Πρώτη φορά είδα τον Στέφανο Κασσελάκη λίγο πριν τις εκλογές του Μαΐου, στην τηλεόραση, σε σύνδεση κάποιου καναλιού με την Κάσο ή την Κάρπαθο (θα σας γελάσω). Καθόταν δίπλα στον ναύαρχο Αποστολάκη, με φόντο έναν Αιγαιοπελαγίτικο ασβεστωμένο τοίχο. Οι δυο τους, εξήγησαν περήφανοι, περιόδευαν με εντολή Τσίπρα τα ακριτικά νησιά για να καταγράψουν τα προβλήματα των εγκαταλελειμμένων κατοίκων της παραμεθορίου. Μια σαχλαμάρα ήταν όλο αυτό, αλλά στις πρωινές εκπομπές αρέσουν οι μακρινοί προορισμοί στο απέραντο γαλάζιο, οπότε η προβολή της διμελούς επιτροπής ήταν εξασφαλισμένη.
Και ξαφνικά, δίπλα στον συμπαθή ναύαρχο, αντί για καμιά γνωστή παλαιοκομμουνιστική φάτσα με ξύλινο λόγο και καταγγελτική υστερία, τσουπ… σκάει μύτη ένας αστραφτερός τριανταπεντάρης με άνετες κινήσεις και λούστρο κοσμοπολίτικο, που ο κ. Αποστολάκης τον σύστηνε ως «ο υποψήφιος στο Επικρατείας εκ μέρους της ομογένειας, κ. Κασσελάκης». Παράταιρος έμοιαζε από την αρχή, το δηλώνω. Από την πρώτη φορά που τον είδα, αλλά και στην συνέχεια που τον ξανάδα, αναρωτιόμουν διαρκώς «μα τι ζητά ένας τύπος σαν κι αυτόν ανάμεσα στους Συριζαίους;». Στα δικά μου μάτια, ο Κασσελάκης μέσα στην Κουμουνδούρου, φάνταζε με μύγα μέσα στο γάλα.
Μιλά με άνεση χρηματιστή, με αυτοπεποίθηση μεγαλοαστού, με χαμόγελο ηθοποιού που διαφημίζει οδοντόκρεμα, με ορολογία κολεγιόπαιδου, με προφορά ανεπαισθήτως (ίσως και επίτηδες) μπρούκλικη, με την στιβαρότητα γέρου καπετάνιου και με την σιγουριά χορτασμένου. Καμία σχέση με παλιά λενινιστική φιγούρα, τα τίμια χέρια του δεν είναι ροζιασμένα και ανάμεσα στα δάκτυλα του δεν παίζει αμήχανα ένα φθαρμένο προλεταριακό κασκέτο. Αντιθέτως, στο διαδίκτυο έχει κάτι φωτογραφίες στις οποίες τανίζεται σαν ηθοποιός που πρωταγωνιστεί σε χολιγουντιανή ταινία εποχής από τον καιρό της ποτοαπαγόρευσης. Ξέρετε, κουστούμι με λεπτή ρίγα, μπριγιόλ στο μαλλί, κλπ.
Όταν τον ρωτούν πούθε κρατάει η σκούφια του και με τι καταγίνεται σε τούτη την ζωή, αντί να διατυμπανίζει τη λαϊκή του καταγωγή ή την ταπεινή κακοπληρωμένη (από το σύστημα) εργασία του, λέει ότι πουλά, αγοράζει και μισθώνει καράβια μέσα στην παγκόσμια ναυτιλιακή πιάτσα. Κι αντί να αναθυμάται την συμμετοχή του σε Γένοβες και Στοκχόλμες, κομπάζει για την εμπειρία του στο think tank του γερουσιαστή Μπάιντεν στις αμερικάνικες εκλογές. Μιλάμε για τελείως κουφά πράγματα, όσον αφορά τα Συριζαϊκά θέσμια.
Μετά ήρθε και η δήλωση του ότι ανήκει στην gay κοινότητα, αυτό στενοχώρησε τις γυναίκες που τον έβλεπαν σαν ξερολούκουμο, τον έκανε πάντως πιο συμπαθή σε κάποια στρώματα και ομάδες, αλλά και σαφώς αντιπαθέστερο σε συντηρητικούς κύκλους. Ήδη εμετικά ομοφοβικά σχόλια δίνουν και παίρνουν σε εφημερίδες και κάτω από τις ιντερνετικές φωτογραφίες του. Στα συν του η γενναία του δήλωση, πέραν πάσης αμφισβήτησης. Και τώρα πάει ξάφνου να μπει στην κούρσα για την κομματική αρχηγία. Οι άλλοι Συριζαίοι, που μέχρι πρότινος όταν άκουγαν για Κασσελάκη κουνούσαν το κεφάλι τους λες και επρόκειτο για κανέναν εξωγήινο από ταινία επιστημονικής φαντασίας που διακτινίστικε στην Κουμουνδούρου, το γύρισαν ξαφνικά.
Δεν τον στηρίζουν μεν, αλλά άρχισαν να λένε πως αν μπει στην μάχη, η νίκη της Αχτσιόγλου από τον πρώτο γύρο παύει να θεωρείται βέβαιη. Κάτι βλέπουν λοιπόν στον Στέφανο, είναι ήδη στο παιχνίδι και ανακατεύει την Συριζαϊκή σούπα. Σε μια κομματική σουπιέρα που κανείς δεν ξέρει αν είναι μισογεμάτη ή μισοάδεια και αν οι γραμμές που βλέπουμε να διαπερνούν το κορμί της είναι υγιή πλουραλιστικά πλουμιά ή διασπαστικά ραγίσματα που θα την μετατρέψουν σε θρύμματα.
Και κάπου εδώ εμφανίζομαι εγώ, ως ο τυπικός εκπρόσωπος του αντι-Σύριζα μετώπου και μπαίνω στο τρυπάκι των εσωτερικών μου ερωτήσεων. Μα αυτό δεν ήθελες από τον Σύριζα τόσα χρόνια; Να πάψει να είναι ένα παλαιολιθικό κομμουνιστογενές κόμμα, που συμπλέει μονίμως με τον αντισυστημισμό; Να συνδεθεί με την ανοικτή αγορά και τον ανταγωνισμό, να πάψει τις σαχλαμάρες για κρατικοποιήσεις, διεθνισμούς και ταξικές πολιτικές, αυτό δεν του ζητούσες; Εσύ δεν τον παρωθούσες να πάψει να ζητά εκδίκηση για την ήττα του Εμφυλίου και να κοιτάξει στον κόσμο του 2040; Ε, ιδού λοιπόν που κάποιος υποψήφιος για την αρχηγία του, αυτά ακριβώς μοιάζει να πρεσβεύει. Και είναι και σύγχρονος, κοσμοπολίτης, πολύγλωσσος, ταξιδεμένος, χωρίς ιδεοληψίες και μανίες καταδίωξης, με ένσημα κολλημένα στην καρτέλα του, όχι κομματικός υπάλληλος ή παιδάκι του σωλήνα.
Τον στηρίζεις λοιπόν τον Κασσελάκη ή όχι, εσύ ο (έως χθες) οπαδός του αντι-Σύριζα μετώπου; Και μην δυσανασχετείς που βάζει ψηλά στην ατζέντα του τον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, το ίδιο κάνουν και οι original φιλελεύθεροι. Και αν ζητά κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας και επαγγελματικό στρατό, που είναι το θέμα; Εκεί πάμε έτσι κι αλλιώς. Ρε συ, αν βγει ένας τέτοιος στην ηγεσία της αντιπολίτευσης, θα πάψουν οι υστερίες και οι υπερκρατικισμοί, θα ανθίσει η ελεύθερη οικονομία στον τόπο. Αφήστε που λογικά θα είναι και υπέρ των αξιολογήσεων παντού, ακόμα και στο Δημόσιο, Αμερικανάκι γαρ. Και μη μου πεις ότι ανησυχείς μην ανακαλυφθεί στο πρόσωπο του ο αντι-Μητσοτάκης. Κάποια στιγμή, δεν μπορεί, θα εμφανιστεί κάποιος αντίπαλος αξιώσεων απέναντι στον Κυριάκο, πάντα μόνος του θα παίζει; Ε, ας είναι ο Κασσελάκης. Θα μου πείτε, μα τον στηρίζει ο Πολάκης. Ένας λόγος παραπάνω… μέχρι και τον εξαγριωμένο Σφακιανό κατάφερε να εξημερώσει ο εφοπλιστής.