Κουκούλες έξω, λοιπόν. Κατά τον στίχο ενός τραγουδιού της Μελίνας Τανάγρη, το «Βυζάκια έξω, λοιπόν». Να σας θυμίσω το ρεφρέν; «Βυζάκια έξω λοιπόν. (Κουκούλες έξω, λοιπόν)/ Γοργόνα τέτοιων καιρών/ Στο χάος που μας ενώνει/ Ρωτώ και ξαναρωτώ/ Αυτόν τον λογαριασμό/ Στο τέλος ποιος τον πληρώνει». Ελα μου, ντε! Με αξίωσε ο Δίας, αυτός ο σουρεάλ, ο μόνος αληθινός Θεός της πατρίδας μου, να καμαρώσω τον Αλέξη Τσίπρα να επανεμφανίζεται ως κάτι σε διανοούμενος, κάτι σε φιλόσοφος των καιρών, κάτι σε βαθύς γνώστης…
Ινστιτούτο Αλέξη Τσίπρα. Αχ λαέ, πόσοι και πόσοι ποντάρουν στη ρηχή σου μνήμη! Τι εστί ινστιτούτο; Οργάνωση πολλών προσώπων με κύριο σκοπό επιδίωξης και εφαρμογής κάποιου κοινού σχεδίου που κατά κανόνα αποβλέπει σε ανώτερη επιστημονική, ή εκπαιδευτική, ή τεχνική ανάπτυξη, ή ακόμα και ηθική δημιουργία. Στην περίπτωσή μας, όλα αυτά τα μπορεί και μάλιστα άνευ διαζευτικού «ή»!
Σας προτρέπω να μπείτε στο site του Ινστιτούτου για να διαβάσετε, και παραλλήλως να διακρίνετε κάτω από τις λέξεις, την δραματικότερη των αναπηριών, από την οποία πάσχει ακόμα ένας πολιτικός άνδρας. Δηλαδή, το να μην ντρέπεται. Νόσος που θερίζει την πολιτική σκηνή! Τι γράφει ο πρώην Πρωθυπουργός, επανελθών ως διανοητής, κάτω από τίτλο Ένα μήνυμα για Σένα;
«Έβλεπα τώρα Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω. Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες». Οι στίχοι του Μανόλη Αναγνωστάκη συμπυκνώνουν το νόημα της δημιουργίας αυτού του Ινστιτούτου. Μια «φωλιά νερού» στην άνυδρη εποχή μας. «Φωλιά» ιδεών, σκέψης, διαλόγου, και πράξης για τα κρίσιμα ζητήματα που συγκροτούν σήμερα τη μεγάλη εθνική και υπερεθνική αγωνία: Την Ειρήνη, τη Δικαιοσύνη…..».
Ωπα! Πες αλεύρι. Ο Παπαγγελόπουλος, ο Παππάς και η Θάνου σε γυρεύει. Και συνεχίζει στην ομιλία του πια: «Απαιτείται ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης (ξανασώσε μας!), ένα αναπτυξιακό σοκ (από σοκ σε σοκ το πάμε) και ένα κράτος ευθύνης και όχι διαπλοκής».
Λατρεμένη μου πατρίδα. Πολυσινεμά ολκής. Πόσα έργα συγχρόνως να χωρέσω; Εν μέσω μάλιστα πολέμων και «πολέμων»; Σε τι είδος ανθεκτικού και συμπεριληπτικού ζώου μετεξελιχθήκαμε; Κουκούλες έξω, λοιπόν. Στην αίθουσα 1. Τα θυμάμαι; Τα θυμάστε; Πρέπει να τα θυμόμαστε. Τι έργο είχαμε δει! Είχαν διαλέξει να είναι νύχτα. Πάντα στα θρίλερ ενισχύει η νύχτα. Ένα απόκοσμο, ψυχρό φως-προβολέα και συγχρόνως τα φλας των δημοσιογράφων και η φιγούρα τού Παπαγγελόπουλου σκυφτή πλην βιαστική. Και άλλες και άλλες φιγούρες να καταφθάνουν βιαστικές, αγχωμένες στο ύψιστο πατριωτικό τους καθήκον να λάμψει η δικαιοσύνη στο «Μεγαλύτερο έγκλημα από ιδρύσεως κράτους»… Και τροχήλατες βαλίτσες με χρήμα στο Μαξίμου μέσα….Και φόρτιση «Στην Αμερική….»
…Στην Αμερική εντόπισαν γιατρούς σε άγρια οικονομική «αλληλεπίδραση» με την εταιρεία. Λες; Ο γιατρός που κουράρει εσένα, εμένα, τα παιδιά μας, τους γονείς μας… Αστα αυτά! Δεν θα τα χαλάσουμε με γιατρούς. Ρίξε πολιτικούς στην αρένα. Είναι πιασάρικο. Είναι βολικό. Βάλε μπόλικα ονόματα. Βάλε μέχρι και Πικραμμένο. Και μην φοβάσαι ότι θα έρθει η ώρα να γελάσει κάθε πικραμένος. Μέχρι τότε, όλα θα έχουν παραγραφεί. Πάντα έτσι γίνεται. Και έκλαψε, συμπατριώτες μου, ο Πικραμμένος. Κι αν δεν είχε κλάψει ο Πικραμμένος; Αν δεν είχαν την βουλιμία να εισάγουν μέχρι και τον Πικραμμένο, οπότε να ευαισθητοποιηθούμε, να ψιλιαστούμε; Θα πήγαιναν οι λοιποί άκλαφτοι; Αυτό το άτιμο «Ολοι» υπήρξε διαχρονικά η απόλυτη κρυψώνα του «Ενός». Και συγχρόνως, η απόλυτη βροχή ματαιότητας δράσης εντοπισμού, τού κατά περίπτωση «Ενός». Αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάρα από ιδρύσεως κράτους.
(Κουκούλες έξω, λοιπόν) Γοργόνα τέτοιων καιρών/ Στο χάος που μας ενώνει/ Ρωτώ και ξαναρωτώ/ Αυτόν τον λογαριασμό/ Στο τέλος ποιος τον πληρώνει
Συμπατριώτες μου, έχετε απάντηση στο τελευταίο ερώτημα; Σιχάθηκα. Βαρέθηκα. Κουράστηκα.