Αντίθετα με άλλους χώρους, για παράδειγμα στην ψηφιακή πολιτική με τον Κυριάκο Πιερρακάκη, στον αθλητισμό η πρώτη τετραετία της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν έφερε τίποτα το καινούργιο. Μπόλικη ενασχόληση με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, που δίνει και τη δημοσιότητα, κάποιες μεταβιβάσεις χώρων –το ξέρω, ενοικιάσεις λέγονται– από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, μερικές διοργανώσεις, η προβλεπόμενη ανακοίνωση για πράματα και θάματα στο ΟΑΚΑ που σύντομα ξεχάστηκε και… μία από τα ίδια. Τίποτα δηλαδή που δεν θα είχε κάνει ένα άλλο κόμμα αν βρισκόταν στην εξουσία. Μια τετραετία όχι αποτυχημένη αλλά run of the mill, humdrum, αδιάφορη για να το πούμε και στα ξένα. Στον αθλητισμό όμως χρειάζεται να γίνει μια τομή.
Αυτό που έχω ξαναγράψει, ότι το υφυπουργείο Αθλητισμού πρέπει να αντιληφθεί την ύπαρξη του όχι σαν Πρωταθλητισμού αλλά Αθλητισμού. Να σηκώσει τον κόσμο από τους καναπέδες και να τους βγάλει στον δρόμο, τα μονοπάτια και τα γήπεδα. Εχοντας ήδη χάσει μια ευκαιρία, την πανδημία, που ο κόσμος, μη έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνει έξω, το είχε ρίξει στην πεζοπορία.
Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι μια αλλαγή στη νοοτροπία. Από τη δεκαετία του ’80, όποτε το κράτος αποφάσιζε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, δημιουργούσε προγράμματα: Μεγάλα και εντυπωσιακά, με κλασικότερα τα προγράμματα του ΠΑΣΟΚ για τον μαζικό αθλητισμό. Αυτή την φορά πρέπει να δημιουργήσει χώρους: γηπεδάκια, διαδρομές στην πόλη και μονοπάτια που δεν θα εντάσσονται σε ένα μεγάλο πρόγραμμα, αλλά θα υπάρχουν περιμένοντας τον κόσμο να τα ανακαλύψει. Ο λόγος είναι ότι κάτι που το ανακαλύπτεις και το απολαμβάνεις με τους φίλους σου ανοργάνωτα, το απολαμβάνεις περισσότερο από ένα κρατικό πρόγραμμα.
Σε αυτό το σημείο η κυβέρνηση είναι αδικαιολόγητη. Ο Βορίδης, ο Αδωνις, ο Κώτσηρας παίζουν τένις με τους φίλους τους και το χαίρονται. Αμφιβάλλω αν θα το χαίρονταν το ίδιο αν, αντί σε ένα παιχνίδι με φίλους, μετείχαν στο «Κοινοβουλευτικό πρωτάθλημα Χαρίλαος Τρικούπης». Βάλε στον λογαριασμό και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον ορισμό του sport loner που του αρέσει το mountain biking και να παίζει τένις στο πιο απομονωμένο κορτ του τένις.
Εχει βέβαια καλή παρέα αλλά για διαφορετικούς λόγους. (Ενώ ο Μητσοτάκης παίζει καλό τένις, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έπαιζε άθλιο γκολφ. Επειδή δεν ήθελε να τον βλέπουν έπαιζε μόνος. Από την σχέση του Καραμανλή με το γκολφ το μόνο που έχει καταγραφεί είναι ένας αφορισμός που δένει την σκωτσέζικη παράδοση με την ανατολίτικη γλώσσα. «Τζαναμπέτικο παιχνίδι».
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έμαθε να παίζει γκολφ στα 60 του. Και εδώ πάμε στο επόμενο κλισέ. Η κλασική φράση των πολιτικών για τον αθλητισμό είναι «για τη νέα γενιά». Οντως μπορούν να γίνουν πράγματα για τη νέα γενιά. Παραδείγματος χάριν, να δοθούν κουπόνια σε παιδιά των σχολείων που θα μπορούν να τα «εξαργυρώσουν» σε συλλόγους ώστε να βρουν το άθλημα που τους ταιριάζει.
Το ίδιο σημαντικός στόχος είναι όμως και οι μεγαλύτεροι. Αυτοί που μπορούν να ενθαρρυνθούν να βγουν από το σπίτι, κάτι που βοηθάει την ψυχική υγεία και να κινηθούν. Κάτι που βοηθάει τη σωματική υγεία, αφαιρεί πίεση από το δημόσιο σύστημα υγείας και είναι ο στόχος των προγραμμάτων στην Δυτική Ευρώπη, από όπου μπορούμε να πάρουμε το know how χωρίς να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε ξανά την Αμερική.
Γράφω τα προηγούμενα με τον κίνδυνο να αγοράσω χιτώνα και να κάνω τον Κάτωνα τον Πρεσβύτερο, αλλά αντί για Cartago delenta est, να λέω Sport Populi. Ξέρω όμως ότι τις επόμενες μέρες ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα συναντηθεί με τους υπουργούς της κυβέρνησης για να χαράξουν πολιτική. Μια λοιπόν που το υφυπουργείο αναβαθμίστηκε πηγαίνοντας στο Παιδείας, ο Γιάννης Οικονόμου θα έχει την ευκαιρία να συστηθεί σαν «υπουργός Αθλητισμού» ανακοινώνοντας μια κυβερνητική τομή. Και πάντα ισχύει ότι δεν έχεις δεύτερη ευκαιρία για να κάνεις μια καλή πρώτη εντύπωση.