Η οικογένεια ανήκει στη μεσαία τάξη με αξιοθαύμαστα νοικοκυρεμένα τα οικονομικά τους και κατοικούν σε μια επαρχιακή πόλη. Συναποφάσισαν με την κόρη τους να την ενισχύσουν οικονομικά ώστε να φοιτήσει στο ιδιωτικό κολέγιο Deree, ήτοι το Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος, έτος ιδρύσεως 1875, έχοντας κοστολογήσει-υπολογίσει την οικονομική θυσία που απαιτείται αλλά και την απόδοση-επιστροφή αυτής της θυσίας.
Συνομιλώντας με την κόρη τους, συγκινημένη την άκουγα να μου μεταφέρει εντυπωσιασμένη ανάμεσα σε πολλά άλλα τα εξής: Τον έλεγχο όλων στην είσοδο, σκανάροντας την ταυτότητα του καθενός. Την αξιολόγηση των καθηγητών από τους φοιτητές ανά 6μηνο μέσω ερωτηματολογίου στο μέιλ τους. Τον αυτοματισμό στην επικοινωνία, τόσο με τη γραμματεία όσο και με τους καθηγητές (μέσα σε 24 ώρες το πάρα πολύ) για οτιδήποτε τους απασχολεί. Το κάθε μάθημα έχει υποχρεωτικές παρουσίες συνεπώς μετριούνται οι απουσίες. «Κάτι που ακόμα με βοήθησε πολύ είναι, ότι ακόμα κι αν δεν έχεις αποφασίσει το επάγγελμα που θέλεις να ακολουθήσεις (και μεταξύ μας δύσκολα να είσαι σίγουρος στα 18 σου) μπορείς να πάρεις κάποια υποχρεωτικά μαθήματα, κερδίζοντας χρόνο, μαθαίνοντας από διάφορες κατευθύνσεις τα βασικά, ώστε να κατορθώσεις να διακρίνεις τι σε ενδιαφέρει».
Παράλληλα σε ενθαρρύνουν πολύ να ασχολείσαι με ενδιαφέροντά πράγματα, καθώς υπάρχει club για ένα σωρό, αλλά και να ενταχθείς σε εθελοντικές οργανώσεις ώστε να εμπλουτίσεις το βιογραφικό σου. Κάποιες ημέρες, που τις ονομάζουν career days, εκπρόσωποι από μεγάλες εταιρείες επισκέπτονται και παίρνουν συνεντεύξεις από φοιτητές. Κάθε φοιτητής δικαιούται 17 συνεδρίες δωρεάν για ψυχολογική υποστήριξη. Η καθαριότητα εξυπακούεται σε όλους τους χώρους και δη στις τουαλέτες, όπου οι υπηρεσίες υπαλλήλων καθαριότητας είναι διαρκείς.
Η νεαρή φοιτήτρια μιλούσε, μιλούσε, χαριτωμένα ακατάπαυστα, με μεγάλο σεβασμό για το κολέγιό της και ενθουσιασμό για όσα τής προσφέρονται και ενώ εκείνη μιλούσε, εγώ μελαγχολικά σκεφτόμουν… Τι σόι ιδιαίτερος γονιός είναι ο Ελληνας; Πείτε μου, αν οι συγκεκριμένοι γονείς ή οποιοσδήποτε άλλος γονιός διαπίστωναν ότι στο εν λόγω κολέγιο εισέρχονται άνθρωποι που καμία σχέση δεν είχαν με το κολέγιο για να διαταράξουν το σύμπαν, αν ήταν παμβρώμικοι οι χώροι, αν οι τουαλέτες δεν λειτουργούσαν και σκυλοβρωμούσαν, αν αίθουσες είχαν καταληφθεί από αγνώστους ως κρησφύγετό τους για κάθε είδους ανομία, αν δεν απαντούσε η γραμματεία, αν ομάδα συλλάμβανε τον πρύτανη και τον διαπόμπευε, αν οποιοιδήποτε μπορούσαν να μπουκάρουν και να διακόψουν το μάθημα με το «έτσι γουστάρω», αν, αν, αν….
Πείτε μου, παρακαλώ, σε πόσο χρόνο θα οργανώνονταν οι γονείς, θα απαιτούσαν, θα ωρύονταν, θα έφταναν στα ΜΜΕ, θα διεκδικούσαν τον σεβασμό για τα χρήματά τους, για τις θυσίες τους κ.λπ… Πείτε μου, σας παρακαλώ, πώς είναι δυνατόν όταν πληρώνει κάποιος να είναι δικαίως απαιτητικός και όταν πληρώνει, νομίζοντας ότι δεν πληρώνει, να είναι τόσο αδιανόητα αμέτοχος!
Μου κάνει εντύπωση για μια χώρα μεσογειακή, που θεωρεί γονεϊκό καθήκον να προσφέρει γενναιόδωρα ή να ενισχύει τις σπουδές των τέκνων της. Πώς τη μία τσέπη την αντιλαμβάνονται ως τσέπη και την άλλη… «του κράτους»; Ενώ, μάλιστα, τους στοιχίζει περισσότερο αφού πληρώνουμε όλοι οι πολίτες ανεξαιρέτως. Τι σόι γονείς; Να το πω; Αμνοερίφια. Στη μεν πρώτη περίπτωση ενεργούν αυτόνομα και έντονα, στη δεύτερη περίπτωση έχουν παραδώσει την εκπροσώπηση στα κόμματα. Και ύστερα παπαγαλίζουν για ανισότητες. Αν σε αυτό το παράδειγμα δεν διακρίνουν την ανισότητα που εσαεί ποτίζουν μερικά των κομμάτων… Το έχω ξαναπεί. Τα παιδιά συμφέρουν αμόρφωτα. Ετσι εκτρέφονται παπαγαλάκια.
ΥΓ. Ας πάψουμε να αυτοδοξαζόμαστε υπερτονίζοντας τις εξαιρέσεις που αριστεύουν. Κράτος σημαίνει φροντίζω τους μη άριστους. Γιατί, μεταξύ μας, από αυτούς κυρίως προκύπτει ό,τι ενδιαφέρον.
ΥΓ. 2 Βαθιά ευγνώμων για όποιον ή όποια προσπάθησε για οτιδήποτε αυτονόητο στα Ελληνικά Πανεπιστήμια και στους χώρους τους. Ελεος!