Το να κάτσω μπροστά στην τηλεόραση για να δω μια ελληνική σειρά, και μετά να θέλω να την ξαναδώ, είναι κάτι που είχα να βιώσω μια δεκαετία. Η τελευταία φορά ήταν το 2010, με «Το Νησί». Εφέτος, είμαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι το έπαθα δύο φορές, μία με το «Λόγω Τιμής» και άλλη μία με τις «Αγριες Μέλισσες».
Η πρεμιέρα τους το βράδυ της Κυριακής, επιβεβαίωσε όσα καλά λέγονταν τον τελευταίο καιρό, για τη σειρά εποχής στο νέο πρόγραμμα του ΑΝΤ1. Να ξεκινήσω από το ότι είναι η ακριβότερη παραγωγή του σταθμού. Το κόστος της ανέρχεται σε έξι εκατομμύρια ευρώ, ποσό που μεταφράζεται σε ένα καστ αξιώσεων, μέσα σε ένα εντυπωσιακό πλαίσιο σκηνογραφίας, το οποίο επιμελήθηκε ο Αντώνης Χαλκιάς. Για τις ανάγκες της σειράς δημιουργήθηκε στην ύπαιθρο ένα ολόκληρο χωριό που αναπαριστά με κάθε λεπτομέρεια την αισθητική της ελληνικής επαρχίας του ’50, μέσα στη ρημαγμένη, μεταπολεμική χώρα.
Το σίγουρο είναι ότι είχαμε να δούμε πολλά χρόνια τέτοιο σκηνογραφικό πλαίσιο σε ελληνική σειρά. Οι περισσότερες πια έχουν γίνει σειρές δωματίου, ή έστω δωματίων. Μια κρεβατοκάμαρα, ένα σαλόνι και η κουζίνα ενός σύγχρονου διαμερίσματος είναι το σκηνικό που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε στις οθόνες. Η κρίση έκανε τις τηλεοπτικές σειρές να μυρίζουν κλεισούρα και εμάς να αναζητούμε ένα «Survivor» για να ανοίξει λίγο ο οπτικός, τηλεοπτικός μας ορίζοντας.
Σε αυτό το κατασκευασμένο, λοιπόν, χωριό, διαδραματίζεται η υπόθεση του σεναρίου των «Αγριων Μελισσών», που υπογράφει η Μελίνα Τσαμπάνη και σκηνοθετεί ο Λευτέρης Χαρίτος μαζί με τους Σπύρο Μιχαλόπουλο και Σταμάτη Πατρώνη. Τρεις αδελφές, πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, μόνες και χωρίς κανένα στήριγμα μετά το θάνατο του πατέρα του, προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα μέσα στην ανδροκρατούμενη κοινωνία του χωριού τους. Ένας καταναγκαστικός γάμος, μια απόπειρα βιασμού κι ένας φόνος συνθέτουν τη ραχοκοκαλιά της ιστορίας, που έχει τα φόντα να συγκριθεί με τη μυθοπλασία των εποχών των «Βαμμένων Κόκκινων Μαλλιών» και του «Τρίτου Στεφανιού».
Οι «Αγριες Μέλισσες» σε περνάνε μέσα από την αισθητική και την ηθογραφία μιας περασμένης Ελλάδας, κατάλοιπα της οποίας παραμένουν ακόμα και σήμερα. Είναι ένα κινηματογραφικό μάθημα Ιστορίας, ένας καθρέφτης των ηθών και της νοοτροπίας μιας κοινωνίας, της οποίας αποτελούμε συνέχεια. Εκεί μέσα βρίσκονται οι διηγήσεις των γονιών και των παππούδων μας, οι αναμνήσεις τους, η κληρονομιά μας. Και είναι πολύ ωραίο, και σίγουρα χρήσιμο, να τα βλέπουμε όλα αυτά στο γυαλί.
Το καστ που ενσαρκώνει τους ήρωες της σειράς προέκυψε μετά από πολύμηνα δοκιμαστικά, από τα οποία πέρασαν μεγάλα ονόματα του ελληνικού θεάτρου. Ηθοποιοί που ξεχωρίζουν στο σανίδι, Οπως η Μαρία Κίτσου, η Έλλη Τρίγγου και η Δανάη Μιχαλάκη, που υποδύονται τις τρεις αδελφές, σου δίνουν να καταλάβεις πώς οι καλές ερμηνείες, υπό την καθοδήγηση μιας άρτιας σκηνοθεσίας, καθορίζουν αυτό που παρακολουθείς και στην τηλεόραση.
Με άλλα λόγια, οι «Αγριες Μέλισσες» είναι μια ελληνική παραγωγή κινηματογραφικών προδιαγραφών, απ’ αυτές που είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχουν. Αδιαμφισβήτητα, αξίζει να κάτσεις μπροστά στην οθόνη και να τη δεις. Καθίσαμε, αλήθεια; Γιατί αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για κάθε τηλεοπτικό προϊόν, η τηλεθέαση. (Να θυμίσω ότι και το «Η ζωή Εν Τάφω» στην ΕΡΤ ήταν καλό, αλλά πήγε άπατο)
Ευτυχώς, οι «Αγριες Μέλισσες», όχι απλώς δεν πήγαν άπατες, έδειξαν ότι μπορούν να ανταγωνιστούν και τα πιο φαντεζί προγράμματα. Η πρεμιέρα τους είχε απέναντι το «The Voice», αλλά τερμάτισε πρώτη στους πίνακες τηλεθέασης. Τα επόμενα επεισόδια θα κονταροχτυπηθούν με το μεγαθήριο τηλεθέασης, το «Greece’s Next Top Model», αλλά και το πολλά υποσχόμενο «Λόγω Τιμής».
Αν αντέξουν, τόσο οι «Αγριες Μέλισσες» όσο και το «Λόγω Τιμής», σημαίνει ότι η δίψα του τηλεθεατή για καλή μυθοπλασία μπορεί να τα βάλει με τον εθισμό του στα ριάλιτι και στις σειρές-κακές απομιμήσεις του Παπακαλιάτη.
ΥΓ. Κάτι συμβαίνει πάντως στην ελληνική τηλεόραση τελευταία. Κάτι καλύτερο, εννοώ. Ελπιδοφόρα τα σημάδια.