Δευτέρα του Πάσχα, 10 το πρωί, το rapid test έδειξε μια κατακόκκινη γραμμή στο «Αρνητικό», και κατόπιν οδηγίας της αυστηρής συζύγου, έβαλα χρονόμετρο στο κινητό να κτυπήσει σε 15 λεπτά, ώστε να είμαι βέβαιος. Μόλις άκουσα τον ήχο, κοίταξα και ήμουν ΟΚ, αλλά μέχρι να μαζέψω τα σχετικά, μπατονέτα και φιαλίδιο υγρού, βλέπω στην πλακέτα μια αμυδρή γκρίζα γραμμή στο «θετικό», και μου κόπηκαν τα πόδια!
Οπως ακριβώς μου κόβονταν τα παλιά εκείνα χρόνια, θυμάμαι, που έκανα αποστολές δημοσιογραφικές στην Κύπρο, και μου τηλεφωνούσαν από την υπηρεσία αφύπνισης της ρεσεψιόν στο ξενοδοχείο λέγοντάς μου «κύριε Μιχαηλίδη, ήρτεν η ώρα σου!…»
Παναγία μου! Και τι κάνουμε τώρα; Η σύζυγος είχε βρεθεί θετική την προηγούμενη μέρα, ανήμερα του Πάσχα, και είμασταν ήδη σε κατ’ οίκον καραντίνα, ο καθένας σε ξεχωριστό δωμάτιο, με μάσκες και «μη με πλησιάζεις». Τώρα τουλάχιστον, θετικοί και οι δύο, κυκλοφορούμε ελεύθερα στα λίγα μας τετραγωνικά!
Επειτα, άρχισαν τα «πώς και γιατί;». Εμβολιασμένοι αμφότεροι, πλήρως. Η σύζυγος 3 φορές, η αφεντιά μου 4. Μάλιστα η τελευταία μου δόση μου χορηγήθηκε στην Αθήνα ακριβώς μια εβδομάδα πριν. «Γιατί δεν με προφύλαξε;», ρώτησα πανικόβλητος και θυμωμένος τον γιατρό μου. Διότι ξέρουμε πια, μου απάντησε, ότι με αυτήν την αφηνιασμένη μετάλλαξη, το εμβόλιο σε προστατεύει όχι από το να μην κολλήσεις, αλλά από το να μην νοσήσεις σοβαρά και να πεθάνεις. Ωραία! Παρηγοριά…
Ναι, αλλά εγώ έχω covid τώρα! Και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό! Γιατί τόσο καιρό πρόσεχα. Τηρούσα όλα τα μέτρα. Φορούσα τις FFP2 NR ή KN95 μάσκες μου, και όποτε διασταυρωνόμουν με κάποιον που δεν φορούσε, έπαιρνα βαθιά αναπνοή για να μην εισπνεύσω τον αέρα του!
Ελεγχόμουν συχνά, τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα με rapid. Φτάνοντας μάλιστα στην Κύπρο την Μεγάλη Τετάρτη, 20 του μηνός, μας πήραν όλους για μοριακό τεστ σε ειδική τέντα έξω από το κτίριο του Αεροδρομίου της Λάρνακας, και αργά το απόγευμα μου γνωστοποίησαν ότι ήταν αρνητικό.
Ο γιατρός μου στην Κύπρο προσπάθησε να με καθησυχάσει «δεν είναι τίποτα, όλοι κολλάνε». Πράγματι, στο νησί τα βεβαιωμένα κρούσματα είναι πλέον σε επίπεδο τρομακτικό. Ενδεικτικά, από 12-25 Απριλίου καταγράφηκαν επισήμως 10.642 θετικά τεστ. Αν σκεφτεί κανείς ότι το νησί έχει περίπου το 1/10 του πληθυσμού της Ελλάδας, αυτός ο αριθμός θα αντιστοιχούσε σε πάνω από 100 χιλιάδες κρούσματα σε μας. Τα ημερήσια κρούσματα τις τελευταίες μέρες είναι πιο πάνω από 7.000.
«Απλώς περιμένουμε πότε να ‘ρτει η σειρά μας», μου έλεγε για παρηγοριά μια καλή φίλη δημοσιογράφος εδώ. Μόνο που αυτό, εμένα, καθόλου δεν με αναπαύει! Αντίθετα μου θυμίζει το μακάβριο εγερτήριο τηλεφώνημα της ρεσεψιονίστ και αναστατώνομαι!
Είναι πολλοί εκείνοι που επιδιώκουν να κολλήσουν. «Για να ησυχάσουμε», λένε. Το είχα συζητήσει αυτό το ενδεχόμενο πριν από κανέναν μήνα στην εκπομπή μου στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, με την Θεοδώρα Χατζηιωάννου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης. «Οχι, κύριε Μιχαηλίδη, είναι λάθος αυτό. Στόχος μας πρέπει να είναι να μην κολλήσουμε. Να μην βάλουμε τον ιό στον οργανισμό μας, διότι ακόμα και αν νοσήσουμε ελαφρά, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους, δεν ξέρουμε ακόμα όλο το φάσμα των επιπτώσεων από το long covid. Ηδη, μέχρι στιγμής, έχουμε εντοπίσει ενδείξεις δυσάρεστες», μου είπε.
Ομως, πώς να προσέξεις, και από ποιους να διαφυλαχθείς (ή και να διαφυλάξεις), όταν οι ανάγκες μας, ψυχολογικές και οικονομικές, λαχταρούν τουλάχιστον ένα διάλειμμα; Κατανοητό. Και καλοδεχούμενο. Αρκεί όμως να είχαμε ένα στοιχειώδες μέτρο. Να ήταν (να είναι…) πιο συνετό το ξέσπασμά μας. Λιγότερο άγριο!
Πού το κολλήσαμε; Δύσκολο ερώτημα. Μετράς τις μέρες πριν από την διάγνωση, 4-5 σου λένε οι ειδικοί, και αρχίζεις την προσωπική σου ιχνηλάτηση. Δεν βγάζεις άκρη εύκολα, ιδίως εάν είσαι του έξω και παντού. Η δική μας, μικρή (;) λίστα μάς έβγαλε πιθανώς στην εκκλησία. Τρείς φορές πήγαμε: Μεγάλη Πέμπτη στα 12 Ευαγγέλια, Μεγάλη Παρασκευή στα Θεία Πάθη και την περιφορά του Επιταφίου, και Μεγάλο Σάββατο (12 παρά 15 με 12.15!) στην Ανάσταση. Ελάχιστοι φορούσαν μάσκα, εντός και εκτός εκκλησιών. Εμείς μάλλον είμασταν δακτυλοδεικτούμενοι. Και όμως …
Μπορεί να ΄ταν και αλλού όμως. Στην βόλτα στον παραλιακό πεζόδρομο. Σε ένα σουπερμάρκετ όπου οι περισσότεροι ήταν άμασκοι! Σε κάποιο ωραίο καφέ και salad bar στο πεζοδρόμιο, με μάσκες μόνο από τα γκαρσόνια. Στο λεωφορείο του αεροδρομίου της Λάρνακας, σαν τις σαρδέλες, μετά το μοριακό τεστ; Ασκοπη άσκηση!
Με τις οδηγίες του γιατρού μου από την Αθήνα, πήγα (με δύο μάσκες) στο φαρμακείο που διενεργούσε τα επίσημα rapid test για την κυβέρνηση (υποχρεωτικό, για να σε καταγράψουν!), και να πάρω τα προτεινόμενα φάρμακά μου. Θετικός, δεν το συζητάμε, τραβήχτηκα πιο πίσω, μου έφεραν τη τσάντα πρώτων βοηθειών έξω, πήγαμε σπίτι, κι αρχίσαμε την θεραπεία, με μόνη βάρκα την ελπίδα, τα βιβλία μας και το Netflix.
Σύμπτωμα βασικό, ξερόβηχας. Της συζύγου, πονοκέφαλος. Και επειδή ο άντρας σε αυτά δεν είναι καθόλου αντρειωμένος, ανά πάσα στιγμή νόμιζα πως σβήνω! Στην ουσία (μέχρι στιγμής, 3η ημέρα), εάν δεν είχαμε covid, δεν θα καθόμασταν καν σπίτι με έναν ξερόβηχα και λίγο πονοκέφαλο. Σε κρατούν όμως μέσα ο φόβος και, από τη δική μου μεριά, ο θυμός! Γιατί σε μένα; Που τόσο πολύ πρόσεχα; Που έκανα τέσσερα εμβόλια; Που υπήρχαν μερικές νύχτες που κοιμήθηκα με τη μάσκα χωρίς να το καταλάβω;
Ξέρω τις απαντήσεις. Είναι εύκολες και λογικές. Απλώς τώρα ξεχειλίζει το «γαμώτο», που είμαι σίγουρος ότι κάποιοι «άτρωτοι», πιθανώς και αντιεμβολιαστές, θα σπεύσουν να με χρησιμοποιήσουν και ως case study για να ενισχύσουν τα παράλογα πιστεύω τους.
Η ουσία είναι ότι ακόμα και τώρα που ξεπερνάω την πρώτη μου μαυρίλα, μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να έχω προς όσους έχουν σκοτώσει ώρες ατέλειωτες στα εργαστήρια για να μπορώ εγώ, και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, να έχουμε προσβληθεί από έναν θανατηφόρο ιό και οι περισσότεροι από εμάς, χάρη μόνο στα εμβόλια, να έχουμε καταφέρει να τον αντιμετωπίσουμε σχετικά εύκολα.
ΥΓ: Εχω και μία ακόμα εξήγηση για το πώς το κόλλησα – τώρα μού ‘ρθε! Τη μέρα που έκανα στο Κέντρο Προμηθέας το 4ο μου εμβόλιο και ανάρτησα στο facebook αυτήν την φωτογραφία μου, μία κοπέλα έκανε το εξής φαρμακερό και ειρωνικό σχόλιο: «Ρώτησες τους… καλούς γιατρούς που ξέρεις για αυτό που μόλις έβαλες στον οργανισμό σου;».
Πειράχτηκα! Και κόντρα στην απόφασή μου να μην απαντώ στα τοξικά, της έγραψα «αυτό αφορά μόνο εμένα, και όχι εσάς», και την διέγραψα – η πρώτη διαγραφή που έχω κάνει στο fb! Αλλά δεν έφυγε από μέσα μου το δηλητήριό της. Λέτε να φταίει αυτή; Το κακό μάτι; Αυτό είναι! Θα πάρω αμέσως τηλέφωνο τον φίλο και συγκάτοικό μου, εδώ στο Protagon, Aντώνη Πανούτσο, ο οποίος σε δύο πράγματα ειδικεύεται: στον εντοπισμό όλων των αριστερών μπακ με μουστάκι και στο ξεμάτιασμα!..