Μιλώντας με κάποιον που έχει ζήσει στη Νορβηγία, μου έδωσε την ακόλουθη εκπληκτική πληροφορία. Ανάμεσα στα υπόλοιπα επιδόματα που μοιράζει το κράτος (ή μήπως τα ασφαλιστικά τους ταμεία;) είναι κι ένα επίδομα διακοπών. Οπως απεφάνθη, το παίρνουν όλοι ή σχεδόν όλοι οι Νορβηγοί, απλώς όποιος το εισπράττει είναι υποχρεωμένος να αποδείξει ότι το κατανάλωσε κάνοντας διακοπές. Να προσκομίσει δηλαδή αποδείξεις εισιτηρίων, διαμονής, φαγητού και διασκέδασης σε κάποια άλλη πόλη της Νορβηγίας πέραν αυτής που ζει ή από χώρα του εξωτερικού.
Επειδή ο τύπος που συνομιλούσα είχε μια ακαθόριστη αύρα παραμυθά, κουμπώθηκα λίγο με την πληροφορία που διακινούσε. Εντάξει, ξέρουμε ότι οι σκανδιναβικές χώρες είναι ο παράδεισος των επιδομάτων (μπάζα δεν πιάνει ο Κυριάκος μπροστά τους), αλλά ο πληθυσμός μιας ολόκληρης χώρας να παίρνει επίδομα διακοπών; Δύσκολο, αυτά είναι πράγματα που παίρνουν ευρεία δημοσιότητα, πόσο μάλλον αν συμβαίνει εδώ και χρόνια. Πάντως, στην ερώτηση μου «μα γιατί να δίνουν τέτοιο επίδομα», ο παραμυθάς είχε έτοιμη την απάντηση. «Διότι εκεί πάνω έχουν πολλές καταθλίψεις και χιλιάδες αυτόχειρες, οπότε θεωρούν ότι οι διακοπές βοηθούν την ψυχική υγεία του πληθυσμού, άρα μειώνουν τον αριθμό των αυτοκτονιών».
Εντάξει, ας πιστέψω ότι σε τούτο τον πλανήτη υπάρχει μια χώρα που έχει λύσει όλα τα υπόλοιπα προβλήματα της κι έχει τακτοποιήσει όλα τα κοινωνικο-οικονομικά αιτήματα των κατοίκων της, οπότε το μόνο που της απομένει είναι να φροντίζει την ψυχολογική αποφόρτιση του πληθυσμού της επιδοτώντας τις ετήσιες διακοπές του. Η Ελλάδα είναι πολύ πίσω από κάτι τέτοιο, έχουμε άλλα κι άλλα να λύσουμε, ουσιωδέσττερα από την καθιέρωση κρατικά πληρωμένων διακοπών.
Κι εκεί λοιπόν που ήμουν ξαπλωμένος κάτω από τον ήλιο του Αυγούστου, άρχισα να στοχάζομαι την ελληνική εκδοχή του θέματος «επίδομα διακοπών». Και πέρασα υπέροχα με τις σκέψεις μου.
Πρώτο, μόλις γίνεται γνωστή η ύπαρξη επιδόματος διακοπών σε άλλη χώρα, δημιουργείται αμέσως κίνημα για την χορήγηση του και στην Ελλάδα.
Δεύτερο, μόλις χορηγηθεί σε κάποιους, δημιουργείται ευρύτερο κίνημα ώστε να δοθεί το επίδομα διακοπών σε όλους και όχι μόνο σε λίγους προνομιούχους-εκλεκτούς-δικαιούχους.
Τρίτο, αρχίζουν οι διεκδικήσεις για «άμεση αύξηση του επιδόματος διακοπών», καθότι αυτό που θεσπίστηκε δεν φτάνει «ούτε για ζήτω».
Τέταρτο, σε περίπτωση που υπάρξει κάποια αύξηση του, αρχίζουν οι διαμαρτυρίες για τα ψίχουλα-κοροϊδία, που δεν είναι ούτε «μισό κουλούρι την ημέρα» και φυσικά δεν καλύπτουν τον πληθωρισμό.
Πέμπτο, αρχίζουν αμέσως οι προσφυγές στα δικαστήρια για να δοθούν τα αναδρομικά του επιδόματος διακοπών, καθώς αυτό θα ‘πρεπε να χορηγείται από χρόνια. Οι εργατολόγοι συμβουλεύουν από τηλεοράσεως τον πληθυσμό για να πράξει τα δέοντα (με 20% προμήθεια).
Εκτο, δημιουργούνται αμέσως διάφοροι μηχανισμοί πλαστών πιστοποιητικών και ψεύτικων βεβαιώσεων. Δικαιούχοι εισπράττουν το επίδομα αλλά δεν πάνε διακοπές, τρώνε τα λεφτά και καταθέτουν μούφα πιστοποιητικά.
Εβδομο, ξεσπά πολιτικός πόλεμος ανάμεσα στα δύο άκρα, καθώς οι μεν απαιτούν να παίρνουν το επίδομα διακοπών και οι πρόσφυγες-μετανάστες, ενώ οι δε ζητούν να χορηγείται μόνο σε Ελληνες.
Ογδοο, η κυβέρνηση κάνει μια μεγάλη σύσκεψη στο Μαξίμου με την συμμετοχή όλων των προέδρων, για την γενναία μεταρρύθμιση του επιδόματος διακοπών. Καταλήγει σε διάγγελμα του Πρωθυπουργού που εξηγεί ότι «το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκκαλο».
Ενατο, σύσσωμη η αντιπολίτευση ζητά ένα «άλλο μείγμα πολιτικής» πάνω στο κρίσιμο θέμα του επιδόματος διακοπών, χωρίς να διευκρινίζει τι ακριβώς εννοεί.
Δέκατο, ξεσπά καβγάς για την ύπαρξη ή μη δημοσιονομικού χώρου, ώστε το επίδομα θερινών διακοπών να επεκταθεί και σε άλλες κρίσιμες για τον λαό ημερομηνίες. Χριστούγεννα, Πάσχα, 25η Μαρτίου, 28η Οκτωβρίου, Αλωση της Πόλης, Νίκη στο Τεπελένι, Εκστρατεία στην Κορέα, Νίκη στο Ευρωμπάσκετ και άλλες εθνικού χαρακτήρα μνήμες.
Ενδέκατο, ξεσπά άλλος πόλεμος. Από δω οι κρατιστές του ύπνου και της εστίασης που ζητούν να αποκλειστεί στους δικαιούχους το εξωτερικό ώστε να μένουν τα λεφτά μέσα στη χώρα. Από ‘κει οι νεοφιλελεύθεροι κοσμοπολίτες που απαιτούν ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων και φυσικών προσώπων σ’ έναν παγκοσμιοποιημένο πλανήτη.
Δωδέκατο, η Εκκλησία απαιτεί να εξαιρεθούν από το επίδομα διακοπών όλες οι περίοδοι της Τεσσαρακοστής, ειδικά αυτή του Αυγούστου, καθότι περίοδος νηστείας, προσευχής και μετάνοιας, όχι ξεσαλώματος σε ταβέρνες και κλαμπ.
Δέκατο τρίτο, συλλαμβάνονται επιτήδειοι που εισέπρατταν για χρόνια το επίδομα διακοπών των νεκρών συγγενών τους, καθώς δεν είχαν δηλώσει τον θάνατο τους.
Δέκατο τέταρτο, μετά από μακρά δικαστική διαμάχη, ο Αρειος Πάγος τους δικαιώνει γνωμοδοτώντας ότι καλά έκαναν και εισέπρατταν τα λεφτά, καθότι φτωχοί άνθρωποι που έγιναν παραβατικοί λόγω της ανέχειας, του κοινωνικού αποκλεισμού και των διευρυνόμενων καπιταλιστικών ανισοτήτων.
Μετά με βάρεσε ο ήλιος κατακέφαλα κι ανέβηκα από την παραλία στην ταβέρνα να πιω το ουζάκι μου με μεζέ. Εννιά ευρώ το καραφάκι, δεκάξι ευρώ ο μεζές, να μην ξεχνιόμαστε…