Η ιστορία του Καρόλου Γ’ υπάρχει μόνο ένας τρόπος να αντιμετωπιστεί: Σαν πλοκή ενός μυθιστορήματος που θα μπορούσε να έχει τίτλο «ο άτυχος βασιλιάς». Θα περνούσε εξαιρετικά από τις πένες των μεγάλων Ρώσων· ο Ντοστογέφσκι, για παράδειγμα, πιθανώς θα δημιουργούσε μία από τις ιδιοφυείς αλληγορίες του, με συστατικά τη δίψα για εξουσία και το μεγαλείο, τις ανθρώπινες ψευδαισθήσεις αλλά και την τελική, κοινή και αναπόφευκτη μοίρα όλων μας.
Ο Κάρολος, στα 75 του, διαγνώστηκε με «κάποια μορφή καρκίνου», που –κάπως ύποπτα– το παλάτι αρνείται να αποκαλύψει. Ο συνειρμός είναι λογικός: Αν ήταν κάτι πολύ απλό και πολύ εύκολα αντιμετωπίσιμο, θα το έλεγαν. Μπορεί και να είναι, όμως, και απλώς να είναι προσεκτικοί. Σε κάθε περίπτωση, μόλις δύο χρόνια αφότου πήρε αυτό για το οποίο περίμενε στωικά (ή και λιγότερο στωικά) επί 70 χρόνια, ο βασιλιάς της Αγγλίας δίνει μάχη για την ίδια τη ζωή του.
Δεν είναι ο μόνος. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο κάθε μέρα κερδίζουν ή χάνουν την ίδια μάχη. Αλλοι σε πανάκριβες ιατρικές μονάδες –όπως αναμφίβολα συμβαίνει στην περίπτωση του Καρόλου– άλλοι παλεύοντας με τον καρκίνο σε ταπεινές ή και ανύπαρκτες ιατρικές δομές. Κάποιοι καταδικασμένοι «από τα αποδυτήρια», άλλοι με μεγαλύτερες πιθανότητες να βγουν νικητές. Στον κόσμο μας δεν υπάρχει τίποτε πιο ταξικό από την περίθαλψη.
Και τίποτε λιγότερο ταξικό από τον θάνατο.
Για τον άνθρωπο που περίμενε από τριών ετών να γίνει βασιλιάς και από 25 ετών να ζήσει με τη γυναίκα που ήθελε, η ειρωνεία είναι προφανής. Η ασθένειά του ίσως δεν φέρει το τέλος της ζωής του, θα φέρει όμως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το τέλος του ονείρου του. Ενα όνειρο που ήταν «σημαδεμένο» από την αρχή: Η βαθιά εσωτερική πεποίθηση του ίδιου, ότι γεννήθηκε για να γίνει βασιλιάς, ήταν αυτή που τον εμπόδισε να ανεβεί στον θρόνο όσο ακόμη ήταν νέος. Η μητέρα του αρνήθηκε πεισματικά να του παραδώσει το στέμμα, έχοντας ακριβώς την ίδια πεποίθηση, ότι η βασιλεία ήταν για εκείνην «θεία και ισόβια αποστολή».
Σε έναν κόσμο στον οποίο ακόμη και οι μοναρχίες αλλάζουν και οι βασιλείς παραιτούνται υπέρ των παιδιών τους, ο βασιλικός οίκος των Ουίνδσορ αρνείται να προσαρμοστεί, συντηρώντας την ψευδαίσθηση ότι ο μονάρχης είναι αιώνιος, γεννιέται βασιλιάς και δεν πεθαίνει ποτέ, απλώς περνάει στην αιωνιότητα και μετουσιώνεται στο πρόσωπο του κληρονόμου του. Πολύς κόσμος φαίνεται να το βλέπει έτσι· φάνηκε αυτό και στον θάνατο της Ελισάβετ. Ενας θάνατος που αντιμετωπίστηκε με συντριβή από μέρος του λαού της, αλλά και με δυσπιστία: Πεθαίνουν οι βασιλιάδες;
Ο Κάρολος θα μπορούσε να έχει παραιτηθεί υπέρ του Γουίλιαμ. Είναι κάτι που περίμενε πολύς κόσμος να κάνει. Να πάει να ζήσει τα τελευταία του χρόνια με την Καμίλα ήσυχα, διαβάζοντας και ποτίζοντας τα αγαπημένα του φυτά, να αφήσει τη δημοφιλή Κέιτ και τον ήρεμο Γουίλιαμ να δώσουν μια νέα πνοή στη βασιλεία. Ο ίδιος επέλεξε να γίνει βασιλιάς περίπου μία δεκαετία μετά την ηλικία στην οποία οι περισσότεροι άνθρωποι παίρνουν σύνταξη. Με ό,τι κόστος θα είχε αυτό στον ίδιον αλλά και στην ταλαιπωρημένη βρετανική μοναρχία. Πιθανώς επειδή δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι άλλο ή επειδή όλα τα χρόνια της αναμονής μετέτρεψαν την άνοδό του στον θρόνο σε έναν θηριώδη αυτοσκοπό.
Η Ιστορία θα έπρεπε να τον γράψει –και θα τον γράψει– ως Κάρολο Γ’ και όχι ως τον «πρίγκιπα που δεν έγινε ποτέ βασιλιάς». Και η Ιστορία δεν δίνει μεγάλη σημασία στο πόσο βραχύβια ή και επιτυχημένη είναι η ηγεμονία ενός μονάρχη, απλώς τους καταγράφει εν σειρά. Στη Wikipedia, ανάμεσα στην Ελισάβετ και τον Ουίλιαμ, θα παρεμβάλλεται ο Κάρολος Γ’. Αυτό έχει σημασία.
Η ιστορία του Καρόλου δεν ξέρουμε πώς και πότε θα τελειώσει. Αυτό το κεφάλαιό της είναι μόλις στην αρχή του. Στο μυθιστόρημα της ζωής του, όμως, θα μπορούσε να γράψει το τέλος ένας άλλος Ρώσος, ο Τολστόι. Στο «Πόση Γη χρειάζεται ένας άνθρωπος», ο Τολστόι διηγείται την ιστορία ενός αγρότη που στην προσπάθειά του να εξασφαλίσει όσο περισσότερη γη μπορεί, καταλήγει να χρειάζεται μόλις τρία μέτρα.
Αυτό ισχύει για όλους μας, «θνητούς» και «γαλαζοαίματους». Κοινή η μοίρα των ανθρώπων.