Η 29η Νοεμβρίου 2009 είναι ένα μικρό αλλά σημαντικό ορόσημο. Μια μέρα σαν κι αυτή, πριν δέκα χρόνια, άνοιγε ένας κύκλος. Mια πολιτική περίοδος η οποία ξεκινούσε με ερωτήματα του τύπου αν η Τίνα η Μπιρμπίλη είναι το πρότυπο της νέας γυναίκας και πώς την πάτησε η Ντόρα Μπακογιάννη στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ· και έκλεινε δύο χρόνια μετά, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να τρώει ξύλο στην παρέλαση.
Πολλοί θα πουν ότι αυτός ο κύκλος είχε ανοίξει λίγες εβδομάδες νωρίτερα, με τη συντριπτική νίκη του Γιώργου –«λεφτά υπάρχουν»– Παπανδρέου, αλλά αυτό ήταν νομοτέλεια, υπήρχε ακόμα η εκλογική κανονικότητα των επταετιών-οκταετιών, ο Κώστας Καραμανλής θα έχανε ούτως ή άλλως, εξάλλου ήταν και κουρασμένος. Αυτό που άλλαξε τα πράγματα ήταν η επικράτηση του Αντώνη Σαμαρά στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ εκείνη την 29η Νοεμβρίου του 2009.
Αυτή η επέτειος της πρώτης πολιτικής νεκρανάστασης του Αντώνη αποκτά μια ιδιαίτερη επικαιρότητα καθώς επιχειρείται μια δεύτερη. Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά όλο και πληθαίνουν οι βουλευτές της ΝΔ που, καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει αποφασίσει –ή τουλάχιστον δεν το έχει δημοσιοποιήσει– ποιον θέλει να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, βγαίνουν και λένε ότι δεν υπάρχει πιο ιδανικός για τη θέση από τον κ. Σαμαρά.
Μέχρι στιγμής το έχουν πει ο Μάκης Βορίδης, ο Κώστας Καραγκούνης, ο Ανδρέας Κατσανιώτης και ο ευρωβουλευτής Γιώργος Κύρτσος και καθώς φτάσαμε στο συνέδριο της ΝΔ όλο και κάποιος άλλος θα στριμωχτεί να πει κάτι αντίστοιχο.
Δεν είναι κακό, βέβαια, να έχουν οι πολιτικοί μας την άποψή τους, άλλωστε με τις απόψεις ισχύει πάντα η κλασική ρήση του Κλιντ Ιστγουντ. Το περίεργο όμως είναι κάτι άλλο. Οτι όταν τους υπενθυμίζεται ότι μόλις πρόσφατα ο Πρωθυπουργός, από το βήμα της Βουλής, υπογράμμισε δύο φορές την υποχρέωση της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας «να αναζητεί ένα πρόσωπο που θα εξασφαλίζει τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση», η απάντηση είναι αφοπλιστική: μα ο κ. Σαμαράς είναι ο μοναδικός που έκανε πράξη τη συναίνεση! Και ως απόδειξη της θέσης τους επικαλούνται την αλησμόνητη τρικομματική Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη του Ιουνίου 2012, επειδή αυτή έφερε τη Δεξιά, το Κέντρο και την Αριστερά στην ίδια κυβέρνηση.
Προφανώς οι οπαδοί της λύσης Σαμαρά αντιλαμβάνονται την εθνική συναίνεση σε όρους μοιρασιάς του κράτους σε αναλογίες 4-2-1. Διότι, κατά τα άλλα, αυτό το βραχύβιο σχήμα διακυβέρνησης υπήρξε μια κυβέρνηση που κουμάντο έκανε ο συνομιλητής της Χρυσής Αυγής, Τάκης Μπαλτάκος, ο οποίος είχε την εξουσία να αναπέμπει όποιους νόμους δεν του άρεσαν –ακόμα και τον τόσο αναγκαίο «αντιρατσιστικό» του Αντώνη Ρουπακιώτη την έλλειψη του οποίου αντιλήφθηκε ο κ. Σαμαράς όταν πια ήταν αργά και ο Φύσσας είχε ήδη πέσει νεκρός από τις μαχαιριές του Ρουπακιά.
Επίσης αυτή η κυβέρνηση ήταν ο μεγαλύτερος προσωπικός εφιάλτης του ίδιου του κ. Σαμαρά που την άνοιξη του 2012 και αφού είχε ρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου (άλλη ενέργεια «εθνικής συναίνεσης» κι αυτή) αποκήρυσσε κάθε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ επειδή αυτή βοηθούσε τάχα τη «διαπλοκή». Για τη ΔΗΜΑΡ δεν το χωρούσε καν το μυαλό του, όπως βέβαια δεν χωρούσε και το 18,85%, ιστορικό χαμηλό της ΝΔ στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Για όσους έχουν ασθενή μνήμη, θα θυμίσω κάτι που έλεγε ο Βαγγέλης Βενιζέλος εκείνη την κρίσιμη άνοιξη του 2012, όταν επισπεύστηκαν τόσο η πτώση της κυβέρνησης Παπαδήμου όσο και οι εκλογές με τις ολέθριες για τον τόπο και το πολιτικό σύστημα συνέπειες: «Ηλπιζα ότι ο κ. Σαμαράς δεν θα έβαζε πάνω από το εθνικό συμφέρον το δικό του προσωπικό και κομματικό συμφέρον».
Ασφαλώς ο κ. Σαμαράς ως Πρωθυπουργός κατάφερε να βάλει την οικονομία σε ράγες και να αποκαταστήσει μέρος της αξιοπιστίας της προς την Ευρώπη. Επί των ημερών του προωθήθηκαν οδυνηρές αλλά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, άνοιξε ο δρόμος για εμβληματικές επενδύσεις και η χώρα επέστρεψε σε μια κάποια ανάπτυξη, μια πορεία την οποία ανέκοψε βίαια η περιπέτεια του ΣΥΡΙΖΑ, με τραγικά αποτελέσματα για τον τόπο.
Στο Μαξίμου ο κ. Σαμαράς είχε μια σειρά από επιτεύγματα στον χώρο της οικονομίας και οι υποστηρικτές του έχουν να το λένε ότι έβαλε τελικά τους χρυσαυγίτες φυλακή –το τι έπρεπε να συμβεί μέχρι να γίνει αυτό ας το συζητήσουμε μια άλλη φορά. Ομως το ότι η πρωθυπουργία του έχει θετικό πρόσημο δεν σημαίνει ότι είναι και σύμβολο εθνικής ενότητας. Παραμένει μια καθαρά παραταξιακή επιλογή για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, με σαφή μάλιστα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, τα οποία ο ίδιος ουδέποτε έκρυψε. Είναι ο Πρωθυπουργός που δεν παρέδωσε το Μέγαρο Μαξίμου στον διάδοχό του.
Και για να το αντιστρέψουμε. Αν αυτός είναι συναινετικός θα σου βγουν οι Καραμανλικοί και θα σου πουν ότι, υπό αυτήν την έννοια, πολύ πιο συναινετικός είναι ο Κώστας Καραμανλής. Και δεν θα έχουν άδικο, ιδίως τώρα που ξαναβρήκε ξάφνου τη φωνή του και όλο μιλάει. Αυτός, τουλάχιστον παρέδωσε το Μαξίμου. Και ανεξάρτητα από τις τρομακτικές ευθύνες του και τη στενόχωρη κούρασή του, ο κ. Καραμανλής είχε τουλάχιστον την αντίληψη να μιλήσει ήδη από το 2009 για την αναγκαιότητα λήψης μέτρων για τη στήριξη της οικονομίας.
Εναν ολόκληρο χρόνο μετά, ο διάδοχος του κ. Καραμανλή στην ηγεσία της ΝΔ έβγαινε στα Ζάππεια μοιράζοντας υποσχέσεις για μαγικές άλλες λύσεις που φυσικά δεν υπήρχαν. Αντί για ένα πορτογαλικό μοντέλο συναίνεσης, ώστε να βγούμε γρήγορα από την κρίση, εκείνος πρώτος μπόλιαζε στο μυαλό των ψηφοφόρων τον ιό των κακών μνημονίων που θα φέρουν την κρίση. Τα Ζάππεια δημιούργησαν δύο κόμματα –όταν πια ο κ. Σαμαράς έκανε τη στροφή, η ταχύτητα ήταν τέτοια που πέταξε έξω από τη ΝΔ τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή. Και, είτε το θέλουμε είτε όχι, τα Ζάππεια ήταν αυτά που γέννησαν και το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ που τότε ήταν ακόμα ένα γκρουπ της gauche caviar του 3,5%.
Τι θα γινόταν άραγε αν εκείνη την 29η Νοεμβρίου πριν δέκα χρόνια, το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό; Ενα ερώτημα πάνω στο οποίο κάποια στιγμή πρέπει να αναστοχαστούμε…