Προσπάθησα να υπολογίσω πόσες πιθανότητες υπάρχουν, πρακτικά, να κάθεται ο Βαρουφάκης στο πρωθυπουργικό γραφείο στο Μαξίμου, να χτυπήσει το τηλέφωνο, να είναι ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, να του πει ότι τούρκοι κομάντος ανέβηκαν σε ελληνική βραχονησίδα και να ζητήσει τις διαταγές του. Επειδή θεωρητικά τίποτα δεν επιτρέπεται να αποκλειστεί σε τούτη την ζωή, αυτή η πιθανότητα υπάρχει. Αν όμως προσπαθήσουμε να την ορίσουμε μαθηματικά, θα είναι το πηλίκο του κλάσματος ένα διά άπειρο. Κι επειδή τα κλάσματα με παρονομαστή άπειρο ισούνται με το μηδέν, καταλήγουμε ότι αυτή η πιθανότητα υπάρχει μεν, αλλά είναι μηδέν.
Οπερ, γιατί του έκαναν αυτή την ερώτηση στο ντιμπέιτ; Μα, διότι δεν είχαν τι άλλο να τον ρωτήσουν οι έξι συφοριασμένοι δημοσιογράφοι που ήταν στημένοι απέναντι στους έξι διεκδικητές της εξουσίας. Η απελπισία του –της εν προκειμένω– δημοσιογράφου που είναι υποχρεωμένος(η) να ρωτήσει έναν «μικρό» πολιτικό αρχηγό για κάποιο «μεγάλο» θέμα, το οποίο ο ερωτώμενος ποτέ στη ζωή του δεν θα κληθεί να διαχειριστεί, είναι μεγαλύτερη από την αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι. Και όμως, τα κατάφεραν οι μπαγάσες. Οπως η πενία τέχνας κατεργάζεται, έτσι και οι διακομματικοί περιορισμοί φτιάχνουν ευφάνταστα δημοσιογραφικά bypass.
Νιώθω την ανάγκη να συγχαρώ τους και τις έξι συναδέλφους για την πληρότητα της θεματολογίας τους, για το καίριο των ερωτήσεών τους, για τη φαντασία των υπερβάσεών τους, ώστε να πάνε εκεί που ήθελαν και για το εν γένει κουράγιο τους να επιβιώσουν νικηφόρα σε μια τόσο ασφυκτική και εκ γενετής άχρωμη διαδικασία. Αν υπήρξε ικανοποιητική τηλεθέαση της τηλεμαχίας, αυτό οφείλεται πρωτίστως στις ερωτήσεις και δευτερευόντως στις απαντήσεις. Δηλώνω ευθαρσώς ότι δεν τους το είχα και χαίρομαι ειλικρινώς που με διέψευσαν.
Πάντα θα βρεθεί, βέβαια, ο φαρμακιάρης που θα πει ότι «δεν ρώτησαν εκείνο» ή «αυτό δεν ήταν ερώτηση, ήταν πάσα για γκολ», σε γενικές γραμμές όμως, όποιος παρακολούθησε το ντιμπέιτ δεν έκλεισε τα μεσάνυχτα την τηλεόρασή του νιώθοντας κάποιο σοβαρό κενό στη θεματολογία. Οι δημοσιογράφοι ρώτησαν σχεδόν όλα όσα ήταν επιβεβλημένα και με τον δέοντα τρόπο. Μήτε η φαντασία έλειψε σε ερωτήσεις, μήτε τα ψήγματα υπερβατικότητας. Γενικώς, στάθηκαν στο ύψος των (χαμηλών) περιστάσεων.
Αντε, εύχομαι το ίδιο και για τους πολιτικούς. Κι ένα κανονικό ντιμπέιτ εύχομαι να δω, πριν κλείσω τα ματάκια μου…