Η Μαρινέλλα σωριάστηκε στη σκηνή στη συναυλία της στο Ηρώδειο. Είναι βέβαιο ότι το μισό κοινό έβγαλε το κινητό να το καταγράψει. Ή συνέχισαν να καταγράφουν, αν υποθέσουμε το πιθανότερο, ότι από την αρχή τραβούσαν σε βίντεο τα τραγούδια της ερμηνεύτριας. Αρκετοί ανήρτησαν το βίντεο στα κοινωνικά τους δίκτυα επιτόπου.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν είναι μόνο τα μέσα ενημέρωσης που πουλάνε τον πόνο στις οθόνες. Πλέον τον πουλάνε όλοι στα προφίλ τους. Και αν όχι όλοι, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αντιδρά απέναντι στο βεβαρυμμένο με βία, πόνο, αρρώστια θέαμα, σαν μικρέμπορος κακών στιγμών.
Κανείς δεν θα το παραδεχτεί, αλλά το βίντεο με τη Μαρινέλλα να σωριάζεται στη σκηνή, και κάθε βίντεο που έχει απαθανατίσει μια ανάλογη συγκυρία, ο μέσος χρήστης που το τραβά το αναρτά για να έχει θεάσεις και likes. Στο πίσω μέρος του μυαλού του, αυτή η σκέψη κυριαρχεί και δίνει τη γραμμή της επιλογής, να δημοσιοποιήσει δηλαδή μια στιγμή αδυναμίας του άλλου. Με το πρόσχημα, βεβαίως, ότι συνέβη σε μια συναυλία με χιλιάδες μάτια να παρακολουθούν από κάτω, έτσι κι αλλιώς.
Είναι επίσης σίγουρο ότι η συντριπτική πλειονότητα πάτησε play σε κάποιο από όλα αυτά τα βίντεο που κυκλοφόρησαν, για να δει την ερμηνεύτρια να καταρρέει την ώρα που τραγουδάει. Να δει και να ξαναδεί, σαν να μην το χορταίνει. Δεν είναι μόνο η περιέργεια που μας ωθεί, λογικά ως έναν βαθμό, να το κάνουμε. Είναι και η καλλιέργεια εντός μας μιας ανάγκης που ικανοποιείται με τη σχεδόν ηδονοβλεπτική θέαση της ανημποριάς του άλλου, γιατί βρίσκουμε σε αυτήν το μέσο να ισορροπήσουμε δικά μας κόμπλεξ και εσώτερους φόβους.
Κατά τον ίδιο τρόπο, ανακυκλώθηκε μέχρι αηδίας και το βίντεο με τον ξυλοδαρμό της 14χρονης μαθήτριας στη Γλυφάδα. Το είδαμε από κάθε γωνία λήψης, βάλαμε πάνω του μεγεθυντικό φακό, το σκανάραμε, το λιώσαμε και αυτό σε θεάσεις. Οσο για το κοινό που βρέθηκε μπροστά, αντί να βοηθήσει, να τρέξει να σώσει το παιδί από το ξύλο, επέλεξε να σηκώσει κινητά και να καταγράψει τη βία. Για να την αναρτήσει, πού αλλού; Στη δική διαδικτυακή βιτρίνα του και να τσιμπήσει πελατάκια, ακολούθους και σχόλια.
Ας επιστρέψω όμως στη Μαρινέλλα. Γιατί με αφορμή την εικόνα της κατάρρευσής της επί σκηνής βγήκαν από το παρασκήνιο και πολλά κοινωνικά ταμπού γύρω από την τρίτη ηλικία. Τα σχόλια που διάβαζες στο διαδίκτυο ούτε λίγο ούτε πολύ μιλούσαν για μια γριά που επιμένει να κάνει συναυλίες ενώ θα έπρεπε να κάθεται σπίτι της. Πόσο ενδεικτική της νοοτροπίας μας αυτή η αντίδραση, η οποία επεκτείνεται σε κάθε ηλικιωμένο, κάθε τάξης και ιδιότητας.
Από μια διάσημη και σπουδαία καλλιτέχνιδα που θέλει να ανεβαίνει στη σκηνή μέχρι την τελευταία της στιγμή, μέχρι τον παππού που επιμένει να πηγαίνει στο μαγαζί του και να δουλεύει, τα λόγια είναι σκληρά και οι χαρακτηρισμοί που του αποδίδουν οι γύρω καθόλου κολακευτικοί. Λέμε ότι οι ηλικιωμένοι πρέπει να μένουν ενεργοί μέσα στην κοινωνία, να μην αποσύρονται, να μην απομονώνονται και να μην τα παρατάνε, αλλά η στάση μας διατρέχεται από ειρωνεία και αρνητικότητα όταν όντως κάποιοι από αυτούς το κάνουν πράξη στην επαγγελματική τους, κυρίως, ζωή.
Για τον μέσο Ελληνα, η επαγγελματική πορεία πρέπει να ολοκληρώνεται στην τρίτη ηλικία. Του είναι δύσκολο να χωνέψει ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να την ολοκληρώσουν ποτέ. Ο μέσος Ελληνας, όταν λέει σε έναν ηλικιωμένο, στον γονιό του για παράδειγμα, να είναι ενεργός, εννοεί πολύ συγκεκριμένα πράγματα, που φτάνουν, το πολύ, μέχρι ένα χόμπι και μια βόλτα σε κάποιο ΚΑΠΗ.
Και όμως, η σύνταξη δεν είναι για όλους ένα στρατόπεδο στο οποίο μπαίνεις υποχρεωτικά με το που περνάς τα εξήντα. Για κάποιους η δουλειά τους είναι πνοή ζωής, ένα οξυγόνο που θέλουν να ρουφούν μέχρι να πεθάνουν. Η δυσκολία να δεχτούμε αυτή την κατηγορία ανθρώπων φανερώνει τη δυσανεξία μας απέναντι στην τρίτη ηλικία. Την έχουμε βάλει σε απόσυρση, ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε. Και περιμένουμε μια κακή στιγμή για να εκτοξεύσουμε το πικρόχολο σχόλιό μας, να βγάλουμε την ειρωνεία μας: «Ε, βέβαια, τι θέλει 86 χρόνων γυναίκα και κάνει συναυλίες;».