Λυπήσου τον άνθρωπο που έπαθε αλλά δεν έμαθε. Ο ανεπεξέργαστος χρόνος. Δηλαδή ο χρόνος που ξόδεψες, όχι για να εντοπίσεις τις λανθασμένες κινήσεις-πράξεις σου που σε έβγαλαν από τον όποιο «δρόμο» σου, αλλά, εν τέλει, παρέμενες κατα-θλιμμένος στη γωνία σου συγκρατώντας, αναγκαστικά, θυμούς και γινάτια μέσα σου, ότι όλοι έφταιγαν –και φταίνε– εκτός από εσένα. Τι να πολυλογώ;
Προσφάτως τα ζήσαμε με τον Αντώνη Σαμαρά. Μια ολοκληρωμένη περιστροφή γύρω από τον εαυτό του. Το ίδιο μας έμελλε να το ζήσουμε και με τον Λάκη Λαζόπουλο. Από τους υπαλλήλους της Ολυμπιακής επί σκηνής, στις κυρίες υπεύθυνες καθαριότητας και προχθές στους εποχικούς πυροσβέστες, ίδια η γραμμή «πλεύσης», η πεποίθηση παντογνωσίας και η κουτοπόνηρη ευκολία του λαϊκισμού.
Τι λείπει φρικτά από τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου; Το γέλιο. Και η παρέα. Το γέλιο θέλει παρέα. Μα, έγινε, γαμώτο, και το γέλιο emoji… Και άσ’ τα να πάνε! Ποιος είναι ο πιο δημοφιλής άνθρωπος στην κάθε παρέα; Ο πλακατζής. Αυτός που κερδίζει την ευχή «Να είσαι καλά! Μας έκανες και γελάσαμε!» ως ψυχής ευεργεσία. Το γέλιο είναι χάδι στο ανθρώπινο σύστημα, είναι μακροζωία, είναι φάρμακο για όλα. Στη φτώχεια, ακόμα πιο πολύ, είναι σχεδόν ιερής σημασίας. Οσο πιο χαμηλή η κοινωνική τάξη, τόσο πιο εύκολα γελάνε οι άνθρωποι.
Με έχει στοιχειώσει η εικόνα εκείνων των παιδιών σε έναν σκουπιδότοπο στην Ινδία. Είχαν σκαρφιστεί μια κούνια από ένα ξερό δέντρο και γελούσαν και γελούσαν και έριχναν το κεφάλι πίσω και άστραφταν κατάλευκα τα δόντια τους στον ήλιο. Γέλιο που δεν έχω δει σε κανένα παιδί στον πολιτισμένο, καταναλωτικό κόσμο των άπειρων παιχνιδιών.
Το γέλιο, αγαπητοί μου, είναι μια εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση. Αρα και η σάτιρα. Ο γραφιάς της σάτιρας, ο ηθοποιός της σάτιρας είναι φρικτά, παγερά εκτεθειμένος. Το έχω βιώσει ως κοινό. Το να σερβίρει κάποιος ένα αστείο που κανένας δεν το τιμά, απλώνει μια παγωμάρα που ποτέ, κανένα δραματικό έργο δεν θα σκορπίσει στην ατμόσφαιρα.
Ο Λάκης Λαζόπουλος ήταν, και παραμένει, ένας σπιρτόζικος σατιρικός γραφιάς και ηθοποιός, που πολλοί «τύποι» του, για παράδειγμα ο Τζίμης, η πλούσια κυρία «Χρυσό μου» κ.λπ. άφησαν εποχή και καταγράφηκαν στο μνημονικό τού γέλιου μας. Πού την πάτησε όμως; Γιατί βρέθηκε εξόριστος της δημοφιλίας του από την κοινωνία για πολλά χρόνια; Πού το έχασε και πέρασε μαύρες ημέρες σε άδεια θέατρα που κατέβαζαν παραστάσεις; Αυτό που, αν θέλετε να το προχωρήσω σε συγκρίσεις, δεν το έχασε ποτέ αντίστοιχα η Δήμητρα Παπαδοπούλου;
Στην αυτο-αναβάθμισή του σε κατηχητή. Σε εμπειρογνώμονα όλων των θεμάτων. Σε μέγα δημοδιδάσκαλο του Γένους. Να σας/του θυμίσω τους υπαλλήλους της Ολυμπιακής επάνω στην σκηνή του; Εβγαζαν τα φουλάρια τους, εν είδει μαντιλιού, και έκλαιγαν, με ζουμάρισμα της κάμερας στο δάκρυ τους, γιατί, όπως υπερτόνιζαν, οι ομογενείς μας από την Αυστραλία θα έχαναν τον εθνικό μεταφορέα που θα τους έφερνε στην πατρίδα το καλοκαίρι τους.
Βαρυπονεμένος και ο Λαζόπουλος σπιρούνιαζε συναίσθημα για μια εταιρεία που βόλευε κάθε σειράς «δικά μας παιδιά», που οι παθογένειές της συνέβαλαν (μαζί με ένα σωρό άλλες) στην πτώχευσή μας και που η «έξοδός» τους (για την οποία θρηνούσαν) γινόταν με άλλους όρους (σύνταξη στα σαράντα και εφάπαξ στον Θεό!) από αυτούς των «ιδιωτικών», που εισέρχονταν έκτοτε σε μαύρο τούνελ κρίσης, ίνα εξασφαλίσουν και τα προνόμια εξόδου τόσων και τόσων. Τι να τα λέμε; Ακόμα πονάνε. Μα, είναι ίδιας σημασίας οι υπάλληλοι της Ολυμπιακής με τους εποχικούς πυροσβέστες; Δεν εξισώνω τίποτα, ούτε απομειώνω.
Ποιος κλάδος δημοσίου συμφέροντος δεν είναι ιερός; Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι αστυνόμοι, οι δικαστές, οι νηπιαγωγοί, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, η εθνική άμυνα… Οι πυροσβέστες σε καιρό κλιματικής κρίσης… Η πτώχευση της χώρας μας και, κατά συνέπεια, η μακροχρόνια οικονομική κρίση, και παραλλήλως το λιώσιμο της αξιοπρέπειας κάθε νοικοκυριού, ξεμπρόστιασε πολλά άρρωστα.
Χρόνια και χρόνια, πονηρά δούλευαν, με εμποτισμούς «συναισθήματος» και αυτό επικαλείτο και ο κάθε πολίτης που ήθελε να εξασφαλίσει την όποια θέση του. Ομως μάθαμε πια ότι για να πάρουμε θέση και να δώσουμε λύση, πρέπει να έχουμε όλα τα στοιχεία μιας συνολικής εικόνας κράτους.
Δεν σηκώνει πια ψεκασμούς, κουτουρού υποσχέσεων «τακτοποίησης» σοβαρών θεμάτων σε σκηνές επιθεώρησης. Ούτε βέβαια η διαχείριση των αιματηρών κόπων των φορολογούμενων πολιτών μπορεί να παίζεται ασόβαρα. Τίποτα από αυτά δεν είναι νούμερα επιθεώρησης. Ο Λάκης Λαζόπουλος εργαλειοποιεί συναίσθημα παίρνοντας στον λαιμό του κόσμο. Εδειξε ότι έπαθε αλλά δεν έμαθε. Μικρό το κακό. Αρκεί, να μάθαμε όλοι εμείς, που βαριά το πάθαμε… (Ή μήπως όχι; Θα δείξει).
ΥΓ. Διεκδικώ, απαιτώ ως πολίτης υγιή αντιπολίτευση ώστε να διεκδικεί με γνώση στοιχείων, αυτά που χρειάζεται ένα κράτος για να ονομάζεται κράτος. Και έχουμε ακόμα δρόμο… Βάρδα μην πισωγυρίσουμε…