Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι και «bullying στις νέες μητέρες». Και θα πιαστώ από την Κατερίνα Στικούδη για να πω δυο πράγματα για αυτό. Δεν είναι μόνο εκείνη που το έζησε, όταν αποφάσισε, μία εβδομάδα αφότου γέννησε, να επιστρέψει στο επαγγελματικό πόστο της. Είμαστε πολλές.
Και τι δεν άκουσε, ή μάλλον, διάβασε, από τους χρήστες-τηλεθεατές του σόου στο οποίο εργάζεται. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που την κατακεραύνωσαν επειδή αφήνει το μωρό της, τόσο γρήγορα. Αρκετοί τής συνέστησαν, κουνώντας το δάχτυλο σαν τη στραβωμένη δασκαλίτσα που έχει αναλάβει το σχολείο στο Διαφάνι των φετινών «Αγριων Μελισσών», ότι τα μωρά πρέπει να σαραντίσουν πριν εκτεθούν, τα ίδια και η μαμά τους, στον έξω κόσμο. Γιατί εκεί έξω παραμονεύουν μικρόβια που περιμένουν τις λεχώνες για να κολλήσουν επάνω τους, και μετά στα μωρά τους, όπως διάβασα να λένε οι επί παντός επιστητού σχολιαστές. Αλίμονο, αυτοί ξέρουν και από μικρόβια!
Ακόμη περισσότεροι σχολίασαν καυστικά τις αναλογίες της λεχώνας Στικούδη, που διαγράφονταν κάτω από το σέξι φόρεμα που φορούσε στο σόου. Τα ερωτήματα «πώς έχασε τα κιλά της εγκυμοσύνης τόσο γρήγορα» και «πώς ξεφούσκωσε η κοιλιά της» πλανιούνται στον αέρα ως οι άχρηστες απορίες της εβδομάδας.
Γενικώς, ένας μύλος αχρείαστου σχολιασμού έχει μπει σε λειτουργία, επιβεβαιώνοντας ότι οι νέες μητέρες έχουν να παλέψουν με αόρατους εχθρούς που λέγονται προκαταλήψεις. Με το που γεννάς, βγαίνει ένα μέτρο για όλα, κι αρχίζει να σε μετράει και να σου υποδεικνύει το «σωστό» και το «πρέπον»: πόσο καιρό πρέπει να κάτσεις στα αυγά σου (παρόλο που τα έχεις κλωσήσει κι έχουν σπάσει), πόσο πρέπει να βγαίνεις, να δουλεύεις, να θηλάζεις, πόσο φουσκωμένη κοιλιά πρέπει να έχεις μια βδομάδα μετά τη γέννα και πόσο στενό φόρεμα να βάλεις, τώρα που το στήθος σου είναι γεμάτο γάλα –το είπαν στην Κατερίνα Στικούδη, και αυτό, αλήθεια.
Αρκετά συχνά, πιάνεις κι εσύ το μέτρο και αρχίζεις να μετριέσαι μόνη σου. Πράγμα απολύτως φυσιολογικό, γιατί όταν το σύμπαν σού ζαλίζει τα αφτιά για το τι πρέπει να κάνεις, πέφτεις στην παγίδα του. Σκέφτεσαι ότι μάλλον έτσι είναι, αν έτσι νομίζουν. Πολλές νέες μητέρες περιορίζουν τα θέλω τους σε αυτό που θέλει από αυτές το στερεότυπο της κοινωνίας για τη λοχεία. Αυτοπεριορίζονται και υπακούν στους άγραφους κανόνες ενός μαζικού παραλογισμού, ο οποίος έχει στρέψει την πυξίδα εκεί που νομίζει ότι είναι ο σωστός δρόμος.
Σας έχω νέα. Κανένα μέτρο δεν υπάρχει για να μετρά τη ζωή μας όταν φέρνουμε στον κόσμο παιδιά. Μπορούμε να έχουμε ό,τι σώμα θέλουμε, να φοράμε ό,τι γουστάρουμε, να βγαίνουμε ή να μη βγαίνουμε, να θηλάζουμε όσο πιστεύουμε εμείς ότι μπορούμε να θηλάσουμε και να βάζουμε στο πλάνο της νέας μας καθημερινότητας, στοιχεία της παλιάς, όποτε νιώθουμε έτοιμες να το κάνουμε.
Μπορεί να επιστρέψουμε στη δουλειά σε τρεις μέρες, μπορεί σε τρία χρόνια, μπορεί και ποτέ. Αν το κάνουμε σύντομα, μπορεί να μας υποχρεώνει μια ανελαστική επαγγελματική συνθήκη και η ανάγκη για επιβίωση. Ενας συνδυασμός που δεν αφήνει περιθώρια. Μπορεί όμως να μας στέλνει πίσω στη δουλειά και η επιθυμία, αυτή καθαυτή, για εργασία. Είτε η ανάγκη μας να βγούμε στον έξω κόσμο και να αλληλεπιδράσουμε ξανά μαζί του… Κακό είναι;
ΥΓ. Οσοι το βρίσκετε κακό, περάστε στο χρονοντούλαπο. Ο χωροχρόνος που σας ταιριάζει είναι το 1950.