Οι ξενοδοχειακές παροχές της χώρας μάς βγάζουν ασπροπρόσωπους. Δεν υπάρχει πλέον μικρός ή μεγάλος τόπος που να μη διαθέτει έναν φιλόξενο ξενώνα, ένα καλόγουστο boutique hotel, ενίοτε και ένα μεγάλο ξενοδοχείο. Ενα σπουδαίο κατόρθωμα των τελευταίων χρόνων.
Υπάρχει όμως και μια κατηγορία ξενοδοχείων που εκτιμώ απεριόριστα και που θέλει πολλά κότσια για να βρουν μιμητές. Θέλει ουσιαστική παιδεία, μεράκι, πείσμα, πάθος. Θέλει οραματιστές. Που ενσκήπτουν στην ιστορία, που αφουγκράζονται στην εγκατάλειψή των κτιρίων τις ψυχές των γενεών που πέρασαν, των αρχιτεκτόνων που τα σχεδίασαν, των μαστόρων που εργάστηκαν. Ιερές περιπτώσεις. Που στο επιχειρηματικό εγχείρημα δεν υπολογίζουν μόνο το κέρδος, αλλά το κέρδος-μεράκι τού να διασώσουν μια εθνική κληρονομία.
Να σας πω παραδείγματα: Το «Ιμαρέτ» στην Καβάλα. Με αυτή την εμπνευσμένη τύπισσα, την κυρία Μισσιριάν, να το έχει υπό την προστασία τής ανατριχιαστικά μαγευτικής, τελειομανούς αισθητικής της. Να σας πω ένα ακόμα; Το «Kinsterna» στη Μονεμβασιά. Με τη διακριτική του πολυτέλεια να αναδεικνύει τις ρίζες του στη βυζαντινή, οθωμανική και ενετική εποχή. Σε τόπο που μοσχοβολάνε λεμονανθοί και πορτοκαλιές και ελιές όσο πιάνει το μάτι. Να σας πω κι άλλο; Το «Ποσειδώνιο» στις Σπέτσες, ως επιτομή της αρχοντιάς.
Να σας πω και ένα πρόσφατο παράδειγμα για να το καλοδεχτούμε στην ηρωική αλυσίδα; Το ξενοδοχείο «Μάννα», με δυο Ν, στην Ορεινή Αρκαδία, σε υψόμετρο 1.200 μέτρων, στο αρχαίο ελατοδάσος του Μαίναλου. Ιδιαίτερο εγχείρημα. Πρώην σανατόριο το οποίο είχε εγκαινιαστεί το 1930. Πρωτοβουλία της αδελφής του μακεδονομάχου Παύλου Μελά, που ονομαζόταν Αννα, γνωστή και ως «Μάνα του στρατιώτη», αφοσιωμένη εθελόντρια νοσοκόμα. Σκοπός της η περίθαλψη των τραυματιών από τους πολέμους του μικρασιατικού μετώπου και η νοσηλεία φυματικών ασθενών.
Η φυματίωση, «το χτικιό» όπως το έλεγαν, μάστιζε τότε, στιγματίζοντας όλη την οικογένεια του ασθενή και το μοναδικό σανατόριο που υπήρχε ήταν το «Σωτηρία», ως φόβος και τρόμος. Οργωσε λοιπόν τον τόπο σε εράνους. Μέχρι Αίγυπτο έφτασε. Και Αμερική. όπου συνάντησε πλούσιους Ελληνες, καθώς το ποσόν μιας τέτοιας μονάδας ξεπερνούσε τις προσωπικές της οικονομικές δυνατότητες.
«Βασικοί υποστηρικτές της ήταν οι αδελφοί Σπετσερόπουλοι, έμποροι βαμβακιού, που προσέφεραν συνολικά 1.200.000 δραχμές. Μέρος του ποσού το είχαν παραχωρήσει για να φτιάξει ένα σπίτι για τον εαυτό της, καθώς η κατασκευή θα κρατούσε μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά εκείνη διέθεσε και αυτά τα χρήματα στο ίδρυμα και έστησε ένα πρόχειρο κατάλυμα στο βουνό, όπου έμενε μόνη της, κάτω από δύσκολες συνθήκες».
Πόσων και πόσων σπουδαίων ανθρώπων δεν γνωρίζουμε την ιστορία! Το σανατόριο έπαψε να λειτουργεί το 1938, τη χρονιά που και η Μάνα άφησε την τελευταία της πνοή. Εκτοτε… Εκτοτε, ερημιά και διηγήσεις από γενιά σε γενιά για φαντάσματα και τέτοια διάφορα. Μικροϊστορίες σε ανιστόρητα χρόνια. Και πάντα, μερικά τολμηρά παιδιά, τα μαγκάκια κάθε παρέας, που τρύπωναν στους χώρους για να παίξουν, για να καπνίσουν στα κρυφά υποδυόμενοι τους μεγάλους και κυρίως, λίγο για να φοβούνται…
Τα παιδιά τρελαίνονται και λίγο να φοβούνται… Ενάντια στους μύθους. Σαν για να ζήσουν παραμύθι. Ενα από εκείνα τα παιδιά και ο σημερινός ιδιοκτήτης. Πόσο πολύ θα χαράχτηκε στη μνήμη του εκείνο το παιχνίδι! Και ως μεγάλος πια μπήκε σε πιο τολμηρό «παιχνίδι», που το έφερε εις πέρας ως project ζωής.
Αντιλαμβάνεστε, αγαπημένοι μου αναγνώστες, τον φόρο τιμής στην εθνική μας Ιστορία που αποδίδει ο ιδιοκτήτης Στρατής Μπατάγιας (εταιρεία ΟΤUS), που θέλησε να φυσήξει ανάσα ζωής στο «ΜΑΝΝΑ»; Ακόμα και από το ευφυές όνομα ΜΑΝΝΑ, από το Μάνα και το Αννα, εις μνήμην της Αννας Μελά. Κατά την επίσκεψή μου εκεί δεν χόρταινα να μελετάω κάθε λεπτομέρεια σεβασμού στην ιστορικότητα του χώρου, στη λειτουργία του, στην ευγένεια του προσωπικού. Στον εμπνευσμένο σχεδιασμό της K-Studio, στον φωτισμό της βραβευμένης Ελευθερίας Ντεκώ.
Μια Ελλάδα… Ελλάδα! Μακάρι κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι. Το Μαίναλο μας έδωσε το ωραίο ταξίδι. Περπατώντας στο καταπράσινο δάσος του μονολόγησα και πάλι… Πόσες χώρες έχει η χώρα μας! Αλλά παραλλήλως με αυτό, σκέφτηκα περαιτέρω ότι αυτό που συνδέει οραματιστές επιχειρηματίες –που ορμάνε σε ανάλογα εγχειρήματα– είναι ότι «φτύνουν αίμα» από κάθε λογής υπηρεσίες και «υπο-υπηρεσίες», που θαρρείς υφίστανται κυρίως για να τους περνάνε από «γυμνάσια», να τους τιμωρούν γιατί κάνουν κάτι ιερά χρήσιμο για τη χώρα μας. Κοινό τους στοιχείο είναι ότι άντεξαν.