Τα αυστηρά μέτρα εξαιτίας του κορονοϊού απαιτούν αυτοαπομόνωση, όσο περισσότερη μπορεί κανείς. Απαιτούν να συγκρατείς τον εαυτό σου και όσους δεν έχουν την ωριμότητα ενός ενηλίκου να τηρήσουν αυτό που η παθούσα Ιταλία, των εκατοντάδων νεκρών, μας φωνάζει: Μείνετε στο σπίτι!
Γι’ αυτό, άλλωστε, έκλεισαν σχολεία, φροντιστήρια, παιδότοποι, γυμναστήρια, θέατρα κ.τ.λ., γι’ αυτό αναβάλλονται εκδηλώσεις, για να μείνουμε μέσα, να περιοριστούμε. Κι εμείς και τα παιδιά μας. Δεν είναι διακοπές, μας υπενθυμίζουν οι ειδικοί, είναι μια ιδιαίτερη συνθήκη, στην οποία σας συνιστούμε να βρείτε τις δυνάμεις να πειθαρχήσετε.
Και να που από τη μια μέρα στην άλλη, βρεθήκαμε όλοι πίσω από τους μπετόν αρμέ τοίχους μας. Και πρέπει να ζήσουμε όλοι μαζί εκεί μέσα, με τις ελάχιστες δυνατές μετακινήσεις, μέχρι να λήξει ο συναγερμός. Αλήθεια, πώς θα ζήσουμε; Ιδού η απορία.
Από την ώρα που έκλεισαν τα σχολεία, τα social media γέμισαν από αναρτήσεις γονιών, που άλλοτε με χιούμορ κι άλλοτε με λιγότερο χαρούμενη διάθεση, περιγράφουμε την πρωτόγνωρη συνθήκη, στην οποία μας έριξε ο μεταδοτικός ιός. Η Πυθία θα το περιέγραφε κάπως έτσι: «Θα είναι σαν καλοκαιρινή περίοδος, αλλά δεν θα είναι».
Δηλαδή, θα είναι κλειστά τα σχολεία και θα έχεις τα παιδιά συνέχεια μες στα πόδια σου, αλλά δεν θα βγαίνετε έξω. Βασικά, δεν θα πηγαίνεις/πηγαίνουν/πηγαίνετε πουθενά. Ούτε καν θα δουλεύεις, ή, ακόμα πιο δύσκολο, θα πρέπει να δουλεύεις από το σπίτι με τα παιδιά από δίπλα.
Επιπλέον, θα πρέπει να βγάλεις τη γιαγιά και τον παππού από το παιχνίδι του νταντέματος, μιας και ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες και απειλούνται περισσότερο. Κι επειδή τα παιδιά μπορεί να φέρουν τον κορονοϊό χωρίς συμπτώματα, όπως έχουν προειδοποιήσει οι γιατροί, για τον παππού και τη γιαγιά τώρα είναι κάτι σαν ωρολογιακές βόμβες.
Εμείς και τα παιδιά μας σε τέσσερις τοίχους, παρέα ολημερίς, αυτό ζούμε και σε αυτό πρέπει να αντεπεξέλθουμε οι γονείς. Και μοιάζει βαρύ και ασήκωτο για τους περισσότερους από εμάς. Σαν μια φυλακή, στην οποία σβήνουμε τις μέρες στον τοίχο και τα εικοσιτετράωρα περνάνε αργά και βασανιστικά.
Η περιοριστική συνθήκη, στην οποία κληθήκαμε να μπούμε εξαιτίας του κινδύνου για την υγεία μας, ανέτρεψε τις ισορροπίες και την κανονικότητα στις οικογένειες. Αυτό είναι από μόνο του δύσκολο να το χωνέψεις και να το αντέξεις. Αλλά φανέρωσε συνάμα και τη δυσκολία του να συνυπάρξουμε για πολύ με τα παιδιά μας. Σαν να μην έχουμε τις αντοχές για τόσο πολλή και τόσο συνεχόμενη συνύπαρξη, σαν να μην μπορούμε να την απολαύσουμε τρόπον τινά, σαν να μας είναι ανυπόφορη, αν δεν διακόπτεται συχνά-πυκνά από μικρές και μεγαλύτερες περιόδους αποχής (φυσικά και ως γονιός χρειάζεσαι ιδιωτικές στιγμές χωρίς ανηλίκους, αλλά δεν εννοώ ακριβώς αυτό εδώ).
«Βάζετε όρια στα παιδιά σας;» μας ρώτησε ο παιδοψυχολόγος, σε μια συνάντηση γονέων στον παιδικό σταθμό, και οι περισσότεροι σιωπήσαμε συνένοχα. Μου ήρθε η σκηνή, την ώρα που ετοιμαζόμουν να βαρέσω το κεφάλι μου στον τοίχο, κι ενώ τα δυο μου πιτσιρίκια πετούσαν τα τρενάκια τους το ένα στο άλλο, απαιτώντας να δουν για πολλοστή φορά κινούμενα σχέδια, προκειμένου να σταματήσουν τη φασαρία. Ηταν μόλις η δεύτερη μέρα απομόνωσης στο σπίτι, πώς θα επιζήσω ως την τελευταία; Που μπορεί να μην είναι και τελευταία, αν δοθεί οδηγία για παράταση.
Το σκέφτομαι συνέχεια, τώρα που ο εγκλεισμός με τα παιδιά στο σπίτι φαντάζει ένας μικρός Γολγοθάς: μήπως τα όρια που δεν τους βάζουμε μειώνουν τη χαρά τού να συνυπάρχουμε μαζί τους; Μήπως η συνέπεια της έλλειψής τους, το ότι μεγαλώνουμε κακομαθημένα παιδιά, οδηγεί στο να μην τα αντέχουμε και πολύ;
Τώρα που η πανδημία μάς κρατάει δεμένους όλους μαζί στο κατάρτι, ό,τι λάθος έχουμε κάνει ως γονείς έρχεται στα μούτρα μας. Το σίγουρο είναι ότι μέχρι να περάσουμε τις Σειρήνες, πολλοί από εμάς θα έχουμε βγει νοκ άουτ. Ισως, όμως, να μάθουμε και κάτι από όλο αυτό.
ΥΓ.: Τα σχολεία έκλεισαν, αλλά οι έφηβοι μαθητές έχουν ξεχυθεί στις πλατείες και τις καφετέριες. Να κάτι ακόμα που σχολιάζεται στα κοινωνικά δίκτυα. Κι αυτό θέμα ορίων των γονιών είναι.