Στις φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις υπερ της Παλαιστίνης οι εικόνες τρανς διαδηλωτών προκαλέσαν ποικίλα σχόλια στα κοινωνικά μέσα. «Ποιος θα τους εξηγήσει;», έγραφε μια από τις δημοφιλέστερες λεζάντες.
Το φαινόμενο χρήζει ανάλυσης που αν κανείς αποπειραθεί να την κάνει, οφείλει να διευκρινίσει: τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα δεν είναι μια συμπαγής και ομοιογενής κοινωνική κατηγορία. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες απόψεις, δεν ζουν με τον ίδιο τρόπο, υπάρχουν σε όλες τις πολιτικές αποχρώσεις, ακόμη και στην Ακροδεξιά, ενώ μπορεί να είναι άτομα ευαίσθητα ή αδιάφορα, κοινωνικά ευφυή ή απολύτως ανόητα, πολιτικοποιημένα ή απολιτίκ. Οι διευκρινίσεις, βλέπετε, τελευταία είναι απαραίτητες.
Αν θέλουμε να μην είμαστε ρατσιστές, ας κάνουμε κι άλλη διευκρίνιση, για την αποφυγή παρεξηγήσεων – και ας είναι κοινοτοπία. Παλαιστίνιοι υφίστανται τα πάνδεινα λόγω της Χαμάς, την ίδια ώρα που άλλοι συμπατριώτες τους την υποστηρίζουν. Δεν είναι όλο το Ισλάμ επιθετικό ή φανατικό και δεν συνδέεται κάθε πιστός του με την τρομοκρατία.
Η ιδεολογική ομοιογένεια ισχύει περισσότερο όταν μιλάμε για αυτές τις ομάδες των διαδηλωτών στις κατασκηνώσεις, στις πλατείες, στις καταλήψεις και στις πορείες, όπου πάρα την αγωνιστικότητά τους, αποφεύγουν σχεδόν «όλοι, όλες και όλα» συστηματικά να καταδικάσουν τη Χαμάς.
Από τα ευρωπαϊκά πανό μέχρι τα αμερικανικά πλακάτ των πικετοφοριών, δεν θα βρει κανείς αν ψάξει αναλόγως αρκετά συνθήματα για «λευτεριά του παλαιστινιακού λαού» από την τζιχαντιστική Χαμάς. Αν μάλιστα ήταν στο χέρι της Χαμάς, αυτό το ίδιο πολύχρωμο πλήθος δεν θα απολάμβανε τις ίδιες ελευθερίες σε παλαιστινιακό έδαφος. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο πόλεμος.
Το ΛΟΑΤΚΙ άτομο, σύμφωνα με τις αρχές του Ισλάμ, διαπράττει θανάσιμο έγκλημα. Μπορεί η Παλαιστίνη να μην είναι Σαουδική Αραβία, όμως η ομοφυλοφιλία αποτελεί αναμφισβήτητα ταμπού, στον βαθμό που δεν μπορεί το γκέι άτομο να ζήσει δηλώνοντας ελεύθερα τις επιλογές του. Αν και μεταξύ Γάζας και Δυτικής Οχθης υπάρχουν διαφορές, με τη Δυτική Οχθη να είναι αρκετά πιο φιλελεύθερη παρά την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας μετά την υιοθέτηση του ποινικού κώδικά της Ιορδανίας τη δεκαετία του 1950, η πρόοδος δεν είχε συνέχεια και εφαρμογή στην κοινωνία, καθώς το σκοτάδι επιβλήθηκε από τη Χαμάς.
Η Χαμάς δεν δίστασε να βασανίσει και να εκτελέσει ακόμη και ένα από τα υψηλόβαθμά στελέχη της, τον Μαχμούτ Ισχτιγουί, με την κατηγορία πως είχε σχέση με άνδρα. Την είδηση προσπάθησε να αμφισβητήσει η επίσημη παλαιστινιακή πλευρά, χωρίς όμως να ταχθεί ποτέ υπέρ των ΛΟΑΚΤΙ και των βασικών ελευθεριών τους.
Ας επιστρέψουμε όμως στους διαδηλωτές στις ευρωπαϊκές πλατείες και στους στρωμένους με πράσινο χορτάρι περιβόλους των αμερικανικών πανεπιστημίων. Το να υπερασπίζεσαι τον αδύναμο εναντίον εκείνου που θεωρείς μισητό ισχυρό είναι η βασική αρχή της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που τις τελευταίες δεκαετίες συμπλέει όχι μόνο με το Πολιτικό Ισλάμ, αλλά και με την τζιχαντιστική εκδοχή του, χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να κάνει διευκρινίσεις για την αποφυγή παρεξηγήσεων, χωρίς να αναγνωρίζει την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την οποία η Αριστερά υποτίθεται κόπτεται, όπως όλοι πρέπει να κόπτονται.
Μέσα στον θολό αναβρασμό, γυναίκες και ΛΟΑΚΤΙ άτομα υπερασπίζονται με πανό και συνθήματα «αυτό» που απεχθάνεται τις πολιτισμικές τους αξίες, καταπιέζει τις γυναίκες και απαγορεύει απόλυτα, με μίσος και βία, τη διαφορετικότητα. Είναι σαν να έχουν ξεχάσει αυτοί οι αλληλέγγυοι το Μπατακλάν και τη σφαγή της 7ης και 8ης Οκτωβρίου, σαν να νομίζουν πως οι ίδιοι θα γλίτωναν αν τύχαινε να βρεθούν στο μακελειό, γιατί θα εξηγούσαν στους σφαγείς τις απόψεις τους περί «αντιφα».
Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, οφείλουμε για μια ακόμη φορά, κοντά στην παρατήρηση να επαναλάβουμε πως όλα αυτά για να τα διακρίνεις, μαζί με την ανοησία που τα συνοδεύει, δεν σημαίνει πως δεν βλέπεις τις θηριωδίες του πολέμου ή τη βία της άλλης πλευράς ή πως σου αρέσει ο Νετανιάχου.
Το ζήτημα, όταν μιλάμε για το παράδοξο να υποστηρίζεις εκείνον που θα σε έσφαζε για αυτό που είσαι, δεν είναι να ταχθούμε υπέρ του Ισραήλ και εναντίον της Παλαιστίνης, αν και αυτή την κατηγορία πρέπει να ξέρει ότι θα αντιμετωπίσει όποιος συναντηθεί με τη βλακεία του whataboutism που βασιλεύει στα κοινωνικά δίκτυα και μας αναγκάζει να διατυπώνουμε με διευκρινίσεις (που τα τρολ του διαδικτύου κάνουν πως δεν βλέπουν)…
Και ενώ δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε, σε πολλές περιπτώσεις, την καλή πρόθεση εκείνων που διαδηλώνουν αναφανδόν υπέρ της Παλαιστίνης, ακόμη και αν δεν ξέρουν πού πέφτει στον χάρτη, ίσως να μην πρέπει να τους συγχωρούμε πάντα την επιπολαιότητα. Οι ιδεολογίες του μίσους, εξάλλου, βασίζουν την εξάπλωσή τους στην αφέλεια.