Το Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα στην Κορέα αριθμούσε, στη μεγαλύτερη ανάπτυξή του, δύο χιλιάδες άνδρες και επτά αεροσκάφη. Και έφτασε μέχρι εκεί επειδή η Ελλάδα ήθελε να πείσει τη Δύση και το ΝΑΤΟ ότι μπορεί και πρέπει να παίξει ενεργό ρόλο στη Συμμαχία. Όλο αυτό μας κόστισε 186 άνδρες και τέσσερα αεροπλάνα. Μας έμεινε η ευαρέσκεια των ΗΠΑ και ένα μνημείο στη Σεούλ.
Εκτοτε ο Ελληνικός Στρατός δεν βγήκε από τα σύνορα της χώρας ως εκστρατευτικό σώμα, με εξαίρεση, φυσικά, την Κύπρο. Η Ελλάδα παραδοσιακά συμμετέχει σε ειρηνευτικές αποστολές με πολύ μικρό αριθμό στελεχών, ίσως και κάποια φρεγάτα. Σήμερα η μεγαλύτερη, σε όγκο, ελληνική δύναμη στο εξωτερικό, είναι ένας λόχος Ελιγμού στο Κόσοβο. Στο δε Αφγανιστάν, έχουν μείνει μόνο τέσσερα στελέχη της Πολεμικής Αεροπορίας που προσφέρουν συμβουλευτικές υπηρεσίες στο αεροδρόμιο της Καμπούλ.
Είναι εξαιρετικά πιθανό η Ελλάδα να αποκτήσει εκ νέου στρατιωτική παρουσία μακριά από τα εδάφη και τα νερά της, αν απαντήσει θετικά στο αίτημα της Σαουδικής Αραβίας για την αποστολή μίας συστοιχίας Patriot προκειμένου να ενισχυθεί η αεράμυνα της χώρας σε ενδεχόμενο επίθεσης από το Ιράν, μέσω Υεμένης. Ήδη Σαουδάραβες αξιωματούχοι βρίσκονται στην Αθήνα και συζητούν τα διαδικαστικά καθώς και το κόστος της αποστολής που θα καλυφθεί εξ ολοκλήρου από το Ριάντ. Επίσης μία ελληνική φρεγάτα θα συνοδεύσει γαλλικό αεροπλανοφόρο που ετοιμάζεται να πλεύσει στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή.
Οταν ο Νίκος Δένδιας δήλωσε ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να στείλει δυνάμεις στη Λιβύη, σηκώθηκε ένας μικρός θόρυβος. Θα στείλουμε τα παιδιά μας να κινδυνεύσουν στη Λιβύη; Το υπουργείο Εξωτερικών έσπευσε να διευκρινίσει ότι δεν μιλάμε για στρατιωτικό προσωπικό, αλλά για παρατηρητές που θα επιβλέψουν την επιβολή της εκεχειρίας. Τέλος πάντων, η συζήτηση είναι, προς το παρόν, μόνο θεωρητική αφού στο Βερολίνο αποφασίστηκε να μην υπάρξει στρατιωτική επέμβαση.
Το ερώτημα, που τίθεται είναι αν η διευκρίνηση αυτή έχει να κάνει με τυχόν αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας ή, πράγματι, η κυβέρνηση εκτίμησε ότι δεν θα κέρδιζε και πολλά με την αποστολή ένστολου και οπλισμένου προσωπικού στη Λιβύη. Το πιθανότερο είναι ότι ισχύει η πρώτη εκδοχή. Η κοινή γνώμη δύσκολα θα μπορούσε να μεταβολίσει την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στη Λιβύη, έστω και αν αυτές θα αποτελούντο από επαγγελματικό, μόνιμο προσωπικό.
Ωστόσο από τη στιγμή που λέμε ότι κατεβαίνουμε στο γήπεδο, θα πρέπει να κλωτσήσουμε και την μπάλα. Αν η στρατιωτική παρουσία στη Λιβύη ενίσχυε τις εθνικές θέσεις και έπειθε εταίρους, φίλους και εχθρούς για την αποφασιστικότητα της Ελλάδας, τότε η κυβέρνηση οφείλει να δει το θέμα διαφορετικά. Ο Στρατός, εκτός από την εθνική ακεραιότητα, είναι και εργαλείο προάσπισης εθνικών συμφερόντων. Και αυτή τη στιγμή η Ελλάδα έχει στη Λιβύη εθνικά συμφέροντα ζωτικής σημασίας. Αν η στρατιωτική παρουσία έμενε στο τραπέζι του Βερολίνου και ο αγαπημένος Χαφτάρ ζητούσε βοήθεια, τι θα έκανε η Ελλάδα;