Υστερα από μια πολιτική διαδικασία που ξεκίνησε για τα ιδανικά και το μέλλον της Αριστεράς και κατάντησε «ποια πήγε κι έριξε τα νερά από το μπαλκόνι πάνω που είχα απλώσει, ε;», η μόνη σχετικά ασφαλής πρόβλεψη είναι ότι τη Δευτέρα, η χώρα θα έχει νέο ή νέα αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να παραδώσει την αρχηγία του 17,8% στον Στέφανο Κασσελάκη ή στην Εφη Αχτσιόγλου.
Τα δεδομένα είναι γνωστά: ο κ. Κασσελάκης έχει το προβάδισμα σε ψήφους και έχει και τη στήριξη του καρεκλοκένταυρου περιβάλλοντος του απερχόμενου προέδρου, ενώ η κυρία Αχτσιόγλου ελπίζει στη συσπείρωση των ψηφοφόρων της και στην αποσυσπείρωση της άλλης πλευράς –στην ελπίδα, δηλαδή, ότι μπροστά στην ούτως ή άλλως ιστορική αλλαγή φρουράς στον ΣΥΡΙΖΑ, έναν ήδη πληγωμένο πολιτικό οργανισμό, μια κρίσιμη μάζα εκλογέων θα βάλει τη λογική μπροστά από το συναίσθημα και θα προτιμήσει την πιο «ασφαλή» επιλογή από τη γοητεία του άγνωστου που υπόσχεται ότι θα νικήσει τον Μητσοτάκη με ματιές, TikTok και ατάκες.
Βέβαια, την προηγούμενη Κυριακή αποδείχτηκε ότι για πάρα πολλούς ο κ. Κασσελάκης παραμένει ένα γοητευτικό μυστήριο. Γοητευτικό μπορεί. Αλλά μυστήριο όχι και τόσο. Με εξαίρεση ότι δεν γνωρίζουμε τις θέσεις του –πέρα από γενικόλογα ευχολόγια που κάνουν το πάλαι ποτέ Ποτάμι να μοιάζει με ναό του πολιτικού ρεαλισμού– ο κ. Κασσελάκης έχει τα περισσότερα χαρακτηριστικά μιας κλασικής πολιτικής φούσκας· κανένα μυστήριο δηλαδή ως προς αυτό. Προς το παρόν είναι μια κατασκευή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης τα οποία στον ΣΥΡΙΖΑ τόσο τα αγαπούν, αλλά και τόσο τα πλήρωσαν. Το περιβόητο echo chamber που τους παραπλάνησε στις τελευταίες εκλογές, τώρα δείχνει τη δύναμή του: όλοι στα social media μιλούσαν και μιλούν για τον κ. Κασσελάκη, ο οποίος μέσα από σκηνοθετημένα βιντεάκια γινόταν viral, κοιτούσε στα μάτια τον ψηφοφόρο που ένιωθε κολακευμένος και παράλληλα προσέφερε δωρεάν περιεχόμενο στην τηλεόραση που πάντα ψάχνει νέα πρόσωπα για να επιβιώσει και να δανειστεί κοινό από το Internet. Η πολιτική υπεραξία κατακτήθηκε με χαρακτηριστική ευκολία και την κατάλληλη στιγμή, προτού προλάβει κανείς να αντιληφθεί τι συνέβη —και ποιος είναι τελικά ο κ. Κασσελάκης, αν όντως είναι κάποιος.
Διότι όταν ο κ. Κασσελάκης μιλάει εκτός κειμένου και χωρίς σκηνοθεσία αποκαλύπτεται η ογκώδης άγνοιά του ακόμα και για τα στοιχειώδη –από το τι είναι τα κατεχόμενα στη βόρεια Κύπρο μέχρι το αν συναντήθηκε πράγματι με την ΑΔΕΔΥ ή όχι— σε βαθμό που να αμφιβάλλεις για το αν αυτός ο τύπος όντως έχει καταφέρει στις ΗΠΑ αυτά που λέει ότι έχει καταφέρει. Αλλά και πάλι, πόση σημασία έχουν αυτά σε ένα κόμμα που εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται τη σύνθετη πραγματικότητα με βάση τη μανιχαϊστική αντίληψη περί Καλού και Κακού; Για πολλούς από τους ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως βεριτάμπλ Συριζαίοι, ο άφθαρτος κ. Κασσελάκης, με το πάλλευκο χαμόγελό του και τα άψογα αγγλικά του, έγινε μέσα σε τρεις εβδομάδες το Φως απέναντι στο Σκότος της ανυπαρξίας, η ελπίδα που (ξανα)έρχεται εννιά χρόνια μετά από εκείνη τη μεσσιανική αφίσα με τον τότε ανεπίληπτο Αλέξη Τσίπρα.
Κάποια στιγμή, βέβαια, ο κ. Κασσελάκης θα πρέπει να μιλήσει κανονικά, να πει τι πιστεύει πέρα από τα δακρύβρεχτα περί αυτοδημιούργητων, να δρομολογήσει και να υποστηρίξει τις αλλαγές που έως τώρα γενικά υπόσχεται. Αλλά τότε ίσως να είναι κάπως αργά. «Θέλω διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, αλλά όχι άτσαλα», μας λέει τώρα. Δηλαδή; Αγνωστο. Ποιος προλαβαίνει να μάθει τι σημαίνει το «όχι άτσαλα»; Ουτε καν. Ποιος προλαβαίνει να ρωτήσει; Συνεντεύξεις άλλωστε δεν δίνει, διότι τα ΜΜΕ, είναι, ως γνωστόν κακά –ο βεριτάμπλ Συριζαίος που λέγαμε.
Η σκοπίμως ολιγοήμερη προεκλογική εκστρατεία του κ. Κασσελάκη τον προστάτευσε από την έκθεση στην πραγματική πολιτική και σε δύσκολα ερωτήματα. Το επικοινωνιακό blitzkrieg τάισε εντατικά ένα λαίμαργο για πολιτική ρεβάνς σώμα ψηφοφόρων που και να ήθελε να ακούσει κάποιες επιφυλάξεις ή να διατυπώσει ερωτήματα, δεν μπόρεσε να το κάνει μέσα σε τόσο θόρυβο.
H κυρία Αχτσιόγλου από την άλλη, δάκρυσε για το πού χάθηκε ξαφνικά η πολιτική και η ιδεολογική καθαρότητα στην κυβερνώσσα Αριστερά. Και όταν σφούγγισε τα δάκρυά της, είδε μπροστά της το ξέφωτο της αλήθειας στο οποίο ανακάλυψε, επίσης ξαφνικά, τα τρολ του Διαδικτύου, την εχθροπάθεια, τις ύβρεις, τον λαϊκισμό και τα fake news που διαβιούν, αν δεν κυριαρχούν, στο κομματικό θερμοκήπιο του ΣΥΡΙΖΑ. Συνεχίζοντας δε την παρασιτολογία ανακάλυψε επιπλέον και ότι ο Παύλος ο Πολάκης είναι τοξικός, βρίζει και είναι κατήφορος.
Σοβαρά; Πού ζούσε η κυρία Αχτσιόγλου τόσα χρόνια; Οταν οι στρατοί του Twitter χυδαιολογούσαν κατά πάντων και πολιτικών αντιπάλων η κυρία Αχτσιόγλου δεν είχε κινητό, δεν κυβερνούσε η ίδια; Οταν ο κ. Πολάκης ελεεινολογούσε κατά δικαστών και απειλούσε ότι θα θάψει δημοσιογράφους που δεν του άρεσαν τρία μέτρα κάτω από τη γη, δεν ήταν τοξικός; Τώρα έγινε, που τον αντέγραψε ο –είμαι ρηχός, αλλά «γουστάρω»– κ. Κασσελάκης που απολαμβάνει το πολιτικό του μπραβιλίκι;
Αλλά και να το πάμε λίγο πιο πίσω, όταν ο Πάνος Καμμένος γρύλιζε στη Βουλή «στα τέσσερα εσείς, στα τέσσερα» δεν υπήρχε κατήφορος, όλα ήταν καλά; Ή ήταν καλά –και βεβαίως αριστερά, αν είναι δυνατόν!– διότι απλώς είχε κατακτηθεί η εξουσία και είχαν μοιραστεί τα φέουδά της, οπότε η συνεργασία ακόμα και με ένα ανοικτά εθνικιστικό, ομοφοβικό, αντισημιτικό κόμμα που το έθρεφαν οι θεωρίες συνωμοσίας και τα ψέματα και το είχε ξεράσει ακόμα και η ίδια του η παράταξη ήταν ευχαρίστως αποδεκτή;
Ομως τουλάχιστον εδώ φαίνεται να υπάρχει μια κάποια ελπίδα. Η κυρία Αχτσιόγλου ένιωσε τελικά πώς δαγκώνει το τέρας που έθρεψαν η ίδια και οι συνοδοιπόροι της τόσα χρόνια και που ως φαινόμενο περιγράφηκε γενικά και γενναιόδωρα προς τον νονό του, με τον όρο «πολακισμός». Ο κ. Κασσελάκης συνεχίζει με τον τρόπο του να το ταΐζει. Φαίνεται, δηλαδή, ότι ήταν της μοίρας της Αριστεράς, αυτής της έκφανσης της έστω, να καθοριστεί τελικά γύρω από έναν Σφακιανό. Και δεν εννοώ τον κ. Κασσελάκη…