Τα νούμερα εκτοξεύονται καθημερινά, σαν βεγγαλικά στον ουρανό καλοκαιρινής νύχτας. Στο 5,9% θα φθάσει η ανάπτυξη του 2021, είπε ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ. Στο 7% την ανέβασε ο Στουρνάρας, με πρόβλεψη μάλιστα +3,5% κάθε χρόνο για μια δεκαετία. Στο 8,8% την πήγε η City Group για φέτος. Τρελά πράγματα, αν σκεφτούμε ότι το 2020 είχαμε ύφεση 8,2%. Θεότρελα, αν θυμηθούμε ότι πριν από ακριβώς μία δεκαετία, η τότε κυβέρνηση του Γιώργου έψαχνε απεγνωσμένα κάποιον δήμαρχο (του Ζωγράφου νομίζω) που είχε πάρει με δάνειο κάποιο κτίριο χωρίς να το δηλώσει, με αποτέλεσμα η τρόικα να μην κλείνει την αξιολόγηση του εξαμήνου και η χώρα να κινδυνεύει με ξαφνική χρεοκοπία. Τα έχουμε ζήσει κι αυτά, απλώς τα ξεχάσαμε.
Τώρα οι αριθμοί επέστρεψαν θριαμβευτικά. Η Ελλάδα από αποσυνάγωγος και αποδιοπομπαίος τράγος, έγινε το καλό παράδειγμα της Ευρώπης. Εκεί που τρώγαμε τη σκόνη (και την περιφρόνησή) τους, ξαφνικά τους βλέπουμε στον καθρέφτη του αμαξιού μας να τρέχουν ασθμαίνοντες πίσω μας για να μας προλάβουν. Δεν είναι άσχημη η εικόνα, δικαιούμαστε να παριστάνουμε ότι παίρνουμε την εκδίκησή μας. Ως κι η Μέρκελ, στον ακροτελεύτιο απολογισμό της, στενοχωρήθηκε αναδρομικά που μας στρίμωξε κάποτε. Τώρα όλοι εκεί έξω μας ηγάπησαν.
Κι εμείς ζούμε πλέον στον αστερισμό των καλών αριθμών. Σχεδόν μια δεκαπενταετία τους κυνηγούσαμε μανιωδώς, να φτιάξουν επιτέλους οι άτιμοι, αλλά μόλις έδειξαν να σουλουπώνονται, εμείς ανοίξαμε τα παλιά κιτάπια και θυμηθήκαμε τον Γεώργιο Παπανδρέου. «Οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι δυστυχούν». Ωραία ατάκα, πιασάρικη, ειπωμένη τους καιρούς που ο γερο-Καραμανλής πετύχαινε ανάπτυξη κοντά στο 5%, κάτι θα ’πρεπε να πει κι αυτός ο Γέρος της Δημοκρατίας. Το μπουμπούνισε τότε και μας έμεινε ως αιώνια παρακαταθήκη. Οταν η οικονομία βουλιάζει, θρηνούμε (και εξοργιζόμαστε) για το χάλι των αριθμών κι όταν οι αριθμοί πάνε καλά, θρηνούμε για το χάλι των ανθρώπων. Για κάτι πρέπει πάντα να θρηνούμε και να αγανακτούμε. Η ελληνική Ιστορία δεν μας δίνει ποτέ ούτε διδάγματα για αναστοχασμό ούτε ευκαιρίες για βελτίωση, μόνο αφορμές για τσαντίλα.
Τώρα ανεβήκαμε πίστα. Αυτός που πριν από μία πενταετία χτυπιόταν επειδή η ΔΕΗ τού κόβει το απλήρωτο ρεύμα, σήμερα αφρίζει επειδή ο λογαριασμός του ρεύματος ήρθε 10% ακριβότερος. Αυτός που το 2016 έπαιρνε σακούλα με τρόφιμα από το κοινωνικό παντοπωλείο, σήμερα διαρρηγνύει τα ιμάτιά του, διότι ο εργοδότης του επιχειρεί να τον μετατρέψει από μισθωτό σε free lancer. Δικαίως εξοργιζόταν τότε, δικαίως τσαντίζεται και σήμερα, απλώς επισημαίνω την ποιοτική αλλαγή των δεδομένων γύρω μας. Κάποτε, επειδή δεν είχαμε λεφτά για βενζίνη, παίρναμε το λεωφορείο με τις δωρεάν διαδρομές του αλήστου μνήμης Σπίρτζη. Σήμερα βρίζουμε διότι χρειαζόμαστε μια ώρα για να κατέβουμε την Κηφισίας, της κακομοίρας στους δρόμους γίνεται με την κίνηση.
Αφήνουμε σταδιακά πίσω μας τη μαυρίλα της συλλογικής φτώχειας και ανακαλύπτουμε ξανά την οργή της ευημερίας. Πριν από λίγα χρόνια η εθνική και κοινωνική ανέχεια που πλανιόταν γύρω μας ήταν βαθύτατα προσβλητική για την ίδια την ύπαρξή μας. Σήμερα, μας φουρκίζει το γεγονός ότι η προαναγγελθείσα υπερανάπτυξη δεν έχει φανεί ακαριαία στο πορτοφόλι μας. Ακόμα δεν την είδαμε, στην τσέπη μας την ψάχνουμε. Κάποτε μας θύμωνε η ύφεση που έριχνε την κατανάλωση και τις τιμές των προϊόντων προς τα κάτω. Τώρα που η οικονομική γιγάντωση δημιουργεί πληθωριστικές τάσεις, μας εξοργίζει η ακρίβεια. Τι τα θέτε; Τα έχουν πει οι μεγάλοι ποιητές πριν από μας. Για τον «δυστυχισμένο μας λαό, τον πάντα ευκολοπίστευτο και πάντα προδομένο…». «Δεν έχει πλοίο για αυτόν, δεν έχει οδό». Σωστά;