Μία χώρα φοράει σκάφανδρο και ετοιμάζεται να καταδυθεί στη σκοτεινή ψυχή της Ρούλας Πισπιρίγκου από την Πάτρα. Και όσο και αν είναι τρομακτικά εκεί κάτω, το τοπίο θα έχει συναρπαστικό ενδιαφέρον, μία αχαρτογράφητη έκταση που σχηματίζει το πρόσωπο του τέρατος.
Ασφαλώς το θέμα θα αποκτήσει και διεθνείς διαστάσεις. Μπορεί η μητέρα να κατηγορείται για τον θάνατο του ενός παιδιού, αλλά κουβαλάει και άλλους δύο στην πλάτη. Ακόμα και αν δεν κατηγορηθεί για τους θανάτους των άλλων παιδιών, στη συλλογική συνείδηση είναι, το λιγότερο, ύποπτη με σοβαρές ενδείξεις ενοχής. Πάνω από το προφίλ της θα εγκύψουν ψυχίατροι προκειμένου να εξηγήσουν ποια δύναμη οδηγεί μία μάνα στην υπέρβαση του ενστίκτου που, συνήθως, παίρνει τη θέση του βασικού. Πώς γίνεται μία μάνα να σκοτώνει τα παιδιά της; Αν αποδειχθεί ένοχη, η Ρούλα Πισπιρίγκου θα γίνει case study, οι αναφορές στο πρόσωπο της θα αποκτήσουν παροιμιώδη ισχύ, το έγκλημα της θα δημιουργήσει μνήμη που θα πάει μακριά στο χρόνο. Αυτές οι υποθέσεις, βλέπετε, ασκούν μία διαστροφική έλξη. Ξέρεις τα πάντα για αυτές, όμως δεν μπορείς να τις καταλάβεις. Τα έχεις όλα μπροστά σου, αλλά αδυνατείς να συλλάβεις το νόημα, την αιτία.
Φυσικά η υπόθεση έχει και τεράστιο νομικό (και επιστημονικό, ιατροδικαστικό) ενδιαφέρον. Θα υπάρξουν ατράνταχτα στοιχεία; Αρκούν τα λογικά συμπεράσματα για να τεκμηριωθεί ενοχή, ειδικά αν δεν υπάρχει ομολογία; Αυτό θα το δούμε εν καιρώ, όταν εκτεθούν και όλα τα στοιχεία που βρίσκονται στη διάθεση των διωκτικών αρχών. Είναι και το άλλο: Θα κατηγορηθεί και για τους θανάτους των άλλων παιδιών ή χάθηκαν δεδομένα που θα στοιχειοθετούσαν δίωξη;
Και θα αναρωτηθούμε όλοι για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σύστημα στα νοσοκομεία καθώς κανένας δεν ήταν εις θέση να προβλέψει, δεν σκέφτηκε να ελέγξει το αδιανόητο. Ναι σίγουρα, η Πισπιρίγκου είναι μία εξωφρενικά ιδιαίτερη περίπτωση. Αλλά ποιος μας βεβαιώνει ότι ήταν και μοναδική;