Το είπαν μέχρι και τα μηχανάκια της Nielsen: αν έπεφτες πάνω στον Πάνο Καμμένο στο μεταμεσονύχτιο ζάπινγκ της Δευτέρας, δύσκολα άλλαζες κανάλι. Η επικοινωνιακή επαναπροώθηση του πρώην υπουργού Αμυνας περιελάμβανε «ξέπλυμα» όλων των πραγμάτων που τον έκαναν αναγνωρίσιμο. Ολων, εκτός από ένα: τη σχέση του με τον Αλέξη Τσίπρα.
Αυτή έμεινε ανέγγιχτη στον χρόνο, παρά τη Συμφωνία των Πρεσπών. «Είχαμε μια έντιμη και αποδοτική συνεργασία», είπε ο πρώην πρωθυπουργός για τους ΑΝΕΛ («ΕφΣυν»). «Ο Τσίπρας είναι ένας ταλαντούχος ηγέτης που ήρθε η ώρα να κάνει το μεγάλο βήμα», είπε και ο Καμμένος στη συνέντευξη της Δευτέρας. Ο ένας δεν έχει μιλήσει ποτέ άσχημα για τον άλλο, ούτε ακόμη και τις δύσκολες, τάχα, στιγμές του χωρισμού. Ούτε καν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωμάτωνε τα στελέχη των ΑΝΕΛ που επέλεξαν να μην αποχωρήσουν από την κυβέρνηση και να προσφέρουν, μαζί με άλλους πρόθυμους, κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Γιατί να το κάνουν άλλωστε; Δεν έχουν κακές αναμνήσεις ο ένας από τον άλλο. Δεν χώρισαν από ανάγκη, αλλά από επιλογή, την ώρα που έπρεπε, για τον λόγο που έπρεπε –για να μπορέσουν να φτάσουν στις κάλπες με την καλύτερη προοπτική για τους ίδιους και το κόμμα τους. Το μικρό ψάρι απέτυχε. Το μεγάλο, όμως, κατάφερε να βρει νέο αφήγημα, αυτό της κεντροαριστερής στροφής.
«Μιλάμε στο τηλέφωνο. Δεν έχουμε βρεθεί, αλλά μιλάμε στο τηλέφωνο». Οσοι πίστεψαν πως ο έρωτας τελείωσε όταν ο Τσίπρας αποφάσισε να στραφεί σε προοδευτικούς από τα αζήτητα και λοιπούς πασόκους, υποτίμησαν το βάθος μιας σχέσης που χτίστηκε πάνω στον λαϊκισμό (δεξιό, αριστερό και ψεκασμένο) και ήταν δεδομένη πριν ακόμα καταμετρηθούν οι τελευταίες ψήφοι εκείνης της βραδιάς του Ιανουαρίου.
Πέντε χρόνια μετά, κανείς δεν μετανιώνει για τα τέσσερα χρόνια συγκατοίκησης, μιας και ο Καμμένος υιοθετεί πλήρως κάθε επιχείρημα του Τσίπρα, εκτός από ένα. Ακόμα και οι ιδεοληπτικές σημερινές επιλογές, το μπρος-πίσω του ΣΥΡΙΖΑ, για τις αμερικανικές βάσεις για παράδειγμα, αποδίδονται «στα βαρίδια της Κουμουνδούρου». Το είπε από μόνος του ο Καμμένος, το σχέδιο για τις βάσεις εκείνος το διαπραγματεύτηκε. Πρωθυπουργός τότε ήταν ο Τσίπρας.
Ας σταματήσουμε το μοτίβο με τις αυταπάτες: δεν αποφάσισε ένα ωραίο πρωί ο Τσίπρας να γίνει κεντροαριστερός. Είναι όλα μια ιδέα, μια έξυπνη επικοινωνιακή αλλαγή –το ξέρει και ο Καμμένος, που συμπάθησε τον Τσίπρα «γιατί δεν ήταν ΠΑΣΟΚ», όμως σήμερα στηρίζει τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό παρότι (εκ πρώτης όψεως) δεν περιλαμβάνει τον ίδιο, αλλά τους ανθρώπους που «τον πρόδωσαν», όπως είπε, για να παραμείνουν λίγο ακόμα στην εξουσία. Και μάλιστα, απέναντι σε στελέχη που τον «ανέχτηκαν» χωρίς να μιλούν, όταν φορούσε την παραλλαγή και έριχνε στεφάνια στο Αιγαίο ή όταν ούρλιαζε «στα τέσσερα» στους αντιπάλους του από το βήμα της Βουλής. Τα «αριστερά βαρίδια» δεν ήταν και τόσο βαρίδια πριν ένα χρόνο, δεν ήταν βαρίδια την περίοδο του δημοψηφίσματος, ούτε μετά, από τον Σεπτέμβριο του 2015 και έπειτα, όταν ο ίδιος μπορούσε ανενόχλητος να έχει μια «έντιμη και αποδοτική συνεργασία» με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα φέρνουν αντιρρήσεις στην πασοκοποίηση και δυσκολεύουν τη ζωή του Τσίπρα.
Μα καλά, κανείς δεν τους είπε ότι τον Αλέξη δεν πρέπει να τον ενοχλούν; Δεν πειράζει, θα το πει ο Πάνος –έστω και με άλλο ύφος. Αυτή, άλλωστε, ήταν η δουλειά του για χρόνια.