Ο Ερντογάν απειλεί, ξανα-απειλεί και ματα-ξανα-απειλεί. Βγάζει το «Oruc Reis» στο πέλαγος, το γυρίζει πίσω, το ξαναβγάζει στ’ ανοικτά, μπαίνει στην ΑΟΖ μας, στρίβει στα διεθνή ύδατα, επανέρχεται, πετάγεται στην κυπριακή ΑΟΖ και πάλι πίσω στη δική μας. Στέλνει φρεγάτες, στέλνει κορβέτες, κάνει τσαμπουκάδες με φωτογραφίες, μετά ζητά διαπραγματεύσεις, στη συνέχεια απλώνει καλώδια για να χαρτογραφήσει τον βυθό μας, μετά ζητά ειρήνη και λογική. Κάνει τρεις φορές την ημέρα δηλώσεις για τις γαλάζιες πατρίδες, μετά λέει για δίκαιο διαμοιρασμό των φυσικών πόρων της περιοχής, ακολουθούν απειλές ότι θα μας ρίξει στη θάλασσα όπως το ’22 και στη συνέχεια ομιλίες κατευνασμού. Πέντε μήνες τώρα, συνεχίζει αδιάκοπα αυτό το βιολί. Αν ήταν μαθητής σε Δημοτικό, θα τον έστελναν στον παιδοψυχολόγο για να δει τις αιτίες αυτής της άσκοπης υπερκινητικότητας που κάνει άνω-κάτω την τάξη και φέρνει σε απόγνωση τη δασκάλα του.
Το μόνο που κατάφερε με όλο αυτό ήταν να επανακαταλάβει την ήδη από πεντέμισι αιώνες κατειλημμένη Αγια-Σοφιά και να κολλήσουν κορονοϊό 3.000 γονατιστοί χειροκροτητές του στην τελετή άλωσης της εκκλησίας. Ολα τα υπόλοιπα, ως τώρα πήγαν κατά διαόλου για τον εμπνευστή τους. Από τον Εβρο, όπου ξεφτιλίστηκε, μέχρι την έλευση των Γάλλων στις θάλασσές μας με τα αεροπλανοφόρα τους.
Εδωσε την ευκαιρία στον Μητσοτάκη να τον περικυκλώσει μεθοδικά στο διεθνές πεδίο και να εμφανιστεί στο εσωτερικό της χώρας του σαν εθνικός ηγέτης. Διότι, εδώ που τα λέμε, αν εξαιρέσουμε την περίπτωση των Ιμίων, όπου ο Σημίτης ηττήθηκε στα σημεία, κανένας άλλος πρωθυπουργός μετά τον Ανδρέα δεν χρειάστηκε να σταθεί ένοπλα απέναντι στους Τούρκους και να τους προειδοποιήσει ευθέως με πόλεμο. Κι αυτοί να το λάβουν σοβαρά υπ’ όψη. Και ως τώρα, ο Κυριάκος το κάνει καλά. Ο απλός κόσμος είναι μαζί του σ’ αυτό, ανεξαρτήτως των υπολοίπων.
Το θέμα μας όμως δεν είναι η πιθανότητα ενός θερμού επεισοδίου ή μιας σύρραξης. Σ’ αυτό η χώρα πλέον έχει ξεκαθαρίσει τι θα κάνει, παίρνοντας τα αντίστοιχα ρίσκα. Το ερώτημα είναι τι θα κάνουμε αν αυτό το βιολί συνεχιστεί όχι άλλους πέντε μήνες, αλλά πέντε χρόνια. Αν θα συνεχίζουμε να παίζουμε με τη φωτιά και το 2023, ας πούμε, ή το 2025.
Πόσο αντέχουμε αυτή την οικονομική αιμορραγία, διότι η σκληρή εθνική γραμμή έχει κόστος. Ως πότε επίσης θα εξαντλούμε το διπλωματικό μας κεφάλαιο για να στήνουμε διεθνή αναχώματα στον τουρκικό αναθεωρητισμό; Και ως πότε θα αντέχει ο ελληνικός λαός να βλέπει κάθε βράδυ τον Ερντογάν να παριστάνει τον Σουλεϊμάν τον Mεγαλοπρεπή; Μια, δυο, τρεις, πέντε, στο τέλος θα το θεωρήσει τούρκικο σίριαλ που δεν παράγει κανένα πρακτικό αποτέλεσμα και δεν χρειάζεται να του δίνει ιδιαίτερη σημασία. Στο τέλος-τέλος, έχουμε κι άλλα πράγματα να κάνουμε στη ζωή μας κι άλλους τρόπους να ξοδέψουμε τα λεφτά μας.
Ενδέχεται, βέβαια, αυτή η αναμενόμενη κόπωση να χτυπήσει πρώτα τον διεθνή παράγοντα, που τώρα συντάχτηκε μαζί μας, ή την κοινή γνώμη της Τουρκίας. Ποτέ όμως δεν ξέρει κανείς. Αν ύστερα από άλλους τόσους μήνες οξύνσεων δούμε σε καμιά δημοσκόπηση το 50% των Ελλήνων να ζητούν να καθίσουμε σε τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να τελειώσει αυτή η βασανιστική εκκρεμότητα, ας μη μας κάνει εντύπωση.