρρεύσει, και το «είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος» για τον Λιγνάδη, μιλάμε για υπερπαραγωγή. Για «Μπεν Χουρ». Ή καλύτερα για «Αρμαγεδδώνα» των αποτυχημένων συνεντεύξεων Τύπου.
Δεν είμαι βέβαιος ότι η Λίνα Μενδώνη θα είχε σωθεί αν ένα κοινωνικό και ποινικό θέμα δεν είχε μετατραπεί σε πολιτικό. Από τους «οργισμένους» ηθοποιούς που ήξεραν μεν τι έκανε ο Λιγνάδης 20 χρόνια, αλλά ζητούσαν την παραίτηση της Μενδώνη, μέχρι τα προσφυγόπουλα που τάχα προμήθευε το Μαξίμου, η υπόθεση Λιγνάδη έχει μετατραπεί σε πολιτική. Με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει κάνει το λάθος να μπει στην υπόθεση, αντί να την αφήσει να προχωράει απολιτίκ φθείροντας αποτελεσματικότερα την κυβέρνηση.
Η υπόθεση Λιγνάδη κάνει επίκαιρη την ανάγκη να βρεθεί ένα σύστημα που θα ελέγχει το παρελθόν των υποψηφίων κυβερνητικών στελεχών. Κάτι σαν το αμερικάνικο σύστημα που τον υποψήφιο συνοδεύει στην εξεταστική επιτροπή της Γερουσίας ο φάκελος του FBI για το παρελθόν του. Μέχρι σήμερα έρευνα θεωρείται η εμφάνιση –αν έχει υποχρέωση ο υποψήφιος– στην επιτροπή της Βουλής για να τον ρωτήσει η εκάστοτε Ζωή Κωνσταντοπούλου πώς αισθάνθηκε όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ, όπως η αξέχαστη ΠουΤουΒού είχε ρωτήσει τον Λάμπη Ταγματάρχη.
Τέλος, κάτι σημαντικό. Το #MeToo είναι από τη φύση του αντισυστημικό κίνημα. Το μέσον με το οποίο καταγγέλθηκαν μεγάλοι, είτε παραγωγοί όπως ο Γουαϊνστάιν, είτε ηθοποιοί όπως ο Κέβιν Σπέισι και ο Γούντι Αλεν, είτε ο Ντόναλντ Τραμπ. Το #MeToo είναι εργαλείο ενσυναίσθησης, έχει μορφή vigilantism, όπου ο τηλεθεατής, ο αναγνώστης, ο χρήστης των social media, γίνεται δικαστής Τι, των βιβλίων του Ρόμπερτ βαν Γκούλιγκ και ερευνά, αποφασίζει και συνοπτικά εκτελεί την ποινή. Στο φινάλε την άμεση ποινή έχει δικαίωμα να την επιβάλει. Όπως κάποτε καταξίωσε το δημόσιο πρόσωπο έχει δικαίωμα να το απαξιώσει.
Οι κυβερνήσεις από τη φύση τους είναι συστημικές. Το να ασκούν εξουσία και να θέλουν να διατηρούν αντισυστημικό χαρακτήρα είναι τόσο γελοίο, όσο θα ήταν οι υπουργοί μιας κυβέρνησης που έχουν το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, να ήθελαν να κατέβουν να διαμαρτυρηθούν για την αστυνομική βία.