Η φίλη μου αγόρασε ένα οικόπεδο στο πιο λάθος σημείο. Πάνω από έναν βιολογικό καθαρισμό της κακιάς ώρας και τεχνολογίας. «Μα δεν είδες; Δεν μύρισες;» τη ρώτησα. «Με έχεις για χαζή;» απάντησε ενοχλημένη. «Ο βιολογικός σύντομα θα μεταφερθεί αλλού, μου αποκάλυψαν. Και τότε θα πάρει μεγάλη αξία η γη» με αποστόμωσε. «Και πού θα τον πάνε;» το συνέχισα. «Τι μας νοιάζει πού θα τον πάνε; Αρκεί που θα φύγει από εδώ» το τερμάτισε.
Οπως ίσως υποψιάζεστε, ο βιολογικός δεν έφυγε ποτέ. Γιατί δεν είχαν πού να τον πάνε, αφού δεν τον ήθελε κανείς. Σκεφτόμουν την ιστορία. Ξέρετε πότε μόνο μπορούμε να είμαστε ήσυχοι ότι κάποιο θέμα θα λυθεί; Οταν θα γνωρίζουμε με ακρίβεια «πού θα το πάνε» όταν φύγει «από δω». Η ιστορία βιαιότητας «της Νέας Σμύρνης» μου ξεσήκωσε ένα σωρό συναισθήματα. Ενας νεαρός αστυνόμος συναισθηματικά ανεξέλεγκτος, δραματικά γελοίος, και εμφανώς ανεκπαίδευτος, κατευθυνόμενος από το θυμικό ενός προφανώς, βαθιού παρελθόντος βίας…
Λες και τις χρώσταγε σε έναν νεαρό, «Πάρε να ‘χεις!». Και γύρω του μια ομάδα αστυνόμων που αγνάντευε τα καθέκαστα, όπως χαζεύουμε περιστατικά στον δρόμο, χωρίς καμία αντίδραση, ούτε ετοιμότητας. Εξ ου και ο νεαρός τούς ξάφνιαζε ότι τους έφευγε, και τον έπιαναν όλοι μαζί ως «γιούργια» για να τον ξαναχτυπήσει ο ένας. Τόση άδικη βία, σε κοινή θέα μιας ήσυχης πλατείας, σου κόβει τα πόδια η υποψία, πώς άραγε μπορεί να ενεργούν σ’ ένα αστυνομικό τμήμα; Ο αστυνομικός βγήκε σε διαθεσιμότητα. (Δεν είναι ώρα να αναλύσουμε το «διαθεσιμότητα».)
Την επομένη, όμως, υπήρξε και ένα άλλο περιστατικό βιαιότητας. Εκείνο με έναν νεαρό αστυνομικό στο μηχανάκι που, του έμελλε να τον γραπώσει εν κινήσει κάποιος δολοφονικά άγριος νεαρός. Πόσος αποθηκευμένος θυμός! Τι συσσωρευμένο φρίκης μίσος. Χτυπούσε σακί ή άνθρωπο; Χτυπούσε εξουσία. Ηθελε να τον σκοτώσει, να τον λιώσει, να τον αφανίσει. Ο νεαρός αστυνομικός μέσα στο αίμα ψέλλισε «Θα τα καταφέρω».
Τι τύχη ότι τα κατάφερε! Γύρω του συγκεντρώθηκαν συνάδελφοι. Η ψυχή τους χτυπούσε στον τόνο «Σήμερα αυτός, αύριο εγώ». Ο ένας για τον άλλον. Οι άνθρωποι που παίζουν κάθε στιγμή τη ζωή τους κορόνα-γράμματα είναι συν-αδελφοί ουσίας. Πομπή από μηχανές πήγε κάτω από τα παράθυρα του νοσοκομείου. Του μίλησαν από μικρόφωνο «Είμαστε κοντά σου» τον καθησύχασαν. Ωραίοι.
Ο Πρωθυπουργός χθες ανακοίνωσε απαραίτητα μέτρα. 1. Ατομικές κάμερες καταγραφής, ως εξάρτημα της στολής 2. Ενίσχυση των ψυχοτεχνικών τεστ για την κατάταξή τους, αλλά και ψυχική παρακολούθηση κατά τη διάρκεια της θητείας τους 3. Αναβάθμιση των αστυνομικών σπουδών 4. Ο Συνήγορος του Πολίτη αποκτά Βοηθό Συνήγορο, με αποκλειστική αρμοδιότητα στα θέματα αστυνομικής βίας. Ολα σωστά, όλα απαραίτητα. Γρηγορείτε! Αλλά εμένα η σκέψη μου έχει κολλήσει και στον «Δρομέα βίας». Μιας περίεργης φυλής συνανθρώπων μας. Παιδιά στομωμένα, γαλουχημένα στη βία από τα γεννοφάσκια τους. Απελπιστικά διαθέσιμα πλάσματα, που ψάχνουν οικογένεια να καταταγούν και οντότητα να φορέσουν. Εύκολα στο να εργαλειοποιηθούν. Είτε από ομάδες είτε από κόμματα, είτε από οτιδήποτε. Αρκεί να βρουν «ανήκειν». Ποιο δικό του δράμα ξέσπαγε ένας «Δρομέας μίσους» πάνω σε ξένο άνθρωπο; Πώς άνοιξε μέσα του τέτοιο ρήγμα; Πώς κτίστηκε τόσος τοίχος; Περπάτα-περπάτα, βήμα-βήμα…
Ποιος γονιός δεν έπαιξε τον ρόλο του και σακάτεψε την ψυχή του τόσο; Ποιον χτυπούσε όταν χτυπούσε; Ξέρω, ξέρω. «Και τι με νοιάζει; Ας πάει όπου θέλει, αρκεί να μην είναι εδώ». Τα Εξάρχεια καθαρίζουν. Πού πάνε τα «Εξάρχεια»; Αυτό είναι το ζόρι με τους ανθρώπους… Δεν γίνεται να τους εξαφανίσεις. Και μη βιαστείτε να επικαλεστείτε το κράτος. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες δομές υπάρχουν σε ετούτη την έρμη, όχι δα και τόσο πλούσια χώρα, να δίνουν αγώνα για «Δρομείς βίας». Αλλά ό,τι και να κάνουμε, μας ξεπερνάει η «παραγωγή» τους. Αν γνώριζαν οι άνθρωποι τι μέγιστη ευθύνη είναι ο γονεϊκός ρόλος, δεν θα τον τολμούσαν εύκολα. Και πολιτικά κόμματα δεν θα έπαιζαν με τέτοιου είδους φωτιές.