Εχουμε και λέμε. Νίκος Παππάς, Παύλος Πολάκης, Παναγιώτης Κουρουμπλής, Θεοδώρα Τζάκρη, Γιώργος Τσίπρας: όλοι υποστηρίζουν φανατικά τον Στέφανο Κασσελάκη. Το «νέο» απέναντι στο «παλιό», σωστά; Οχι και τόσο, αλλά δεν πειράζει, δουλίτσα να γίνεται. Στο πιραντελικό πολιτικό σύμπαν του ΣΥΡΙΖΑ ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Νίκος Φίλης είναι το «παλιό», αλλά ο κ. Παππάς με την κυρία Τζάκρη το «νέο». Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε.
Αλλά πού αλλού θα μπορούσε να ανθίσει ο πολιτικά καινοφανής κ. Κασσελάκης; Πού αλλού παρά στον ΣΥΡΙΖΑ τού ό,τι να ’ναι; Πού θα χωρούσε να προσγειωθεί ο ουρανοκατέβατος κ. Κασσελάκης —για τον οποίο τώρα ρίχνουν δάκρυα οι πουριτανοί της Αριστεράς—, αν πρώτα ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και των συν αυτώ –ο ΣΥΡΙΖΑ της τάχα μου Αριστεράς των αξιών και των τάχα μου κινημάτων– δεν είχε ανοίξει έναν ευρύχωρο διάδρομο πολιτικού αριβισμού, επιλέγοντας κατά το δοκούν και μεταξύ άλλων τη συνύπαρξη με ακροδεξιά μπουμπούκια, με τον Πάνο Καμμένο, τον Τέρενς Κουίκ, τον Παύλο Χαϊκάλη, τη συμπόρευση με πρώην συνεργάτες του Τσοχατζόπουλου και με περσόνες του διαδικτύου ή την «απεύθυνση» σε χρυσαυγίτες ψηφοφόρους, για χάρη της εξουσίας;
Υπό αυτήν την έννοια, είναι προφανές ότι την Κυριακή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν επιλέγει απλώς πρόσωπο, τον κ. Κασσελάκη ή την Εφη Αχτσιόγλου, αλλά διαλέγει χαρακτήρα, ταυτότητα και πολιτική· όχι ότι η κυρία Αχτσιόγλου δεν ήταν παρούσα στις παραπάνω τυχοδιωκτικές, αν όχι ανίερες, συμπράξεις που επέβαλε ο –το κόμμα είμαι εγώ– κ. Τσίπρας, αλλά λέμε τώρα. Αυτή η επιλογή, εξάλλου, δεν είναι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφορά με έναν τρόπο ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Διότι μολονότι ο κ. Κασσελάκης είναι κάτι το καινούργιο, μοιάζει με επιστροφή σε κάτι γνωστό.
Το φαινόμενο Κασσελάκης πάει πιο κάτω το «νέο» και το «αντισυστημικό» που υποτίθεται πως έφερε στον ΣΥΡΙΖΑ και στα ελληνικά πολιτικά πράγματα ο κ. Τσίπρας. Αλλάζει βέβαια η πανοπλία που προστατεύει από κάθε απόπειρα κριτικής, αλλά η θρησκειολογική προσέγγιση του απόλυτου (αριστερού) Καλού και του επάρατου (δεξιού) Κακού παραμένει: Για τον κ. Τσίπρα η πανοπλία ήταν το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς και ότι δεν ήταν από «τζάκι», για τον κ. Κασσελάκη το «άφθαρτος και αυτοδημιούργητος», που κάνει και ένα προσκύνημα στη Μακρόνησο.
Ο κ. Κασσελάκης πάει μεν ένα βήμα παραπέρα το «νέο», αλλά πατάει στις συνταγές του κ. Τσίπρα. Διότι, τελικά, είναι ένα συγγενές φαινόμενο, κάτι σαν «Τσίπρας 2.0». Και μην πάτε μακριά, το περιέγραφε σε ανύποπτο χρόνο ο Δημήτρης Μαύρος της MRB μόλις τον περασμένο Ιούλιο όταν στον ΣΥΡΙΖΑ έψαχναν αν υπάρχει ζωή μετά τον Αλέξη: «Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχει ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Πρώτον, ο νέος πρόεδρος πρέπει να είναι περισσότερο μορφωμένος από τον κ. Τσίπρα. Πρέπει να είναι περίπου ή εξίσου γοητευτικός όσο ο κ. Τσίπρας. Πρέπει να μπορεί να σταθεί στο εξωτερικό καλύτερα απ’ ό,τι ο κ. Τσίπρας. Και πρέπει εσωτερικά, μέσα στην Ελλάδα, οι αγορές να μη νιώθουν ότι απειλούνται από επιλογές τις οποίες θα κάνει. Αρα, λοιπόν, βρείτε εσείς με τα χαρακτηριστικά που σας έδωσα τον κατάλληλο…», είχε πει.
Ο «κατάλληλος» φαίνεται πως βρέθηκε. Μια βελτιωμένη έκδοση του «μοντέλου Τσίπρας». Το σασί ίδιο, ο εξοπλισμός έχει ανανεωθεί, μαζί και με κάποια έξτρα –γραβάτες, αγγλικά– που προσφέρει η αντιπροσωπεία.
Δέκα χρόνια μετά το πολιτικό big bang του κ. Τσίπρα, το «φαινόμενο Κασσελάκης» έχει βέβαια αφομοιώσει τα εργαλεία της νέας εποχής και τη συνταγή επιτυχίας του τραμπισμού, που μεσολάβησε και κυριάρχησε. Δεν είναι μόνο η TikTok-ική πολιτική επικοινωνία, οι πίτσες στους δημοσιογράφους και οι αγκαλιές με σκυλάκια και με τον ναύαρχο Αποστολάκη. Είναι και η απελευθέρωση από την υποχρέωση να είσαι συνεπής έστω σε κάποιες θέσεις. Σε όσα έχεις πει ή γράψει ο ίδιος πριν από πέντε χρόνια, πέντε μήνες, ακόμη και πέντε ώρες.
Να μπορείς ελεύθερα να λες κάτι εντυπωσιακό και, αν χρειαστεί, και το εντελώς αντίθετο. Να είσαι και φιλελεύθερος και αριστερός, και καπιταλιστής και κοινωνιστής, και 21ος αιώνας και Εμφύλιος.
Και αν κάποιος έχει το θράσος να σε ρωτήσει πώς αυτό συνδυάζεται, να φταίει αυτός που ρωτάει. Τον ρώτησαν για ένα άρθρο που συνέκρινε τον κ. Τσίπρα με τον Ντόναλντ Τραμπ και απάντησε ότι δεν το θυμάται και ότι ήταν μικρός –τι τα ψάχνετε τώρα, ένα πράγμα.
Και αν κάποιος δικαστικός (λόγου χάρη αυτοί που καταδίκασαν τον καλό του σύμμαχο, τον κ. Παππά) ή δημοσιογράφος εκφράζει επιφυλάξεις, τον ξεδοντιάζουμε. «Εγώ γουστάρω!».
«Επιτέλους, να υπάρχει καθαρότητα στον τόπο» δηλώνει ο κ. Κασσελάκης. Ωστόσο, όταν του ζητείται να μιλήσει με λεπτομέρειες για το οικογενειακό ιστορικό του ή να ξεκαθαρίσει τις θέσεις του, πετάει την μπάλα στην εξέδρα. Γιατί υποστήριξε στο παρελθόν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή τι ισχύει τελικά με την πρότασή του για την κατάργηση της στρατιωτικής θητείας; Απαντήσεις δεν υπάρχουν. Δημιουργική ασάφεια, όπως έλεγε κάποτε και μια άλλη φανταχτερή περσόνα του συριζαϊκού σύμπαντος. Και όποιος τις ζητάει τις απαντήσεις, δεν μπορεί, σίγουρα εκπροσωπεί το παλιό και φθαρμένο «σύστημα». Είναι «με τους άλλους». Η μάχη του Καλού με το Κακό, που λέγαμε.
Ο ίδιος μανιχαϊσμός που καταπολεμά τις αντιφάσεις. Αλλά σε μια νέα βερσιόν. Χωρίς ιδεολογικά βάρη και παρελθόν, και με ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, που δεν πατάει στη γνώση του πεδίου της πολιτικής (ο κ. Τσίπρας την είχε ως έναν βαθμό), παρά μόνο στη φιλοδοξία και τον λαϊκισμό. Μήπως όμως το νέο και λαμπερό, που δεν ξέρουμε τι είναι (και δεν μας το λέει κιόλας), μπορεί να γίνει και επικίνδυνο;