…Και βγαίνουμε όλοι τώρα για πολλοστή φορά, πρωτίστως οι δημοσιογράφοι, και περνούμε την Αυλωνίτου γενεές δεκατέσσερις. Το ζητάει ο οργανισμός της, δεν λέω. Και το αξίζει κιόλας, ανεπιφύλακτα.
Δεν είν’ όμως καιρός και εμείς να κόψουμε τη πλάκα, και να παραδεχτούμε ευθέως ότι την διευκολύνουμε να λέει όσα λέει, και μάλιστα με το αζημίωτο; Τα ποσοστά ακροαματικότητας και τηλεθέασης, εννοώ. Που, ως γνωστόν, μετατρέπονται και σε χρήμα.
Επομένως, είναι πολύ υποκριτικό, τη στιγμή που εμείς της παρέχουμε βήμα για να πει ακριβώς αυτά που λέει, να βγαίνουμε ταυτόχρονα, ιδίως όσοι εργαζόμαστε σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, να κακίζουμε την εν λόγω κυρία για κάθε αισχρή εμφάνισή της, να λέμε ότι δεν πρέπει να έχει καμία θέση στο ελληνικό κοινοβούλιο, και να απορούμε για το πόσο λόγο μυαλό πρέπει έχουν αυτοί που την ψήφισαν και την στέλνουν εκεί.
Με τρελαίνει δε ακόμα περισσότερο που όσοι το λένε αυτό, όταν τους ρωτάς «καλά, γιατί την προσκαλείτε τότε, αφού ξέρετε με το νι και με το σίγμα τι θα πει και πώς ακριβώς θα συμπεριφερθεί;», απαντούν, τάχα μου… θεσμικά, «διότι είναι εκλεγμένη βουλευτής».
Ωραία! Και συ τι θέλεις να αποδείξεις δηλαδή, καλέ μου συνάδελφε, προσκαλώντας την; Ότι έχουμε στη Βουλή μας άτομα κατώτερα των περιστάσεων, όπως λές; Και, επίσης, ότι «αυτούς ψηφίζει ο λαός», άρα πρέπει να αναδεικνύουμε μέσω αυτών και τις αδυναμίες του λαού;
Η Αυλωνίτου, όπως και άλλοι πολλοί που έχουν εξασφαλισμένο πρώτο τραπέζι πίστα στο σκυλάδικο της ελληνικής ενημέρωσης, είναι αυτό που είναι – πιθανώς να βάζει και κάποιο ενισχυτικό στη μηχανή της για να φαντάζει ακόμα πιο ασυμμάζευτη ή προκλητική.
Τρέφεται, όπως και οι υπόλοιποι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί κράχτες, από τον θόρυβο που προκαλούν τα όσα λέει, με τον τρόπο που τα λέει.
Εδώ, θέλω να σημειώσω ότι, όσον αφορά το πιο πρόσφατο βαρύ περιστατικό της, όπου αναφέρθηκε με αγοραίο τρόπο στις θέσεις του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ήταν λάθος και της Νέας Δημοκρατίας που απάντησε έστω και με τη φράση που, αν την θυμάμαι έστω και περιγραφικά, λέει κάτι σαν «δεν θα κατέβουμε εμείς σε αυτό το επίπεδο». Τέτοια περιστατικά τα αγνοείς εντελώς. Και αφήνεις τον κόσμο στον οποίο εσύ θέλεις να απευθυνθείς, και που δεν είναι ίδιος με αυτόν στον οποίο απευθύνεται η κάθε Αυλωνίτου, να κρίνει.
Αυτός ο κόσμος κρίνει και τη σιωπή του κόμματος που έχει προσφέρει στέγη στην αλλοπαρμένη αυτή γυναίκα. Επαναλαμβάνω όμως: η Αυλωνίτου είναι απλώς μια κραυγαλέα περίπτωση της τρέχουσας επικαιρότητας! Για αυτό και πέφτουν επάνω της τώρα τα πιο πολλά φώτα της δημοσιότητας. Το κυβερνών κόμμα, πρωτίστως, αλλά και άλλα επίσης, διαθέτουν κι άλλα μπουμπούκια που ομοίως, εν συγκρίσει με τους αξιόλογους ανθρώπους που κάθονται στα ίδια έδρανα στη Βουλή, έχουν γίνει «σπιτικά ονόματα» (household names), ενώ τους άλλους, τους ικανούς και κόσμιους, τους ξέρουν ελάχιστοι.
Δυστυχώς λοιπόν οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ που εξακολουθούν και προσκαλούν την Αυλωνίτου και άλλους στις εκπομπές τους, τρέφονται και αυτοί από το ίδιο ακριβώς πράγμα: τα οφέλη που θεωρούν ότι τους φέρνει η έστω και αρνητική δημοσιότητα.
Η πρώην κολυμβήτρια είναι αυτή τη στιγμή ίσως το πιο περιζήτητο προϊόν στη λίστα εκείνων των προσώπων που έχουν οι λεγόμενες «ατζεντούδες» των καναλιών ως «εγγύηση τηλεθέασης ή ακροαματικότητας». Τις ξέρω καλά αυτές τις λίστες, την έχω γευτεί και εγώ προσωπικά αυτή τη «σχολή σκέψης» στα διάφορα περάσματά μου από ηλεκτρονικά μέσα, ποτέ δεν ενέδωσα όμως σε αυτή τη λογική και, παραδόξως πως, δεν είδα να επαληθεύεται το αξίωμα «αν δεν καλέσεις και κανά σκουπίδι, μη περιμένεις νούμερα».
Εχει αποδειχθεί, αντίθετα, σε όλες τις χώρες που παίρνουν στα σοβαρά το θέμα της ενημέρωσης, ότι τα καλά νούμερα, εκείνα που μένουν, δεν τα φέρνουν τα κακά νούμερα, εκείνα που φεύγουν γρήγορα κάποια μέρα εν ριπή οφθαλμού.
Τα «νεκροταφεία» από παλιά «πρώτα ονόματα» στις λίστες των ατζεντούδων είναι γεμάτα. Και συνεχώς τροφοδοτούνται.
Το δυστύχημα είναι ότι η παραγωγή συνεχίζεται. Δεν σταματά η φάμπρικα. Και ο μόνος τρόπος για να σταματήσει είναι να πάψουμε να νομίζουμε ότι η πολιτική και κοινωνική μας ζωή μπορεί να καθορίζονται εσαεί από νούμερα.
Οπότε, όσο πιο κομψά μπορώ, λέω στους συναδέλφους μου: παιδιά, κόφτε την πλάκα, και μη ξανακαλέσετε στις εκπομπές σας την Αυλωνίτου και τους ομοίους της. Δεν φταίνε αυτοί αν είναι αισχροί ή και άξεστοι. Φταίτε εσείς που τους επιτρέπετε (αν δεν τους τσιγκλάτε κιόλας, Γιώργο!) να είναι…