Χάρη στον Αλέξη Τσίπρα και όσους έστησαν με το «φαινόμενο Κασσελάκης» μια γέφυρα (σαν buffer zone) από το ζοφερό κλίμα του καλοκαιριού έως τις πρώτες ημέρες του Οκτωβρίου, η κυβέρνηση είχε τον χρόνο να αναζητήσει και να βρει κάποια πατήματα ενόψει του δύσκολου χειμώνα. Αλλά και να κάνει πίσω σε κάποια θέματα χωρίς να δημιουργηθεί ντόρος, εφόσον η εστίαση ήταν στο αν έβγαλε τα παπούτσια του ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ.
Αφότου ξεκίνησε με την… όπισθεν τη δεύτερη τετραετία, μέσα σε ένα γενικό αίσθημα ξεχαρβαλώματος της κρατικής μηχανής τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, το Μαξίμου «πάγωσε» τις τελευταίες ημέρες τις τομές στο Μεταναστευτικό και στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Το σκεπτικό τους εξηγήθηκε από τον Δημήτρη Καιρίδη (υπουργό Μετανάστευσης) και τον Χάρη Θεοχάρη (υφυπουργό Οικονομικών) αντίστοιχα, αλλά φαίνεται ότι επικράτησαν υπολογισμοί για το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος ενόψει των Δημοτικών και κυρίως των Ευρωεκλογών του ερχόμενου Ιουνίου.
Ο επικοινωνιακός «τυφώνας Κασσελάκης», που κυριάρχησε στο Διαδίκτυο και στην τηλεόραση, μοιάζει να απορρόφησε μέρος της πίεσης προς την κυβέρνηση. Και έδωσε χώρο και χρόνο για την αξιολόγηση και τη δρομολόγηση κάποιων κινήσεων που θα μπορούσαν να μετριάσουν το αίσθημα ξεχαρβαλώματος και τη μελαγχολία που το συνοδεύει στην καθημερινότητα των πολιτών.
Τι περιμένει ένας πολίτης που δεν διαθέτει περιουσία και προσβάσεις από την κυβέρνηση; Τα βασικά. Να μην επικρατεί χάος και αταξία που κάνουν τη ζωή του αφόρητη: από τους δρόμους και το Κυκλοφοριακό ως τη λειτουργία των κρατικών δομών (Υγεία, Παιδεία, Μεταφορές, Δημόσια Τάξη, Δικαιοσύνη).
Μια κυβέρνηση που αντιμετώπισε τα «μεγάλα» στην προηγούμενη τετραετία (Εβρος/Μεταναστευτικό, πανδημία, ενεργειακή κρίση) και αναβάλει τώρα για αργότερα ορισμένες τομές, είναι υποχρεωμένη να ρίξει το βάρος στα θεωρητικώς «μικρά» που έχουν μεγάλη σημασία. Αλλιώς η αίσθηση της αταξίας, της ανομίας, της αδιαφορίας και του «όποιος προλάβει» η οποία θίγει στη ρίζα του το κοινωνικό συμβόλαιο, θα κάνει σύντομα ακόμα χειρότερη την πικρή γεύση που άφησε το καλοκαίρι.
Η επικράτηση του μηδενισμού και του «τίποτα δεν λειτουργεί» είναι διαβρωτική: λειτουργεί υπέρ των ασύδοτων και εις βάρος όσων τηρούν τους νόμους, σέβονται τους συμπολίτες τους και προσπαθούν για το καλύτερο. Ακούγονται απλοϊκά και ίσως ηθικοπλαστικά όλα αυτά, αλλά περιγράφουν μια μάχη που στην Ελλάδα δεν έχει κριθεί. Παραμένει ζητούμενο. Και η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τον διαιτητή που σφυρίζει 50-50. Είναι υποχρεωμένη να διαλέγει πλευρά, να δείχνει ποιους υποστηρίζει μέσα από καθημερινές παρεμβάσεις.
Κάποιοι φαίνεται να το έχουν αντιληφθεί. Για παράδειγμα η καρατόμηση της διοίκησης του «Αγία Ολγα» από τον Χρυσοχοΐδη για τις άθλιες συνθήκες στην ψυχιατρική πτέρυγα, είναι μια κίνηση στη σωστή κατεύθυνση. Το ίδιο τα φάρμακα στο σπίτι για τους χρονίως πάσχοντες. Ενώ σε κάποια θέματα ακόμη και η δρομολόγηση παράγει αποτελέσματα: η καταπολέμηση του πνεύματος ατιμωρησίας (του «κανείς δεν πάει ποτέ φυλακή και για τίποτα στην Ελλάδα») στο σχέδιο για τη Δικαιοσύνη που ετοιμάζει ο Φλωρίδης είναι ένα θετικό πρώτο σήμα στον δρόμο για μια μεγάλη μεταρρύθμιση.
Αν θέλετε, ακόμη και η μόνιμη παρουσία μερικών μοτοσικλετών και γερανών της τροχαίας στο Κηφισό έχει σημασία. Ρωτήστε τους απελπισμένους οδηγούς.
Ο καθένας από εμάς έχει κι από ένα παράδειγμα για τον θρίαμβο της αταξίας και της ανομίας στους δρόμους των πόλεων. Και αντίστροφα για την πανωλεθρία όσων τηρούν τους κανόνες. Αν, για παράδειγμα, περάσει κανείς στις 9.00 το πρωί έξω από τον «Ευαγγελισμό», το μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας, θα δει ταξί, φορτηγά τροφοδοσίας και διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα να έχουν μπλοκάρει ακόμη και την ειδική λωρίδα για τα ασθενοφόρα. Σε ποια άλλη πόλη της Ευρώπης το συναντά κανείς αυτό;
Το «νόμος και τάξη», που κάποιοι επιμένουν να το συνδέουν συμβολικά με τη χούντα, αποτελεί θεμέλιο κάθε προοδευτικής πολιτικής. Γιατί ένα κράτος που θα λειτουργεί και δεν θα αδικεί τους νομοταγείς πολίτες προς όφελος των -ας πούμε, για χάρη της συζήτησης- λίγων, το έχουν ανάγκη κυρίως οι αδύναμοι. Οχι όσοι διαθέτουν προσβάσεις, ούτε όσοι μπορούν να πληρώσουν ιδιωτικά σχολεία, νοσοκομεία και μεταφορές.
Το «νομιμότητα παντού» ή το «δεν υπάρχουν έξυπνοι και κορόιδα» που ανέφερε αυτή τη εβδομάδα ο Μητσοτάκης δεν απαιτεί μόνο μεγάλες μεταρρυθμίσεις, ούτε έχει δημοσιονομικό κόστος. Είναι ένα σύνολο από «μικρές» καθημερινές ενέργειες που η σημασία τους είχε υποτιμηθεί από την παρούσα κυβέρνηση. Ιδιαίτερα στην αρχή της δεύτερης τετραετίας. Εχουμε επειγόντως ανάγκη να αισθανθούμε ότι ζούμε σε «χώρα» και όχι σε έναν «χώρο» γεωγραφικό όπου ο καθένας κάνει ό,τι του αρέσει.