Τι φταίει κι αυτός ο κακόμοιρος λοφίσκος, που κάποτε ήταν τσιφλίκι της οικογένειας Στρέφη. Η μεγάλη ατυχία του είναι ότι βρίσκεται στα Εξάρχεια, λίγες εκατοντάδες μέτρα από την περιώνυμη πλατεία. Είναι η γειτονιά που αντί να ενώνει τους Αθηναίους (καθότι βρίσκεται στο κέντρο της μεγάλης πόλης τους), τους διχάζει μονίμως. Και αντί να συστρατεύει νυν και πρώην υπουργούς, νυν και πρώην δημάρχους ή άλλους ανευθυνοϋπεύθυνους άρχοντες, τους φέρνει μονίμως στα χαρακώματα. Τι θλιβερό για την πόλη και τους κατοίκους της…
Ο λόφος του Στρέφη βρίσκεται σε παρακμή εδώ και δεκαετίες. Τα πρανή του αποσαρθρώνονται, μονοπάτια δεν τον διασχίζουν πλέον, το εσωτερικό του είναι εντελώς αφρόντιστο και σχεδόν απροσπέλαστο. Ορθώς ο Μπακογιάννης αποφάσισε ότι χρειάζεται συντήρηση και σουλούπωμα, που τα ονόμασε «ανάπλαση». Βρήκε μια χορηγία ενός εκατομμυρίου και προσπάθησε να κάνει εργασίες στον λόφο. Μάταιη προσπάθεια, οι ίδιες ομάδες αντιεξουσιαστών που προσπαθούν να ματαιώσουν την κατασκευή του σταθμού του μετρό στην πλατεία, εμπόδισαν συστηματικά και βίαια κάθε εργασία.
Ο Δούκας ευθύς εξαρχής είχε υιοθετήσει την άποψη ότι ο λόφος χρειάζεται μεν ανάπλαση, αλλά έπειτα από αναγκαία διαβούλευση με τους κατοίκους της περιοχής, δηλαδή με τις ομάδες αντιεξουσιαστών που κυριαρχούν στη γειτονιά. Αυτοί κάνουν κουμάντο, ποια γιαγιά και ποιος νοικοκύρης θα τολμήσει να πει δημόσια κάτι άλλο, διαφορετικό από αυτό που λένε τα «παιδιά»; Οταν ο Δούκας διατύπωσε αυτή την θέση, μιλούσε εκ του ασφαλούς, ούτε που του περνούσε από το μυαλό ότι θα εκλεγόταν και θα χρειαζόταν να υλοποιήσει αυτά που έλεγε.
Και τώρα, δήμαρχος πια, ακύρωσε την ανάπλαση του Μπακογιάννη, προκαλώντας την οργή του τέως δημάρχου που του είπε ότι αφήνει τον λόφο να ρημάξει και πετάει στα σκουπίδια μια χορηγία ενός εκατομμυρίου. Η αλήθεια είναι ότι ο Δούκας δεν σταμάτησε τίποτα. Οι εργασίες του ιδιωτικού συνεργείου είχαν σταματήσει εδώ και καιρό, έπειτα από προσφυγή «κατοίκων» της περιοχής στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Το ανώτατο δικαστήριο διέταξε να σταματήσουν προσωρινά η στήριξη πρανών του λόφου με μεταλλικές σκαλωσιές, μέχρι να αποφανθεί οριστικά τον Απρίλιο του 2024. Εργασίες λοιπόν δεν υπήρχαν, αλλά θα άρχιζαν ξανά μόλις αποφαινόταν οριστικά το ΣΤΕ.
Τώρα ο Δούκας ακύρωσε οριστικά το έργο και θα το ξαναπιάσει από την αρχή, αφού «διαβουλευτεί» με τις διάφορες ομάδες. Οι οποίες πάντως έχουν ξεκαθαρίσει ότι αντιτίθενται στην «παράδοση» του λόφου «ως παρκάκι αναψυχής των τουριστών από τα ξενοδοχεία και τα Airbnb». Επίσης είναι αδιαπραγμάτευτοι στο να μείνει ο λόφος «ελεύθερος», «δημόσιος» και «άγριος», όπως αντιλαμβάνονται οι ίδιοι αυτές τις γενικές έννοιες.
Κοντολογίς, αν ο δήμαρχος Δούκας βγάλει άκρη με δαύτους για αναμόρφωση, να μας γράψει. Ετσι θα απομείνει ο λόφος να καταρρέει. Αλλά και να υπάρξει –λέμε τώρα– συμφωνία για έναρξη εργασιών, πού θα βρει ο δήμαρχος ο χαμένο εκατομμύριο; Είναι κι αυτό ένα θεματάκι.
Πάνω και πέρα από όλα όμως, είναι εξόχως θλιβερό που ζούμε αυτή την ιστορία. Σε μια Αθήνα όπου οι πράσινες παρενθέσεις και τα πάρκα είναι είδος εν πλήρει ανεπαρκεία, να καθίσταται αδύνατη η συνεννόηση της κοινωνίας για έναν μικρό αλλά πολύτιμο καταπράσινο λόφο στο κέντρο της πόλης.
Είναι πολύ πιο θλιβερό να μην μπορούν να τα βρουν ο πρώην με τον νυν δήμαρχο για ένα τέτοιο απλό ζήτημα και θλιβερότατο να διατυπώνονται άγριες υπόνοιες ένθεν κακείθεν. Ο νυν να κατηγορεί τον πρώην ότι πήγε συνειδητά να καταστρέψει μια περιοχή και ο πρώην να κατηγορεί τον νυν ότι αντάλλαξε την ψήφο λίγων αντιεξουσιαστών, στον β’ γύρο των εκλογών, με την εγκατάλειψη ενός πνεύμονα πρασίνου στην Αθήνα.
Κι έπειτα μιλάμε για μεγάλες συναινέσεις και λαμπρές κοινές πολιτικές. Εδώ δεν μπορούν να συμφωνήσουν να καθαριστούν τρία μονοπάτια και να μπουν δέκα παγκάκια σε έναν χώρο εξ ορισμού άχτιστο, απούλητο και κοινής χρήσης. Για ένα κωλολοφίσκο που θα έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Γιαννόπουλος. Και οι Αθηναίοι με τα παιδάκια τους, πού θα κάνουν καμιά απογευματινή βόλτα; Ωχ, καημένε, με αυτούς θα ασχοληθούν τώρα…