Α, όλα κι όλα! Το «MasterChef» το παρακολουθώ ανελλιπώς. Πρώτα πρώτα, για τους τρεις σεφ δασκάλους. Μ’ αρέσει η χημεία τους, μ’ αρέσει η αίσθηση του μέτρου που διαθέτουν. Οτι εμπνέουν σεβασμό και επαναφέρουν κάθε τι που προκύπτει όπου τού πρέπει. Ενώ συμμετέχουν σε ριάλιτι, δεν πυροδοτούν «ριάλιτι». Μ’ αρέσει το πώς σμιλεύονται οι χαρακτήρες των παικτών από επεισόδιο σε επεισόδιο, πόσο εκπαιδευτικά τρώνε τα μούτρα τους, πώς προσγειώνονται, πώς φεύγει η μαγκιά, πώς κλείνουν φτερά παγωνιών, άρα πώς καθοδηγούνται σε καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους, εν αντιθέσει με τα περισσότερα ριάλιτι παιχνίδια, που επί της ουσίας στοχεύουν στην εκτόξευση των κακών στοιχείων του χαρακτήρα του ανθρώπου, προς τέρψιν μιας περίεργης ηδονής.
Βεβαίως έχω συμπάθειες, παίκτες αγαπημένους, όπως και αντιπάθειες ευεργετικές, που τους αδειάζω τα νεύρα της ημέρας μου. Συμπαθώ πολύ τη Μαργαρίτα για το γλυκο-αθώο ακατέργαστό της. Πονηρεμένη απονήρευτη, ξαφνιαστικά αυθόρμητη, αστεία παιδικά, εκδηλωτική. Συμπαθώ τον Παυλίτο. Πιο πολύ!.. Αγαπώ Παυλίτο. Για το γέλιο του, την προσπάθειά του για συνεχή βελτίωση, για το μήνυμα της παρουσίας του χωρίς αγωνία μηνύματος, γιατί ξέρει τι να παίρνει στα σοβαρά και τι όχι, και για την καλοψυχία εκ φύσεως, αλλά και εξ επιλογής. Κυρίως, δε, γιατί μοιάζει με τον καρδιακό φίλο που κάθε γυναίκα θέλει να έχει. Συμπαθώ και εκτιμώ τον Τζιοβάνι. Γιατί είναι ένας διαρκείας σοβαρός, έντιμος άνθρωπος. Σαφώς με διασκεδάζουν πολύ οι μόδες που απορρέουν από το «MasterChef». Το λες και μαγειρική κατάρα. Πέρυσι είχαμε τον αφρό. Αφρισε το σύμπαν!
Και «αποδόμηση». Τόσο που αποδομήσαμε τον μουσακά, ανυπομονώ να μάθω, ποιος τελικά ξέρει να μαγειρεύει καθεαυτού μουσακά; Οι έρμοι σύγχρονοι έχουν τη μοίρα των «πάτριων» γυναικολόγων. Τόσο που εντρύφησαν στην καισαρική, βάρδα μην τους τύχει γέννα φυσιολογική! Τι να την κάνω την αποδόμηση μωρέ, αν αγνοώ τη δόμηση; Φέτος ζούμε το δράμα του λουλουδιού ως στόλισμα πιάτου. Εχουμε να φάμε λουλούδι… Ούτε τα γαϊδούρια στον κάμπο! Και με τα υλικά γελάω. Αγκινάρα από τη γη του πυρός, ποδαράκια μυρμηγκιού από Μαδαγασκάρη, ανθός τρίχας ελέφαντα. Τα έζησε η γενιά του Χρηματιστηρίου, έλαχε και σ’ ετούτη ίδια μοίρα. Εντάξει, γελάς. Μεταξύ μας, κακώς γελάς.
Η κουζίνα είναι μίξεις και ανταλλαγές από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Και η πατάτα ως εξτραβαγκάνζα μας έφτασε επί Καποδίστρια. By the way, αν και άσχετο, θυμάστε πώς μαγείρευε η γενιά της μάνας μου και της γιαγιάς μου το μακαρόνι; Αδιανόητο σε σύγχρονο που λέει το μακαρόνι pasta! Βρασμός για μισή ώρα, μετά καταβρεχόταν με τόνους νερό στο σουρωτήρι –λες και ήταν μολυσμένο– μετά έκαιγαν Φυτίνη σε τηγάνι μέχρι να δουν καπνό και «τσσσσσς!» το μακαρόνι! Πήγαινε από έγκαυμα! Πόσο άλλαξαν η μαγειρική και οι διατροφικές συνήθειες των ανθρώπων στα χρόνια. Πόσο πολλοί ασχολούνται, πόσο πολύ! Στιγμές στιγμές, μου μοιάζει μέχρι και ξεδιάντροπο.
Ο μισός πλανήτης λιμοκτονεί και ο άλλος μισός αναλύει υφές και πιπιλάει μια γουλιά κρασί αναλύοντάς την επί ώρα. Ασ’ τα αυτά, ρε Ρέα, άσ’ τα! Είναι ενθαρρυντικό για μια χώρα που στηρίζει την οικονομία της στον τουρισμό, όπως η Ελλάδα μας, να έχει δώσει έμφαση σε αυτά τα πεδία τουριστικής μάχης. Και μεταξύ μας, όλοι οι δημιουργοί στην αρχή ξεκινάνε πλουραλιστικά και φλύαρα για να αντιληφθούν στη διαδρομή –αυτό κάνει η πείρα– ότι η μέγιστη μαεστρία προδίδεται στην απλότητα. Εκεί είναι η ένσταση και η ανησυχία μου με το «MasterChef». Πέρσι, η εξαιρετική Ελένη Ψυχούλη τους παρέδωσε για μαγείρεμα σαρδέλες. Απεδείχθη ότι θα μπορούσαν να χειριστούν καλύτερα μαγειρικά έναν δεινόσαυρο. Αυτό νιώθω και φέτος. Μια εξαιρετική εκπομπή μεν, αλλά κλάψε την ελληνική κουζίνα… Επαναλαμβάνω την αγωνία, θα φάμε λουλούδι που θα πάει σύννεφο. Αγαπώ «Master Chef».