Ε, όχι, σύντροφοι. Εμείς δεν είμαστε που μεγαλώσαμε με το «Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα»; Ξέρετε πόσες φορές με έσωζε από εγκεφαλικό η ρήση; Και όταν είδα τον Καμμένο αγκαλιά με τον Τσίπρα και όταν έβλεπα το δημοψήφισμα να βγάζει «Οχι» και όταν στεκόμουν στις κλειστές τράπεζες κλαρίνο.
«Απρόσμενα οδυνηρό σοκ για εμάς το εκλογικό αποτέλεσμα. Φοβάμαι και για την κοινωνία ότι είναι οδυνηρό. Ακόμα και για όσους ψήφισαν ΝΔ… θα δημιουργήσουν συνθήκες ασφυκτικές για τη δημοκρατία». Αδιόρθωτος. Αυτό είναι το δράμα της πολιτικής, ότι ακόμα και για την αυτοκριτική χρησιμοποιείς πληθυντικό αριθμό «Κάναμε… την αυτοκριτική μας». Δεν έχει θεραπεία. Ομως… Ομως…
– Είμαι… Δεν ξέρω να σου πω τι είμαι; Τρομαγμένος, παραξενεμένος, απογοητευμένος. Ετσι γρήγορα πέταξαν τα Τέμπη; Τι γίνεται; Μα 40%; μου είπε.
Πρώτη φορά ψηφοφόρος. Ενας νέος που αγαπάει να μελετάει Ιστορία, έχει στόχους, ένας ενδιαφέρων νέος άνθρωπος. Στο πρώτο του βήμα στην πολυπλοκότητα της ψήφου και με όλη την επαναστατική ορατότητα των 18 χρόνων του.
Μου επιτρέπεις να σου πω τι νομίζω εγώ; Κανένας δεν ξέχασε τα Τέμπη. Αλλά δεν θα κλάψω τα Τέμπη στην αγκαλιά αυτού που έδρασε όπως έδρασε στο Μάτι και σε 20 μέρες κάπνιζε πούρο σε σκάφος.
Δεν θα «συμπονέσω» τη δημοκρατία στην αγκαλιά αυτού που συμπονετικά κάλεσε τη Χρυσή Αυγή στο πλευρό του. Θα σπάσω τον κύκλο με τον δικό μου τρόπο. Θα διαφύγω από τη σπηλιά όπου με έχουν τοποθετήσει και ζέχνει «σιγουράκι». Εχω αντιληφθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πιο κάτω από κόμμα, είναι Κατάστημα Στολών Μεταμφιέσεων.
Αυτό είναι ο λαϊκισμός. Ντύνεσαι ό,τι χαϊδεύει τον λαό και αν τα βρεις σκούρα, λειτουργείς σαν πατερούλης που οδηγεί τον λαό στη γη –και καλά– της ανάγκης. Ποτέ δεν φταις εσύ. Εσύ πάντα πάλεψες ηρωικά.
– Θυμώνω και να σε ακούω. Πας καλά; Μου λες ότι σπας τον κύκλο χαρίζοντας 40% στη ΝΔ;
Ναι. Στιγμιαία ναι. Ξέρεις τι είχε πει ένας παλιός πολιτικός. «Ο λαός σε ανεβάζει σε μια πανύψηλη σκάλα και σου χτυπάει παλαμάκια. Και μόλις τα πιστέψεις, σου τραβάει τη σκάλα και σε χαζεύει να πέφτεις». Αυτό είναι το κάθε 40%. Προχώρα, λοιπόν, πέρα από αυτό.
Τι φωνάζεις, τι ουρλιάζεις στην ουσία με αυτό το ποσοστό; Φτιάξτε υγιή αντιπολίτευση. Επειγόμαστε για υγιή αντιπολίτευση. Σε ρωτάω, ήταν κανένας έτοιμος για υγιή αντιπολίτευση; Θεωρείς ότι είναι κανένας απολύτως διαβασμένος για το τι επιζητεί ο κόσμος; Ο λαός έφυγε πιο μπροστά από τους πολιτικούς. Καθάρισε για αυτούς τους ίδιους. Δεν θέλει σωτήρες, θέλει πρακτικούς.
Δεν στοχεύει στο απόλυτο αλλά στο εφικτό. Δεν αναζητά αλάνθαστους αλλά σβέλτους που εκλαμβάνουν το λάθος ως πληροφορία για διόρθωση του λάθους. Μια γυναίκα κακοποιημένη μου είχε πει κάτι που με στοίχειωσε. «Μη ρωτάς γιατί έμενα κοντά του. Ρώτα με πώς έφυγα. Πώς κατάφερα και έφυγα». Εύκολο το έχεις; Ο κόσμος έφυγε. Η παράσταση της πλάκας έλαβε τέλος. Βήμα το βήμα αλλάζει ο κόσμος.
Το ΠΑΣΟΚ έχει χρόνο να αντιληφθεί ποια είναι τα νέα στοιχεία. Αν συνεχίσει την τοξικότητα, τις εκθέσεις ιδεών, την υποτίμηση του δίπλα, την πάτησε. Αν διακρίνει τις γέφυρες και τις ενθαρρύνει, θα δικαιούται συγχρόνως να στηλιτεύει, να ξεμπροστιάζει, να τους αλλάζει τον αδόξαστο για τις ατιμίες, για τη διαφθορά, για την ενδεχόμενη αλαζονεία κ.λπ. Αυτό νομίζω εγώ.
– Και νομίζεις ότι όλοι αυτοί που ψήφισαν έκαναν όλους αυτούς τους συλλογισμούς;
Μπορεί και να τους έκαναν. Σίγουρα όμως σιχάθηκαν την τοξικότητα, τη μίρλα, την τρομοκρατία της τρολ-οποίησης, την υποτίμηση, τη χυδαιότητα, τον εκφοβισμό, την περιγραφή της πείνας από εξασφαλισμένους. Τρόμαξαν με την απενοχοποίηση της μοχθηρίας. Μα πιο πολύ με τη μασκαράτα. Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, αγαπητέ μου. Εκτός και αν σε αποκαλούσα «Bro» για να σε πείσω ότι –και καλά– είμαι κοντά σου. Είμαστε και οι δύο ενήλικοι.