Θα είναι ο Κώστας Τσουρός στην Ελεονώρα Μελέτη ή μήπως θα πάει στον Γιώργο Λιάγκα; Ο Σάββας Πούμπουρας πάλι, είναι βέβαιο ότι δεν θα μείνει στο πάνελ της Ελένης Μενεγάκη. Ναι, αλλά πού θα είναι ο Ανδρέας Μικρούτσικος; Θα συνεχίσει με την Κατερίνα Καινούργιου ή θα πάει κι αυτός στον Γιώργο Λιάγκα; Στον οποίο θα είναι σίγουρα από τη νέα σεζόν η Ελένη Βουλγαράκη, η οποία θα φύγει από τη Σίσσυ Χρηστίδου, στην οποία βρίσκεται και ο Δημήτρης Αλεξάνδρου που όμως μπορεί να πάει στη νέα εκπομπή της Κατερίνας Ζαρίφη. Που δεν ξέρουμε ποιους θα έχει στο πάνελ της, αλλά κάτι μου λέει ότι οσονούπω θα στηθεί ολόκληρη αποστολή για να μάθουμε.
Ας υποθέσουμε ότι το ζήτημα «πού θα πάει ο πανελίστας;» μεταφερόταν στη δική μας καθημερινότητα, με άλλες επαγγελματικές ιδιότητες, και στήνονταν συζητήσεις επί συζητήσεων για το τι θα κάνει από του χρόνου ο Κώστας ο λογιστής κι αν θα αναλάβει τα φορολογικά του τάδε ή του δείνα, σε ποιο πόστο της λαϊκής θα βλέπουμε από τη νέα σεζόν τον Μάκη τον ψαρά και σε ποια παιδιά της γειτονιάς θα κάνει μάθημα πιάνου η Νάντια η μουσικός. Θα ήταν μάλλον μια σουρεαλιστική συνθήκη, αν τη ζούσαμε, και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα τη ζήσουμε ποτέ γιατί πέρα από σουρεαλιστική, είναι και εξαιρετικά βαρετή.
Η ψυχαγωγική τηλεόραση του χειμώνα έχει παραδώσει τη θέση της στην καλοκαιρινή εκδοχή της. Αλλά πριν μας αφήσει, μας έδωσε ένα ακόμα παράδειγμα της αφόρητης αυτοαναφορικότητάς της. Ενα από τα μόνιμα θέματα της, του τελευταίου καιρού, ήταν οι μεταγραφές των ανθρώπων που απαρτίζουν τα πάνελ των εκπομπών. Ξοδεύτηκαν ώρες τηλεοπτικού χρόνου για να πληροφορηθεί το κοινό ποιος μένει και ποιος φεύγει και πού θα βρίσκεται εκείνος που φεύγει, και τι είπε και τι υπονόησε και τι του είπαν και πώς το πήρε και πώς απάντησε.
Ενα γαϊτανάκι τηλεοπτικού ρεπορτάζ εσωτερικής κατανάλωσης που γίνεται μέγα θέμα στη σκαλέτα της ψυχαγωγίας κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, αλλά στην πραγματικότητα δεν αφορά κανέναν άλλο, εκτός από την ίδια την ψυχαγωγία. Είναι σα να μπαίνεις σε μια παρέα δασκάλων που συζητούν για την ύλη. Οσο σε ενδιαφέρει η συζήτηση αν δεν είσαι κι εσύ δάσκαλος, άλλο τόσο σε ενδιαφέρει να ακούσεις πού θα είναι οι πανελίστες των εκπομπών του χρόνου. Δεν δίνεις δεκάρα.
Είναι αστείο, και κάπως θλιβερό μαζί, ότι η τηλεοπτική ψυχαγωγία έχει εγκλωβιστεί σ’ έναν δικό της μικρόκοσμο, τον οποίο αναμασά και μεγεθύνει με κάθε τρόπο μπροστά μας, πιστεύοντας ότι μπορεί να ταυτιστούμε, να προσέξουμε, να ενδιαφερθούμε. Παίρνει συνέντευξη από τον εαυτό της και σχολιάζει τα δικά της καθέκαστα και πρόσωπα, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι όλα αυτά αγγίζουν τον σύγχρονο τηλεθεατή.
Αντί να προσανατολιστεί σε νέες κατευθύνσεις, αναζητώντας τη χαμένη πρωτοτυπία στη θεματολογία της και εμπλουτίζοντας τη σκαλέτα της με πράγματα που πραγματικά αφορούν το κοινό του σήμερα, επιμένει να περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της σαν ζαλισμένο, από αθεράπευτο ναρκισσισμό, κοτόπουλο. Το οποίο θα ήθελες να σκουντήσεις και να του πεις: Ποσώς μας ενδιαφέρει σε ποιο πάνελ θα δούμε τον ένα και σε ποιο τον άλλο. Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, μετά βίας θα καταλάβουμε ότι κάποιος άλλαξε πόστο.
ΥΓ. Γιατί ο στρατός των πανελιστών είναι σαν τα στρατιωτάκια στα παιδικά παιχνίδια. Δεν ισχύει για όλους, κάποιοι ξεχωρίζουν με το σχόλιο και τις τοποθετήσεις τους, αλλά οι περισσότεροι είναι