Η αλήθεια είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσέφερε μια καλή ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα. Με τη διακαναλική της Κυριακής μπορεί να γοήτευσε κάποιους opinion makers που ενθουσιάστηκαν από το γεγονός ότι απαντούσε όρθιος, αλλά είπε δυο-τρία πράγματα που δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές μπορούσαν: α) να ερμηνευτούν ποικιλοτρόπως και να ξενίσουν κάποιους ψηφοφόρους, β) να παρερμηνευτούν γ) να διαστρεβλωθούν από το Μαξίμου δ) όλα τα ανωτέρω.
Ετσι, από τη μία τα όσα είπε ο πρόεδρος της ΝΔ για το επταήμερο λειτουργίας των επιχειρήσεων διαστρεβλώθηκαν αδίστακτα ως μια αναφορά για επταήμερη εργασία και εξαφάνισαν αυτοστιγμεί τη συζήτηση για το τι έκαναν ο θείος και ο πατέρας του κ. Τσίπρα στη χούντα. Και από την άλλη, το πολιτικά μη ορθό παράδειγμά του με τον «ψυκτικό από το Περιστέρι» έδωσε την ευκαιρία στον αντίπαλό του να πάει στο Αιγάλεω δύο βράδια μετά και να πει: «Δεν ήταν τυχαίο που στο μυαλό του κ. Μητσοτάκη, ένας νέος που θέλει να γίνει ψυκτικός είναι από το Περιστέρι και από την, Εκάλη όχι από την Πολιτεία, όχι από το Πανόραμα της Βούλας, όχι από κάποια πλούσια περιοχή της Αθήνας ή της Ελλάδας».
Ο κ. Τσίπρας έσπευσε να το ενδυθεί τον μανδύα του θιγμένου για λογαριασμό των δυτικών συνοικιών. Συγκινητικό, αλλά κάπου ώπα.
Για χάρη της συζήτησης ας αποδεχτούμε πως είναι ένα θέμα ότι ο κ. Μητσοτάκης λέει ότι θα βάλει υποψήφιος στον Δυτικό Τομέα της Β’ Αθηνών αλλά αναπαράγει στερεότυπα για τους Περιστεριώτες και τον επαγγελματικό προσανατολισμό των παιδιών δυτικά από το «Ποτάμι» (όχι το δικό σου Σταύρο, μην αρπάζεσαι). Αλλά ποιοι μιλάνε; Αυτοί που ανήγαγαν δύο χρόνια διαμονής στο Αιγάλεω ως παράσημο ανδρείας λες και πολέμησαν στην Κιουτάχεια και το Αφιόν Καραχισάρ;
Εντάξει, ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός, όμως δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος περιέφερε ως τρόπαιο το γεγονός ότι έμεινε δύο χρόνια στο Αιγάλεω και έζησε για να τα διηγηθεί.
Ηταν ένας Μάιος σαν και αυτόν, το 2017, όταν ο κ. Τζανακόπουλος έσπευσε να επικρίνει τον κ. Μητσοτάκη επειδή ο τελευταίος –εκλεγμένος βουλευτής Β’ Αθηνών, μην το ξεχνάμε– είχε επικαλεστεί τους ανέργους στο Κερατσίνι και στο Αιγάλεω διερωτώμενος τι θα σκέφτονται όταν βλέπουν την κυβέρνηση να «χαρίζει» πρόστιμα εκατομμυρίων σε μεγαλοεπιχειρηματία –αναφερόταν σε τροπολογία για τον Ιβάν Σαββίδη, αλλά ας το προσπεράσουμε και αυτό, δεν είναι της παρούσης.
Τότε, λοιπόν ο κ. Τζανακόπουλος, με τον χαρακτηριστικό πομπώδη λόγο, είχε αναφωνήσει υπερήφανος: «Ο κ. Μητσοτάκης είναι ο τελευταίος που μπορεί να μιλάει στο όνομα των ανέργων και των εργαζομένων στο Κερατσίνι και το Αιγάλεω. Δεν τις ξέρει αυτές τις περιοχές, δεν τις έχει δει ποτέ του. Εγώ τουλάχιστον έχω μείνει δύο χρόνια στο Αιγάλεω!».
Οχι ρε μεγάλε! Τι τράβηξες και εσύ δύο χρόνια στην κόλαση του Αιγάλεω; Ποινή εξέτισες, που θα έλεγε και ο Βύρων (ο Πολύδωρας). Ευτυχώς που γλίτωσες και μπορείς να μας τα περιγράφεις τώρα.
Ας μην τα ξεχνάμε λοιπόν. Η Δυτική Οχθη είναι και για τον κ. Τσίπρα και τους πραιτωριανούς του μια περιοχή στην οποία νοιώθουν ξένοι, τη θεωρούν «εμπειρία», την αναφέρουν ως τόπο που κυριαρχείται από κοινωνικούς αποκλεισμούς και αναπαράγουν –εμμέσως ή αμέσως– τα σχετικά στερεότυπα.
Ο κ. Τζανακόπουλος, το πρόσωπο της κυβέρνησης, αρνείτο στον κ. Μητσοτάκη ακόμα και το δικαίωμα να ομιλεί στο όνομα των κατοίκων αυτών των περιοχών, προβάλλοντας από την πλευρά του το επιχείρημα για το δικό του «αποκλειστικό» δικαίωμα να ομιλεί επειδή έχει ζήσει δύο χρόνια εκεί. Λες και ήταν επιζών. Ευτυχώς που ξέφυγε και δεν κατέληξε ψυκτικός…