Δείξτε μια κατανόηση. Οχι στην ντόπια διανόηση, που έλεγε ο τραγουδοποιός, αλλά αντίθετα στους διαρκώς και σκληρά δοκιμαζόμενους τις μέρες αυτές συνανθρώπους μας: τους υποψήφιους ανεξαρτήτως παρατάξεων και εκλογών. Δείξτε μια κατανόηση, μια συμπόνοια, μια συμπάθεια έστω.
Αν κάποιος από μας, τους απλούς και μόνον πολίτες, είχε να ζήσει το 24ωρο ενός υποψήφιου –και μάλιστα όχι ενός επαγγελματία πολιτικού αλλά κάποιου μη εκπαιδευμένου ή πρωτοεμφανιζόμενου— μάλλον θα κλάταρε κανονικά. Πρωϊνιάτικα, να μην έχει κάτσει μέσα καλά καλά ο καφές και να πρέπει να αρχίσεις χειραψίες, δήθεν οικειότητες, χτυπήματα στην πλάτη και τα «το έχω υπόψη, αγαπητέ…»! (Λέγεται πως υπάρχουν υποψήφιοι που κάνουν και αυτοχαιρετούρες στον καθρέφτη αλλά αυτό είναι αντικείμενο άλλης ειδικότητας).
Ως υποψήφιος, που σέβεσαι και την ψήφο και το υπό, και ξεποδαριάζεσαι και χαμογελάς ολημερίς. Και κάνεις πως ξέρεις και πως έχεις για όλα απαντήσεις —σιγά μην έχεις. Και μέχρι σε εγχείρηση πας τάχα «τυχαία», για να σε δούνε. Και πάντα θυμάσαι το αρχαιοελληνικό πολιτικάντικο αξίωμα πως «αν δε σε δει από κοντά, να ξέρει πως τον ξέρεις, δε σε ξέρει».
Και τάζεις και στάζεις διότι θέλει και χρηματοδότηση το εγχείρημα. Σε λογογράφους, σε τυπογράφους, σε αγιογράφους-δημοσιογράφους, σε image makers και ταχυδακτυλουργούς των μέσων (καινούργιο κοσκινάκι) κοινωνικής δικτύωσης. Ο θειός με τη νεολαία στα instagrάmατα σιγά μη μάθει γράμματα. Και πώς ν’ ανταποκριθείς στον αθέμιτο γιουτιουμπικό ανταγωνισμό, όταν σκάνε μύτη στα βιντεάκια ο Νίντζα υποψήφιος με το νιντζαϊκό κοντόξυλο να μαζεύει σκουπίδια κι ο –κάψτε πτυχία επικοινωνιολόγοι- Πανίκας, ο μακεδονομάχος φωτεινός Θεσσαλονικογνώστης;
Εν αρχή ην ο λόγος όμως και η υποψηφιακή επικοινωνία φέτος έχει και ποιητική χροιά. Λίγος Αναγνωστάκης ή Λειβαδίτης, λίγος Ελύτης επίσης, ανάλογα με την παράταξη, χρειάζονται. Οι φετινές εκλογές φάνηκε πως απαιτούν ποιητική σκευή κι αν τυχόν λείπει, το ελληνικό δαιμόνιο στιχοπλοκικά αυτοσχεδιάζει με θαυμαστά αποτελέσματα. Θέμα του εξαίσιου πονήματος (με έμμεση αναφορά στην ουσία) ήταν η κάρτα του υποψηφίου: «Πέτα με στο καλαθάκι -κάνε με και ραβασάκι- άμα είσαι και χαρμάνα -καν την κάρτα μου τζιβάνα- όμως να μην αμφιβάλλεις- λύση ειν’ ο ???άλλης».
Υποψηφιασμένος και ντορτουντοράτος ανά τας οδούς και τας ρύμας τρέχεις. Με δεδομένο πως βγαίνεις δημοτικός σύμβουλος πχ. στη Θεσσαλονίκη με 3.000 ψήφους, είναι απαραίτητη η στοχοθεσία τουλάχιστον 2.000 –στο μυαλό– γραιών, που κρίσιμα μπορούν να ρίξουν το πολύ ειδικό βάρος τους στον κομμωτηριακό, νυχιακό, καφεδιακό, κοινωνικό περίγυρό τους («ωχ αμάν θεία, μ’ έπρηξες, εντάξει…»).
Η ευρύτερη οικογένεια επίσης είναι καθοριστικός παράγων επιτυχίας, έστω και αν τους ξέχασες, έστω κι αν δε του ξέρεις καν (ο μπατζανάκης του ξαδέλφου του θείου της συμπεθέρας, που είχατε συναντηθεί στη βάφτισή σου κτλ). Κοντέρ διάδοσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έσπασε φέτος αφίσα Θεσσαλού υποψηφίου, που δημόσια δήλωσε πως είναι γαμπρός του (μάλλον επιδραστικού) πεθερού και της (επιδραστικής σίγουρα) πεθεράς του.
Οσο νυχτώνει, η… ψήφος μεγαλώνει, αποκτά άλλες διαστάσεις και αγωνίες η αναζήτησή της και ακολουθούν καφενεία, αθλητικοί και ωχχ -πολιτιστικοί σύλλογοι, ΚΑΠΗ, παραταξιακές συγκεντρώσεις και δήθεν πάρτυ. Ο ξεποδαριασμένος υποψήφιος, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που θέλει και νομίζει πως μπορεί να προσφέρει, ολονυχτίς επιμένει και δεν μπορεί, κάπου θα σε βρει, κάπου θα σε πετύχει, φίλε αναγνώστη.
Δείξε κατανόηση, δείξε ανθρωπιά, δείξε συμπάθεια, οι υποψήφιοι είναι φίλοι μας –ο καθείς και το δράμα του: Αυτός θα κάνει πως θέλει να σε σώσει και ‘συ θα κάνεις πως θα τον ψηφίσεις.