To Τwitter είναι μία ιδιωτική εταιρεία που δύναται και δικαιούται, βάσει νόμου, να θέτει όρους και κανόνες λειτουργίας. Ο χρήστης, κατά την εγγραφή του, δηλώνει ότι αποδέχεται αυτούς τους όρους, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα της πλατφόρμας να αποκλείσει την πρόσβαση σε αυτήν, αν κρίνει ότι παραβιάζεται το πλαίσιο λειτουργίας. Σωστό; Σωστό.
Μόνο που την τελευταία δεκαετία οι πλατφόρμες κοινωνικές δικτύωσης είναι πολλά περισσότερα από ιδιωτικές εταιρείες που προσφέρουν υπηρεσίες προς χρήση με αντάλλαγμα το περιεχόμενο και τα δημογραφικά των χρηστών. Οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης είναι πλέον συστατικά στοιχεία του δημοκρατικού πολιτεύματος στον Δυτικό κόσμο. Είναι βήμα της δημόσιας σφαίρας, κυρίαρχο μέσο για την εκφορά του λόγου, τη διατύπωση και προώθηση επιχειρημάτων, τη διεξαγωγή του πολιτικού διαλόγου.
Ο αποκλεισμός του Ντόναλντ Τραμπ, ενός πολιτικού προσώπου που ψηφίστηκε από 74 εκατ. ψηφοφόρους (περίπου όσοι και οι ακόλουθοι του στο Twitter) συνιστά μία ωμή και απροσχημάτιστη παρέμβαση της πλατφόρμας στην ελευθερία της έκφρασης και στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η δημοκρατία. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με μπίζνες και τον καταστατικό χάρτη μίας εταιρικής λειτουργίας. Μιλάμε για κάτι πολύ ευρύτερο, πολύ πιο σημαντικό. Όταν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποκλείουν τον Τραμπ, ουσιαστικά αναγνωρίζουν στις εταιρικές διοικήσεις τους ρυθμιστικό ρόλο στη λειτουργία της δημοκρατίας.
Σήμερα είναι ο Τραμπ. Αύριο μπορεί να είναι κάποιος άλλος. Και αν θέλετε να το δούμε και ανάποδα. Από τη στιγμή που το Twitter και το Facebook κρίνουν ότι ο Τραμπ είναι επικίνδυνος, οφείλουν να πράξουν το ίδιο και για διάφορους άλλους τύπους ανά τον κόσμο. Όμως δεν το κάνουν. Να, ένα μικρό παράδειγμα από τη βαλκανική μας γωνιά: ο Ηλίας Κασιδιάρης ανεβάζει στο Twitter βίντεο από τη φυλακή. Κάποιος που καταδικάστηκε ως μέλος εγκληματικής οργάνωσης χρησιμοποιεί το βήμα της πλατφόρμας για να απευθύνει μηνύματα που περιέχουν ρητορική μίσους. Δεν είναι, βέβαια, ο Τραμπ. Αλλά, του κερατά, δεν είναι και ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Εκτός και αν το Twitter θέλει να μας πει ότι θα κινητοποιείται κατά το δοκούν, κρίνοντας ανά περίπτωση και περίσταση.
Και κάπως έτσι, δύο πανίσχυρες εταιρείες της κοινωνικής δικτύωσης χρίζονται ρυθμιστές, moderators, του δημόσιου λόγου, χωρίς κανένας να τις έχει εξουσιοδοτήσει για αυτό, θυμίζοντας σε ολόκληρο τον πλανήτη ότι πλέον αυτές έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη διακίνηση των ιδεών. Και ταυτόχρονα, ρίχνουν νερό στον μύλο όσων ισχυρίζονται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μία παγκόσμια συνωμοσία για τον έλεγχο της σκέψης. Δικαιώνουν τον Τραμπ, ο οποίος τώρα δύναται να ισχυριστεί ότι τον φιμώνουν επειδή λέει αλήθειες, του κλείνουν το στόμα επειδή τον φοβούνται.
ΥΓ. Αν, αλήθεια, γύριζα πίσω στον χρόνο, θα έλεγα τα ίδια έτσι και κάποιος έκοβε τη φωνή του Χίτλερ;