Προνόμια ή διευκολύνσεις; Είναι μπόνους στους εμβολιασμένους ή περιορισμοί στους ανεμβολίαστους; Είναι άνοιγμα των φτερών των εμβολιασμένων ή φυλάκιση των αρνητών μέσα στην ίδια τους την κοινωνία; Πώς να το πούμε τελικά; Τι σφραγίδα να του βάλουμε και πώς να το κατοχυρώσουμε στον δημόσιο διάλογο; Ως κέρδος του ενός ή ως καταπίεση του άλλου; Εδώ σας θέλω, αναγνώστες μου.
Καθότι κάθε σχίσμα που σέβεται τον εαυτό του απαιτεί μια ονοματοδοσία της προκοπής. Κι εδώ πάμε ντουγρού για νέο κοινωνικό σχίσμα, πριν καν αποσαφηνιστούν οι κυβερνητικές προθέσεις επί του θέματος, πριν καν συνεδριάσει η περιβόητη Eπιτροπή Bιοηθικής που θα γνωμοδοτήσει επί της ουσίας και των λεπτομερειών του φλέγοντος αυτού ζητήματος. Πλην, τα επιτελικά σχέδια μάχης είναι έτοιμα.
Τα χαρακώματα ένθεν κακείθεν σκάβονται πριν καν γίνουν σαφή τα σύνορα πάνω στα οποία θα διεξαχθεί ο πόλεμος. Οι δυο παρατάξεις έχουν αρπάξει τα καριοφίλια, έχουν ταμπουρωθεί και δηλώνουν αποφασισμένες να αποθάνουν για τα ιδανικά τους, παρά το γεγονός ότι τα ιδανικά αυτά θα γίνουν γνωστά κατά τον Οκτώβριο, που θα αρχίσει να ψυχραίνει ο καιρός και ενδέχεται να βρεθούμε μπροστά την πιθανότητα τέταρτου κύματος Covid.
Πλην, εμείς οι Έλληνες είμαστε πολεμικός λαός. Ζούμε με το όπλο παρά πόδα. Θα μου πείτε ίσως ότι το «πολεμικός λαός» δεν αποδίδει πιστά την πραγματικότητα, μάλλον το «εμφυλιοπολεμικός» είναι το σωστότερο. Και για να ικανοποιήσουμε το εμφυλιοπολεμικό μένος μας, εφευρίσκουμε διαρκώς καινούργιους διαχωρισμούς. Δεξιά – αριστερά, μπλε – πράσινοι, μνημόνιο – αντιμνημόνιο, λογικοί – ψεκασμένοι, τώρα στρώνουμε το χαλί στο υποχρεωτικό – μη υποχρεωτικό εμβόλιο.
Σε κάθε περίπτωση, δίχως ένα κάθετο δίλημμα που χωρίζει την κοινωνία μας σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα που μισούνται, δεν είμαστε ικανοί να ζήσουμε. Κι όταν η ζωή αποδεικνύει εμπράκτως την ασυναρτησία που διαποτίζει κάθε τέτοιον ακραίο διαχωρισμό, αντί να καθίσουμε να αναστοχαστούμε για να μην ξαναπέσουμε στην ίδια παγίδα, προτιμούμε να βγάζουμε στην επιφάνεια τον καινούργιο διαχωρισμό που ήδη εκκολάπταμε ως χρυσή εφεδρεία διχασμού, διά παν ενδεχόμενο.
Τη δεκαετία του ’80, ο Γιάννης Γιοκαρίνης είχε περιγράψει αυτόν τον εθνικό αυτισμό μας με το περίφημο «κιθαρίστας ή ντράμερ;». Το μέγα φιλοσοφικό ερώτημα δεν απαντήθηκε τότε, απλώς μετεξελίχθηκε μέσα στις δεκαετίες, με καινούργια φόρμα κάθε φορά, αλλά με τα ίδια ολέθρια αποτελέσματα. Χάναμε τις δεκαετίες τη μία μετά την άλλη, προσθέτοντας μόνο εμφυλιοπολεμικά απωθημένα στις γενιές και εθνικά χρέη στο μέλλον μας.
Μια άλλου είδους απάντηση αποτόλμησε να δώσει ο Παπάζογλου με το «πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς και Ιούδας», αλλά παρά τα τραγουδιστικά του λεγόμενα, ότι «έχουμε καταλάβει ήδη της ζωής μας το παιχνίδι», τελικά τίποτα δεν καταλάβαμε και τίποτα δεν εμπεδώσαμε. Οι εμφυλιοπολεμικές ιαχές αποδεικνύονται διαχρονικά ισχυρότερες και ευκολότερες από οποιαδήποτε συνθετική εθνική συζήτηση. Οπότε, πατριώτες, βουρ στον καινούργιο διαχωρισμό. Ας ακονίσουμε τις ξιφολόγχες μας κι ας ρωτήσουμε τον γείτονα, «είσαι υπέρ ή εναντίον των προνομίων των εμβολιασμένων;».