Μέρες καταστροφής. Όχι μόνο από την πρωτοφανή νεροποντή.
Μέρες κόλασης λίγες εβδομάδες νωρίτερα.
Κομμάτια μιας (μικρής) χώρας γίνανε στάχτη ή βυθίστηκαν σε χειμάρρους και λάσπη.
Κλιματική κρίση, ακραία καιρικά φαινόμενα.
Και ανάμεσά τους ένα έγκλημα ανθρωπιάς.
Με εμάς να παρακολουθούμε αποσβολωμένοι όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω. Ανθρώπους στο έλεος των φυσικών στοιχείων, ζωντανά ανυπεράσπιστα να εξαφανίζονται δια πυρός ή πνιγμού, σπίτια και υποδομές να διαλύονται.
Ζωές να αλλάζουν ρότα, βίαια, ξαφνικά.
Παρακολουθούμε μπροστά σε μια οθόνη τηλεόρασης, σκρολάρουμε μια οθόνη κινητού, όπου παρατίθενται εικόνες από τη θεομηνία, εκκλήσεις για βοήθεια. Σε αυτές παρεμβάλλονται «στόρι» από λαμπερά πάρτι γενεθλίων, εκδηλώσεις αυτοδιοικητικών ενόψει εκλογών, λίγες εναπομείνασες παραλίες και μια συναυλία.
Η ζωή αλλού συνεχίζεται.
Φυσικά και η ζωή συνεχίζεται. Αυτό λένε στο πένθος.
Το πώς η ζωή συνεχίζεται, παράλληλα, όταν αλλού καταστρέφεται είναι το θέμα.
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα καθενός να διαχειριστεί τη ζωή του όπως επιτάσσει η συνείδησή του.
Δεν μπορεί να συγκρατήσει την επιθυμία του να «ζήσει το σήμερα», ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω του;
Αλλά τόσο κέφι και τέτοια διάθεση να το μοιραστεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την ίδια ώρα που η άλλη μισή χώρα δεν ξέρει τι θα της ξημερώσει, πού το βρίσκει; Την ώρα που ένας άνθρωπος πετιέται – και πνίγεται – στη θάλασσα, όπως μια γόπα από το κατάστρωμα;
Πρόσκληση για πάρτι σε θαλαμηγό την αφήνεις; Με ντιζάινερ εμφάνιση και εκλεκτούς συνδαιτημόνες; Την ευκαιρία να αλιεύσεις μερικά ακόμα ψηφαλάκια για τις εκλογές του Δήμου την αφήνεις, ή την ευκαιρία να καταθέσεις στον επίδοξο υποψήφιο το αίτημά σου;
Αλλά και αν δεν ακυρώνεται η συναυλία, παρότι «ρίχνει καρέκλες», για ποιο λόγο να χάσεις τα εισιτήρια; Αλλού σκεπάζονται από το νερό και τη λάσπη.
Όχι μη χάσεις τίποτα από όλα αυτά. Καν’ τα. Και πέρνα καλά. Δικαίωμά σου. Αλλά κράτα το για σένα.
Γιατί αν δεν σε αγγίζει αυτό που τώρα συμβαίνει γύρω σου, τόσο έστω για να ξανασκεφτείς, να ακυρώσεις, ή να χάσεις το κέφι σου για την ατζέντα ψυχαγωγίας που έχεις προγραμματίσει, είναι προφανές ότι έχεις ανοσία εφ’ όρου ζωής.
Η δική σου ζωή θα συνεχίζεται.