Η σύζυγος κρεοπώλη καθόταν στο γνωστό σημείο, στην ίδια στάση σώματος, και έπλεκε. Μου θύμισε τη μητέρα του αστυνόμου στις «Αγριες Μέλισσες», που απορείς πώς δεν σκέφτονται να τη γυρίσουν και λίγο, μην και τους ανοίξει. Ο κρεοπώλης σύζυγος έκοβε κρέας. «Καλημέρα πέρα ως πέρα», είπα με τον γνωστό πρωινό ενθουσιασμό μου. Αλλά η ατμόσφαιρα, από ό,τι αντιλήφθηκα αμέσως, δεν σήκωνε χαρά. Ο κρεοπώλης ρούφηξε τη μύτη του και είπε: «Πώς να είμαι; Ψήνομαι στον πυρετό», ενώ έκανε και ένα ψευτοβηχαλάκι ως απόδειξη.
Ημασταν τρεις πελάτισσες και ένιωσα ότι κάναμε ένα βηματάκι προς τα πίσω και απλώθηκε μια πονηρεμένη αμηχανία. Η σύζυγος το «έπιασε» στον αέρα, τινάχτηκε σαν γάτα και τον πλησίασε. Είμαι σίγουρη ότι ήθελε να τον σκουντήσει, να του ψιθυρίσει: «Μαλάκας είσαι; Θα σκορπίσει η πελατεία, βρε!», αλλά εκείνος δεν έπαιρνε χαμπάρι. Το μόνο που ήθελε ήταν να «χαϊδευτεί» άρρωστος. «Σώπα βρε!», του είπε μεγαλόφωνα και με βεβιασμένο χαμόγελο προς εμάς, όπως οι μάνες ενός «κάποτε», που ενώ μας τσιμπούσαν στα μουλωχτά, χαμογελούσαν παράλληλα για ξεψάρωμα προς τους θεατές….
«Χθες, κυρίες μου, είπε ότι ψήνεται κι εγώ του έβαλα θερμόμετρο και είχε 37,2. Τόσο δεν είχες, βρε;», προσπαθούσε η έρμη. «Χθες! Σήμερα πονάνε τα κόκαλά μου όλα. Γρίπη», επέμενε ο χαζός και συνέχιζε να κόβει κρέας και να ψιλοβήχει καταναγκαστικά και να ρουφάει τη μύτη του. Επάνω από το κρέας, όλα αυτά. «Χριστιανέ μου, είτε είσαι άρρωστος με γρίπη είτε νιώθεις άρρωστος, φόρα μια ρημάδα μάσκα! Από σεβασμό σε όλους μας», επενέβην εγώ. «Μα είναι μια χαρά, σας λέω» επέμενε η σύζυγος. «Δεν είμαι», επέμεινε ο αψυχολόγητος. Τι είναι η πατρίδα μας; Ενα σουρεάλ!
Φεύγω από τον χασάπη και τρέχω σε μια δημόσια υπηρεσία για ένα πιστοποιητικό. Φώτα σβηστά. Ατμόσφαιρα για μπλουζ. Είναι μέρα σκοτεινή, κρύα. Δύο κυρίες ειδοποιούν την τρίτη, που κάπου είναι. Ερχεται. «Να σας ενημερώσω ότι η υπηρεσία μας λειτουργεί μέχρι τη 1 και 30. Αλλά θα σας εξυπηρετήσω», μου λέει με εμφατικό βλέμμα-νόημα. Είναι 1.35 μ.μ. Συγκρατούμαι. «Δηλαδή εργάζεστε 8.30-1.30;», ρωτάω δήθεν αθώα, αλλά βράζω, με βλέμμα που πετάει σπίθες. Το πιάνει. «Μέχρι τη 1.30 για το κοινό. Εχουμε τόση δουλειά, που μόνο έτσι την προλαβαίνουμε». Αθάνατο ελληνικό Δημόσιο. Πάει η κοροϊδία σύννεφο! Στη 1.40 μ.μ. παρατηρώ μια ομάδα υπαλλήλων να αναχωρεί. Ετσι όπως «την κάνουν», αίφνης με μάσκα, ενώ πριν δεν φορούσαν, μοιάζει με παιδικό σκετς «Ο ιός». Ή άλλως… Αναπαράσταση της σοφής λαϊκής παροιμίας… Μάθανε ότι πηδιόμαστε πλακώσανε και οι γύφτοι. Τι είναι η πατρίδα μας; Ενα σουρεάλ!
Περνάω από το φαρμακείο να αγοράσω ένα θερμόμετρο γιατί έσπασε το παλιό μας. «Κυρία Ρέα, μήπως θέλετε καμιά μάσκα; Το πρωί φέραμε και έχουν ήδη εξαφανιστεί. Μόνο έξι μπορώ να σας δώσω. Θέλετε για… καλό και για κακό;»… Τι γίνεται, καλέ; Χαμός στη μάσκα!
Επιστρέφω σπίτι. Μια γρήγορη ματιά στις ειδήσεις πριν αρχίσω δουλειά. «Λάθος διαδικασία στον «Ευαγγελισμό» για το ύποπτο κρούσμα κορονοϊού. Δεν ακολουθήθηκε η διαδικασία που έπρεπε με τον 30χρονο άνδρα που προσήλθε στα Επείγοντα ως ύποπτο περιστατικό. Κανονικά, το πρώτο που θα έπρεπε να κάνουν οι υπεύθυνοι του νοσοκομείου ήταν να δώσουν μια μάσκα στον ασθενή και εφόσον είχε έρθει από ταξίδι στην Κίνα, να τον βάλουν σε ειδικό θάλαμο απομόνωσης. Αμέσως μετά να ειδοποιήσουν τους ειδικούς του ΕΟΔΥ (Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας) ώστε να πάρουν δείγμα και να το αποστείλουν στο Ινστιτούτο Παστέρ. Ωστόσο, ο ΕΟΔΥ ειδοποιήθηκε αρκετές ώρες αργότερα και ουδείς γνωρίζει τι είχε γίνει με τον ασθενή. Σύμφωνα με πληροφορίες του Protagοn, η ειδική ομάδα του ΕΟΔΥ έφτασε μετά τις 6 το απόγευμα στο νοσοκομείο».
Τι είναι η πατρίδα μας; Ενα σουρεάλ!
Ιέ μου, ιέ μου… Και προετοιμασμένοι και απροετοίμαστοι… Ασ’ τα να πάνε!..
ΥΓ.: Λήξη συναγερμού από τον «Ευαγγελισμό» αναφορικά με το περιστατικό. Πάμε για άλλα!