Η άρθρωσή του, οι λέξεις του, όπως δεν πιανόταν η μία από το χέρι της άλλης για να βγάλουν νόημα, οι αυξομειώσεις τσαντίλας-θυμού, που επίσης δεν κατάφερνε εξήγηση, μια δήλωση αδιανόητα, ανεπίτρεπτα, τραγική και μπερδεμένη συγχρόνως, η μη αίσθηση φρένου ως αυτοπροστασία, όλα οδηγούσαν σε ένα συμπέρασμα: «Κάτι δεν πάει καλά».
Αποκλείεται ο νεαρός ρεπόρτερ να μην το αντιλήφθηκε πλημμυρίζοντας αμηχανία, αποκλείεται να μην το «διάβασαν» οι πρωταγωνιστές της εκπομπής όταν παρέλαβαν το εμπόρευμα, αποκλείεται να μην παιδεύτηκαν στο μοντάζ, «Τι λέει; Τα αφήνω;», κι ωστόσο το άφησαν στον αέρα σαν χαρταετό να καεί σε καλώδια για να έχουν δουλίτσα, όχι δουλειά. Πρώτη φορά συμβαίνει;
Πολλές φορές, ακούγοντας και βλέποντας (και οι κινήσεις και οι μορφασμοί λόγος είναι) τον ανεκδιήγητο πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, για παράδειγμα, είχα προφέρει τρομαγμένη «Είναι δυνατόν;». Σκόρπιζε φόβο και τρόμο για άνθρωπο που έπαιζε την ανθρωπότητα στα δάχτυλα. Επρεπε να ξεμπροστιαστεί κάθε πτυχή της υγείας του.
Η υγεία περιλαμβάνει πολλές υγείες. Πολλές φορές έχω τρομάξει με δηλώσεις πολιτικών, αστεριών, μορφωμένων, εγκληματιών αλλά και με αγνώστων που σου έτυχε να μπεις σε διάλογο και λες «Δεν είναι δυνατόν!» για τις απόψεις τους. Αλλά μπορώ να ξεχωρίσω το «Δεν είναι δυνατόν» από το «Κάτι δεν πάει καλά». Πώς; Ελα μου ντε… Είναι οι αποχρώσεις που συλλαμβάνουν οι κεραίες των ανθρώπων. Οταν νιώθουν. Νιώθουν. Εξακολουθούμε να νιώθουμε;
Για τους «Δεν είναι δυνατόν!», ενστικτωδώς αναζητάς συνακροατές-συνθεατές, αν το «έπιασαν» όπως εσύ. Αυτό σε καθησυχάζει, τρόπον τινά, ως μια μυστική ενδοσυνεννόηση διαφύλαξης ενός κοινού κώδικα ηθικής, αξιών. Για τους «Κάτι δεν πάει καλά», όμως, σου βγαίνει η ανθρώπινη διάσταση να προστατεύσεις, να σκουντήσεις «μην τον κοιτάτε», πλέει ερήμην σου αυτό, είναι η φύση του ανθρώπου τέτοια, μπορεί και ο ενδόμυχος φόβος-αγωνία μην και βρεθείς σε ανάλογη κατάσταση. Είναι θέμα συνείδησης. Μιλάω για συνείδηση.
Οπως διαπίστωνα για μέρες, τον έναν ρεπόρτερ διαδεχόταν ο άλλος. «Εσπευδε», «τον έσπευδαν», για την ακρίβεια στον άνθρωπο που «Κάτι δεν πήγαινε καλά». Και έγινε μια σκυταλοδρομία διαδοχικών «Κάτι δεν πάει καλά», που έφτασε μέχρι και στις Ειδήσεις. Για κάποιον που δεν ήταν πρόσωπο της ημέρας από κάποιο γεγονός (όποτε να δικαιολογείται η εμμονή μας) αλλά εσπρώχθη να γίνει. Και ναι, έγινε!
Και στήθηκαν κουβέντες, κρίσεις, αναθέματα ως να ήταν καλά! Ανθρωπος κοντά στα 80 του έτη (η αναφορά στην ηλικία γίνεται γιατί δείχνει και τα έτη «γνωριμίας» μας με μια προσωπικότητα που εντέλει δεν έχει βλάψει άνθρωπο), εμφανώς ταλαιπωρημένος από μια αρρώστια που εμφανώς παλεύει (μερικές αρρώστιες έχουν φανάρια που αναβοσβήνουν το όνομά τους) και εμείς καταπάνω. Θαρρείς ζουν την αγωνία, μην και γίνει καλά. Σε μια αργκό δικής μου θλίψης, θα το ονόμαζα «Το βούτυρο στο ψωμί τους». Το λαμπρό εμπόρευμά τους. Πόσο εξαγνιστικά χρήσιμο θα μας ήταν να μετριέται η μη τηλεθέαση. Πόσοι δεν βλέπουν. Στην καλύτερη-χειρότερη… 75%. Κι από αυτό το τέλος να αναζητήσουμε αρχή.
YΓ. Στο κείμενο πολλοί θα αναγνωρίσετε τον Κωνσταντίνο Τζούμα. Πόσους «Τζούμες» έχουμε ανάγκη για να τα βγάλουμε πέρα στην εικονική μας μέρα;