Θα το γράφω για εκατοστή φορά. Οι δημοσκοπικές διαφορές των 18 και 20 μονάδων δεν είναι ούτε λογικές ούτε μπορούν να αντικατοπτριστούν σε πρακτικό εκλογικό αποτέλεσμα. Μπορεί η ΝΔ να πανηγύριζε βλέποντας επί διετία αυτό το θηριώδες χάντικαπ στα γκάλοπ, πλην οι λογικοί άνθρωποι εκεί μέσα ήξεραν ότι στις δυτικές δημοκρατίες δεν ευδοκιμούν εκλογικά ποσοστά τύπου Τσαουσέσκου. Στο κάτω-κάτω, ο δικομματισμός στη χώρα λειτούργησε μια χαρά επί 35 χρόνια, με εκλογικές διαφορές ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα που (εκτός από το ’74 και το ’81) ήταν μονοψήφιες.
Το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης βρέθηκε την επομένη των εκλογών του 2019 να προηγείται του Τσίπρα κατά 20 μονάδες οφειλόταν στην απότομη κατάρρευση της εικόνας και της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ, που απομάκρυνε (δημοσκοπικά) από τις τάξεις του ψηφοφόρους που τον είχαν προτιμήσει στις κάλπες λίγες εβδομάδες νωρίτερα. Ήταν λογικό και αναμενόμενο, προϊόντος του χρόνου, ένα κομμάτι των ψηφοφόρων αυτών να επέστρεφε στην κοίτη του. Στο Μαξίμου βέβαια είχαν ελπίσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθούσε την πορεία του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου, πλην οι ελπίδες αυτές διαψεύδονται. Δεν θα έπρεπε άλλωστε να ξεχνούν ότι στις εκλογές του 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώθηκε και απέφυγε την απόλυτη καταστροφή μόλις την τελευταία βδομάδα, μετά την συνέντευξη Τσίπρα στον ΣΚΑΪ.
Αυτό όμως που περιγράφω και που φαίνεται στις δημοσκοπήσεις των δύο τελευταίων μηνών, δηλαδή η σταδιακή μείωση της παλιάς τεράστιας διαφοράς ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν συγκροτεί κάποια ουσιαστική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Θέλω να πω, μια διαφορά 12 μονάδων (όπως έδειξε η Pulse), δεν δικαιολογεί ούτε τα υπόγεια θριαμβικά ξεσπάσματα «κερδίσαμε» της Κουμουνδούρου, ούτε τους υπόκωφους αναστεναγμούς απογοήτευσης «πω πω, καταστραφήκαμε» της ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με πεινασμένο που επειδή βρήκε ένα κομμάτι ψωμί νομίζει ότι τρώει σαν βασιλιάς και η ΝΔ μοιάζει με παχύσαρκο που επειδή του πήραν ένα πιατάκι από το γεμάτο τραπέζι του θαρρεί πως κινδυνεύει από ασιτία. Ψυχραιμία παιδιά.
Αν θέλετε τη γνώμη μου, τα κακά μαντάτα δεν είναι τόσο για τον Κυριάκο όσο για τη Φώφη. Η ελπίδα της να γίνει ο δεύτερος πόλος εξανεμίζεται. Τουναντίον, η βεβαιότητα για δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη ουδόλως έχει κλονιστεί, εδώ έχουμε ζήσει κυβερνήσεις να ξεκινούν την προεκλογική εκστρατεία όντας πίσω με τέσσερις και πέντε μονάδες και στο τέλος να κερδίζουν. Oχι να έχει στα χέρια της δώδεκα μονάδες διαφορά και να δαγκώνεται. Από την Κουμουνδούρου θα πουν βέβαια ότι «άρχισαν τις δικαιολογίες για την πτώση τους», αντιστοίχως όμως θα εισπράξουν την απάντηση «α, τώρα ξαφνικά αγαπήσατε τις δημοσκοπήσεις που ως χθες ήταν πληρωμένες».
Η ουσία του πράγματος δεν βρίσκεται ούτε στους φόβους της ΝΔ ούτε στην αναθάρρηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αμφότεροι πατούν σε κινούμενη άμμο. Η μεν ΝΔ σε μια διαρκή ανακύκλωση άλυτων αλληλοσυνδεόμενων προβλημάτων που συνδέονται με την πανδημία και που η απόπειρα επίλυσης του ενός οξύνει την τοξικότητα του άλλου. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, με την αδυναμία του να συγκροτήσει μια αξιοπρεπή πρόταση δικής του διακυβέρνησης, μακριά από την εμπειρία του 2015-19 και μια ομάδα που θα το πράξει.
Οσο ο ένας ταλανίζεται στα βαλτόνερα της πανδημίας που μόνο δυσαρεστημένους φτιάχνει, ο άλλος στηρίζεται μονομερώς στην πολιτική εκμετάλλευση της κρίσης ως μονόδρομο. Αυτά όμως που ζούμε σήμερα έχουν ημερομηνία λήξεως, λόγω εμβολίων. Το «μετά» είναι το ζήτημα που θα κρίνει τις εξελίξεις. Το πόσο γρατζουνισμένη θα εμφανιστεί η κυβέρνηση στο «μετά» και πόσο καρδαμωμένος ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι σοβαρό θέμα, αλλά όχι το παν.