Δεν άρεσε στα ελληνικά social media το ντιμπέιτ των πέντε υποψηφίων προέδρων του Κινήματος Αλλαγής. Το βρήκαν βαρετό, ανιαρό, «ξύλινο», όχι του υψηλού γούστου τους, δεν ήταν της τάξης τους, τέλος πάντων, που έχει συνηθίσει μόνο σε ντιμπέιτ Οξφόρδης, και ο Καστανίδης τους βγήκε πολύ πασόκος μπάρμπας, ο Ανδρουλάκης πολύ πασπίτης και ο Λοβέρδος πολύ δεξιός. Eίχαν, βλέπετε, και στο χωριό τους ντιμπέιτ.
Ενα ετερόκλητο πλήθος «μη μου άπτου» Νεοδημοκρατών που κάτι τέτοια πλουραλιστικά δεν τα πολυαντιλαμβάνονται, συμπλεγματικών Συριζαίων που ξαφνικά βλέπουν ότι υπάρχει περισσότερη δημοκρατία στο «ακραίο Κέντρο» απ’ ό,τι στην αυλή του Τσίπρα και, φυσικά, φανατικών Παπανδρεϊκών που διάβασαν στα απαξιωτικά σχόλια των οκνηρών απολιτίκ του Twitter μια κάποια δικαίωση για τη θλιβερή απουσία του προέδρου του ΚΙΔΗΣΟ από την τηλεμαχία, συντονίστηκε και επιδόθηκε σε μια χλεύη δυσανάλογη της τηλεθέασης αλλά και του εκλογικού εκτοπίσματος του ΚΙΝΑΛ –κάτι που τελικά λέει πολλά πράγματα, τόσο για το ΚΙΝΑΛ όσο και για τους άλλους.
Σύμφωνοι, δεν ήταν τηλεμαχία επιπέδου αμερικανικής πολιτικής και αμερικανικής τηλεόρασης, αλλά μήπως από το πολύ Netflix έχουμε πια υπερβολικές απαιτήσεις; Ποιος την είχε χάσει την κουλτούρα πολιτικού διαλόγου για να τη βρούμε ξαφνικά εμείς; Στις ΗΠΑ έκαναν ντιμπέιτ όταν εδώ ακόμη είχαμε τους μισούς πολιτικούς αντιπάλους σε ξερονήσια. Αυτό που έκαναν – σωστότερα, αυτό που είχαν την τόλμη και το θάρρος να κάνουν– οι πέντε του ΚΙΝΑΛ, συνεπικουρούμενοι από τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, είναι μέχρι στιγμής ό,τι πιο κοντινό έχουμε δει σε τηλεμαχία δυτικού τύπου. Σύμφωνοι, απέχει πολύ, αλλά είναι ένα βήμα πιο κοντά.
Μέχρι στιγμής, άλλωστε, δεν έχουμε δει και κάτι καλύτερο. Διότι τελικά η Κεντροαριστερά έχει αποδειχτεί ο μόνος χώρος που τα εσωκομματικά της τολμά να τα εκθέτει και να λύνει σε κοινή θέα, μολονότι ξέρει ότι τηλεθεατές και στρατοί των social media είναι έτοιμοι να δικάσουν και να καταδικάσουν τα πάντα, από την ωδή στον ερωτισμό της δημοκρατίας του Χρηστίδη, μέχρι την κόκκινη γραβάτα του Ανδρουλάκη και τη χαίτη του Γερουλάνου.
Η Κεντροαριστερά είχε κάνει ντιμπέιτ και το 2017 για να εκλέξει αρχηγό, έκανε και τώρα, τέσσερα χρόνια μετά. Αυτός ο στελεχικά και μιντιακά καταλεηλατημένος χώρος, επέδειξε και σοβαρότητα και πολιτικό σθένος και δημοκρατική ευαισθησία. Για όσους το ξεχνούν, στη ΝΔ δεν μπόρεσαν να κάνουν ούτε ένα ντιμπέιτ της προκοπής όταν ήταν να εκλέξουν αρχηγό το 2016. Για τον δε ΣΥΡΙΖΑ, δεν το συζητάμε καν, δεν μπορείς ούτε να το σκεφτείς, πόσο μάλλον να το διατυπώσεις, ότι ίσως πρέπει να κριθεί, στην τηλεόραση ή οπουδήποτε αλλού, ο αρχηγός.
Το ντιμπέιτ των πέντε του ΚΙΝΑΛ στην ΕΡΤ ήταν μια πολύ καλή προσπάθεια. Είχε καινοτομίες που λειτούργησαν όταν οι πρωταγωνιστές ξεπέρασαν το αρχικό τους τρακ, μια παρακαταθήκη για μελλοντικές απόπειρες. Είχε πολιτικό πολιτισμό και πασοκική ψυχραιμία – σιγά μην απαντούσαν ότι θα συνεργαστούν με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είχε ούτε δεξιά υστερία αλλά ούτε και αριστερίλα. Ηταν ένα δίωρο πολιτικής και πολιτικών θέσεων, όχι ένα ριάλιτι που τάχα μου φοβόταν ο Παπανδρέου. Ηταν ένα πολιτικό talk show που, εντάξει, δεν φέρνει νούμερα τηλεθέασης, αλλά αυτά, ως γνωστόν, τα φέρνουν μόνο άλλου είδους νούμερα. Και στο ΚΙΝΑΛ έδειξαν ότι τέτοιοι δεν είναι. Είναι ένα σοβαρό και δημοκρατικό κόμμα. Πόσα από τα υπόλοιπα μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο;