Συγγνώμη, αλλά έχει καταλάβει κανείς τι ακριβώς κάνουν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ; Στην Κουμουνδούρου ντε, όπου μπαινοβγαίνει κόσμος και κοσμάκης αναζητώντας ενιαίο πολιτικό βηματισμό για ένα (πάλαι ποτέ) μεγάλο κόμμα, αλλά καταλήγει να δοξάζει καθημερινά την παροιμία «ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή». Αν ερωτηθούν δέκα μέσοι πολίτες αυτής της χώρας ποια είναι σήμερα η πολιτική γραμμή του Αλέξη Τσίπρα, θα δώσουν μία απάντηση ή τουλάχιστον δέκα; Εκτός κι αν οι οκτώ από τους ερωτώμενους δηλώσουν ότι δεν έχουν ιδέα για το τι πρεσβεύει και τι επιδιώκει ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ.
Θα μου πείτε ότι η απάντηση είναι δεδομένη. Κάθε αξιωματική αντιπολίτευση επιδιώκει την επαναφορά της στην κυβέρνηση. Εντάξει, αλλά κι εγώ είχα κάποτε έναν φίλο που επί δεκαετίες ονειρευόταν να αγκαλιάσει την Ναόμι Κάμπελ, μόνο που ως μόνιμος κάτοικος Λαρίσης γέρασε στον κάμπο δίχως να δει το όνειρο του να πραγματοποιείται. Θέλω να πω, άλλο το όνειρο και η θεωρητική επιδίωξη, άλλο η σκληρή πραγματικότητα. Η οποία αποδεικνύεται πολλαπλώς σκληρότερη για τον ΣΥΡΙΖΑ απ’ ό,τι για την κυβέρνηση κι αυτό είναι το πολιτικό παράδοξο της εποχής μας.
Η Κουμουνδούρου δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει ότι στην θέση του δικομματισμού έχει πια παγιωθεί το σύστημα του ενός και μισού κόμματος. Το δείχνουν όλες οι μετρήσεις, αλλά κυρίως η αδυναμία του μισού κόμματος να προτείνει και να ασκήσει μεγάλες πολιτικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα που δεν έχει πλέον προοπτική εξουσίας, δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να καταθέσει ένα συνολικό σχέδιο για την χώρα, να το φέρει σε ευθεία αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική και να κουμπώσει την αντιπολίτευση του πάνω στις ράγες του.
Η επιλογή του αντιπολιτευτικού ανταρτοπολέμου που είναι ολοφάνερο ότι έχει γίνει από την Κουμουνδούρου, μπορεί να είναι προσαρμοσμένη στον σημερινό συσχετισμό των δυνάμεων αλλά δεν προδιαγράφει καλές προοπτικές. Το hit and run των Συριζαίων που βλέπουμε σε καθημερινή βάση, είναι ενδεικτικό της οπτικής γωνίας με την οποία ατενίζουν το μέλλον τους. Για το πελώριο θέμα του κορονοϊού, ο Τσίπρας επικεντρώνεται στα μέσα μαζικής μεταφοράς, για τα οποία κάνει ερώτηση στον Πρωθυπουργό. (Στην πραγματικότητα προσπαθεί να ενστερνιστεί όλους τους αρνητές και δυσαρεστημένους, υπονοώντας ότι για την πανδημία φταίνε τα γεμάτα λεωφορεία και μόνο). Στην Ακρόπολη στέλνουν τον Σκουρολιάκο για να κάνει αυτοψία (!) και να κρίνει την επιστημονική δουλειά του Μανόλη Κορρέ (Θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου). Και στη Βουλή, η κοινοβουλευτική τους ομάδα δημιουργεί μεγάλο καβγά διότι –λέει- ο Γεωργιάδης είπε την Τζάκρη ασήμαντη (εδώ απλώς γελάνε).
Ειλικρινώς πιστεύουν ότι με τέτοιες αντιδράσεις θα ξεκολλήσουν από το σημερινό δημοσκοπικό ποσοστό τους; Κι αν ελπίζουν ότι το μέγεθος των προβλημάτων θα απομακρύνει κόσμο από τον Μητσοτάκη, θεωρούν ότι με αυτές τις ψευτοϋστερίες θα ενσωματώσουν αυτούς τους δυσαρεστημένους στη δική τους κάλπη; Κοντεύουν δυο χρόνια από την ήττα τους και ο Τσίπρας δεν έχει παρουσιάσει ούτε ένα καινούργιο πρόσωπο στο επιτελείο του. Ανακυκλώνει είτε τους παλιούς δικούς του, είτε τους προ του 2010 Πασόκους του Γιώργου και του Ακη. Έτσι θα ξαναμπεί σε τροχιά εξουσίας;
Με την Αναστασία Γκαρά που πάει για βραβείο ανοησίας με την δήλωση της για καταδότες ή με τον Νίκο Φίλη που κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι χρησιμοποιεί τον διαπομπευμένο πρύτανη για να αθωώσει (άκουσον-άκουσον) την Χρυσή Αυγή; Μιλάμε για κανονικές ασυναρτησίες, που δεν ταιριάζουν σε κόμμα εξουσίας που απευθύνεται σε μεγάλες μάζες ψηφοφόρων. Αργά αλλά σταθερά και δίχως οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν εκεί στην Κουμουνδούρου, μετατρέπονται στο παλιό γραφικό ΚΚΕ Εσωτ., στο οποίο ήταν συγχωρητέα κάθε ιδιορρυθμία, σαχλαμάρα ή εξτρεμισμός. Καθότι οι λέσχες μπορούν να λένε ό,τι τους κατέβει δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν και δίχως ποτέ να χρειαστεί να εφαρμόσουν τις εξυπνάδες τους στην πράξη.