Το TikTok, παρά τα δεκάδες φίλτρα του, πολλές φορές σου δείχνει την αλήθεια αφιλτράριστη. Κι εκεί που σκρολάρεις στην οθόνη, πέφτεις πάνω σε βίντεο που απεικονίζουν την πραγματικότητα ωμή, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η Σέριφος καιγόταν την προηγούμενη εβδομάδα. Η φωτιά έχει σβήσει τώρα, αλλά το νησί δεν είναι ίδιο πια. Η νοτιοδυτική του πλευρά είναι καμένη, καθώς οι φλόγες πήραν στο διάβα τους βλάστηση και αρκετά οικήματα.
Τα γνωστά, με άλλα λόγια. Στεναχωριέσαι με την είδηση αλλά την προσπερνάς γιατί την έχεις διαβάσει εκατοντάδες φορές. Το έχεις δει το έργο. Ιδια συνθήκη, άλλος τόπος, παρόμοιο αποτέλεσμα. Το καλοκαίρι η Ελλάδα καίγεται. Το ξέρεις, το έχεις περασμένο μέσα σου, σου είναι οικείο. Τίποτα δεν υπάρχει εδώ για να σε ξαφνιάσει.
Εκείνο που δεν μπορείς να φανταστείς και που σε κάνει να σαστίζεις είναι η αντίδραση των ανθρώπων. Η στάση τους απέναντι στα πράγματα. Πάμε πάλι στο βίντεο του TikTok και στην εικόνα που μεταφέρει. Είμαστε στη Σέριφο, είναι το βράδυ της πυρκαγιάς. Η πλαγιά στο φόντο κατακαίγεται και μπροστά οι άνθρωποι γλεντάνε. Σε γιορτή, σε πανηγύρι; Δεν έχει σημασία. Κάθονται στις πλαστικές καρέκλες χαλαροί, μια κυρία ρίχνει στροφές, πίνουν τα κρασάκια τους και η ορχήστρα στο πάλκο παίζει και τραγουδάει. Ενας «Τιτανικός» με άλλο περίβλημα. Το πλοίο εδώ δεν βουλιάζει, καίγεται. Και η ορχήστρα παίζει.
Τους κοιτάς. Αλήθεια, το κάνουν; Θέλεις λίγη ώρα να το συνειδητοποιήσεις. Κι όμως, το κάνουν. Μια χαρά συνεχίζουν τη διασκέδασή τους. Σαν ακόλουθοι ενός διονυσιακού θεού που το κρασί και η έκσταση τούς έχει μεθύσει τόσο ώστε να αποκοπούν εντελώς από την πραγματικότητα και να βυθιστούν σε έναν παράλληλο, δικό τους, κόσμο. Στην κοσμάρα τους, για την ακρίβεια. Αυτή είναι η έκφραση που τους ταιριάζει.
Το βίντεο το παρακολουθείς και δεν το πιστεύεις. Και σχεδόν ευγνωμονείς τον χρήστη που σήκωσε το κινητό και κατέγραψε το στιγμιότυπο του θλιβερού σουρεαλισμού μας, που φανερώνει πόσο αναίσθητοι μπορούμε να είμαστε σε αυτή τη χώρα. Δεν είμαστε όλοι έτσι, αλίμονο, θα ήταν λάθος να μπούμε όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Υπάρχει ευαισθησία εκεί έξω, στη μεγάλη εικόνα μας. Αλλά, κακά τα ψέματα, υπάρχει και αρκετή αναισθησία.
Πριν λίγο καιρό μιλούσαμε για τα ακαθάριστα οικόπεδα. Ο νέος κανονισμός πυροπροστασίας έφερε αναμπουμπούλα στο ακροατήριο, που δεν ξέρει πώς ακριβώς να συμπεριφερθεί μπροστά σε τέτοιες προσταγές, οι οποίες αντιμετωπίζονται από τους περισσότερους είτε με αδιαφορία είτε με προχειρότητα. Το πιθανότερο είναι ότι οι μισοί δεν μπήκαν στον κόπο να καθαρίσουν τις αυλές και τα οικόπεδα τους, ενώ οι άλλοι μισοί τα πήραν σβάρνα όλα, και καθάρισαν και τα χλωρά μαζί με τα ξερά.
Είναι πασιφανές ότι δεν έχουμε καμία παιδεία για να ενδιαφερθούμε ουσιαστικά για το περιβάλλον γύρω μας, αλλά και λιγοστό ενδιαφέρον να την αποκτήσουμε. Για ποια κουλτούρα πυροπροστασίας μιλάμε; Εμείς θα προστατέψουμε τα δάση μας; Εμείς θα προλάβουμε την καταστροφή τους; Είναι σαν να ζητάς από κάγκουρα με μηχανάκι να μην περνάει μαρσάροντας τα μεσάνυχτα κάτω από το σπίτι σου.
Ξαναβλέπεις το βίντεο από το πανηγύρι στη Σέριφο. Η εικόνα δεν σου αφήνει περιθώρια για καμία δικαιολογία. Εμείς δεν έχουμε καν την ευαισθησία να σταματήσουμε τους χορούς και τα γλέντια όταν ο τόπος καίγεται μπροστά μας. Οταν οι φλόγες γλείφουν σχεδόν την πίστα που ρίχνουμε τις στροφές μας, όταν η στάχτη έχει μπει μέσα στα πλαστικά ποτήρια που πίνουμε το κρασί μας. Συνεχίζουμε ακάθεκτοι το πρόγραμμά μας.
Σημεία των καιρών. Σημεία των μυαλών. Περαστικά και καλή μας τύχη.