Τότε όλα τα δελτία των καναλιών άρχιζαν στις 8 το βράδυ. Γύρω στις 7 το λοιπόν, οι αγρότες εμφανίζονταν μέσα από τα χωράφια, να βαδίζουν αργά αργά προς την τεράστια σειρά των τρακτέρ που είχαν παρατήσει κατά μήκος του εθνικού δρόμου. Κατέφθαναν με τα ΙΧ τους που πάρκαραν σε κοντινούς χωματόδρομους, για να εμφανιστούν γεμάτοι οργή στα δελτία των 8 κι έπειτα να ξαναγυρίσουν σπίτια τους.
Κάπου εκεί, στο σημείο από όπου πραγματοποιούνταν οι ζωντανές συνδέσεις, στηνόταν και ένα καζάνι που έβραζε, για το απαραίτητο πλάνο των αγροτών που τρέφονται με το φαγητό του απεργού, τη φτωχή πλην τίμια ελληνική φασολάδα. Μετά άδειαζαν το φαγητό σε κάποιο κοντινό χαντάκι, ποιος είχε όρεξη να φάει μισοβρασμένα φασόλια σε πλαστικό πιάτο, όταν στην τραπεζαρία του σπιτιού του τον περίμενε κανονικό φαγητό;
Ιστορικά, τα μεγάλα μπλόκα ήταν στη Βιοκαρπέτ στη Λάρισα, στα Μάλγαρα Θεσσαλονίκης, στο Κάστρο. Οταν ξεκινούσαν οι κινητοποιήσεις, πάντα μετά το τέλος των αγροτικών εργασιών, υπήρχε αγωνιστικότητα. Μετά το ηθικό έπεφτε, η μαχητικότητα εκφυλιζόταν και τα τρακτέρ έμεναν εκεί μόνα τους με μια μικρή νυχτερινή περιφρούρηση. Συχνά άφησαν τους αλβανούς εργάτες τους να τα φυλάνε, τα αφεντικά πήγαιναν πριν από τα δελτία.
Ο Παπαχρήστος από τα ΝΕΑ που δημοσίευσε τότε φωτορεπορτάζ με τους συνδικαλιστές να τα σπάνε στα παραδίπλα των μπλόκων μπουζούκια του κάμπου, λίγη ώρα μετά τις ζωντανές συνδέσεις των βραδινών δελτίων, καταδικάστηκε ομοφώνως από τις συντονιστικές επιτροπές αγώνα.
Γι’ αυτό και τα ΜΑΤ του Σημίτη που πήγαν πρωί πρωί και ξεφούσκωσαν τα λάστιχα των τρακτέρ, τον Φεβρουάριο του 1997, δεν βρήκαν καμία αντίσταση. Υπουργός Γεωργίας τότε ήταν ο Στέφανος Τζουμάκας, για να μην ξεχνιόμαστε. Υπουργός Δημόσιας Τάξης ο Γιώργος Ρωμαίος. Φημολογία ότι εκτός από το σκάσιμο των λάστιχων έριξαν και ζάχαρη στις μηχανές, δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ. Ετσι κι αλλιώς, το ξεφούσκωμα ήταν αρκετό. Την ίδια μέρα τα μπλόκα διαλύθηκαν.
Ηρωικές μορφές των μπλόκων ήταν οι Νεοδημοκράτες Θανάσης Νασίκας και Θανάσης Κοκκινούλης. Οι διάσημοι του ΚΚΕ ήταν ο Βαγγέλης Μπούτας και ο Γιάννης Παττάκης. Το ΠΑΣΟΚ ήταν πρώτη δύναμη, κατείχε τα συνδικαλιστικά όργανα, όμως δεν ξεχώριζε κανένας συνδικαλιστής του. Τους αναπλήρωναν πάντως οι κυβερνητικοί.
Το σύνθημα ήταν πάντα «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά». Αφορούσε το βαμβάκι, αλλά μια χαρά το φώναζαν και οι ντοματοπαραγωγοί και οι ελαιοπαραγωγοί και οι μηλοπαραγωγοί. Οι τηλεοράσεις έψαχναν πάντα το ωραίο πλάνο. Την νταλίκα που περνούσε κάθετα ένα ποταμάκι από παράδρομο ώστε να παρακάμψει το μπλόκο ή τον μασκοφόρο αγρότη που με το ένα χέρι οδηγούσε το τρακτέρ του και με το άλλο κρατούσε καμουτσίκι και το μαστίγωνε σαν να ήταν άλογο.
Στα αθηναϊκά κανάλια εμφανίζονταν πάντα και οι ενοχλημένοι των μπλόκων, κυρίως έμποροι ή κάποιοι δημοσιολογούντες κατά των αντιευρωπαϊστών αγροτών. Θυμάμαι τον Θανάση Κοκκινούλη να τσακώνεται με τον Πέτρο Κωστόπουλο στα παράθυρα δελτίου ειδήσεων. «Αν δεν ήμασταν εμείς να δουλεύουμε εδώ στον κάμπο, θα πεινούσατε εκεί στην Αθήνα» έλεγε ο Θανάσης. «Μου έστειλες κάνα καφάσι με τρόφιμα δωρεά στο σπίτι και δεν το θυμάμαι ή σ’ τα πληρώνω αυτά που τρώω;» απαντούσε ο Πέτρος. Ωραίες τηλεθεάσεις.
Θυμάμαι και μια σύνδεση πρωινής εκπομπής με μπλόκο των Μαλγάρων, λίγο πριν χρεοκοπήσει η χώρα και επίσημα. «Να μας δώσει η κυβέρνηση 500 εκατομμύρια, να φύγουμε από τα μπλόκα να πάμε να σπείρουμε» είπε ο συνδικαλιστής αγρότης. Ο παρουσιαστής από το στούντιο τον τρόλαρε. «Αν είναι έτσι, θέλω να μου δώσει κι εμένα 100.000 ευρώ, να σταματήσω τις εκπομπές και να κάθομαι σπίτι να γράφω βιβλία». Και τότε ο αγρότης, με μια πλατιά χειρονομία γεμάτη γαλαντομία, του απάντησε. «Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Να πάρεις κι εσύ». Hταν το 2010…