Τις προηγούμενες ημέρες, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μία ολόκληρη συζήτηση άρχισε για τις ανισότητες που ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να υφίστανται μεταξύ αντρών και γυναικών.
Κι εάν τα δικαιώματα των γυναικών έχουν κατοχυρωθεί σε απόλυτο -ή σχεδόν απόλυτο βαθμό- στον δυτικό κόσμο, η πραγματικότητα είναι ελαφρώς διαφορετική από ότι πιστεύει ο περισσότερος κόσμος. Ειδικά, όσον αφορά ζητήματα ισότητας στους εργασιακούς χώρους.
Ένα από τα βασικότερα ζητήματα που συζητούνται τα τελευταία χρόνια είναι αυτό της επαγγελματικής αμοιβής. Θεωρητικά, άντρες και γυναίκες θα έπρεπε να αμείβονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με το ίδιο ποσό χρημάτων, όταν μιλάμε για την ίδια θέση, για τον ίδιο ρόλο μέσα σε μία εταιρεία ή έναν οργανισμό. Θεωρητικά. Η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Κατά μέσο όρο, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η μισθολογική διαφορά μεταξύ αντρών και γυναικών φτάνει στο 17% (Κονστάνς Λε Γκριπ, Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα).
Πώς, όμως, καταπολεμούνται οι ανισότητες και πώς επιτυγχάνεται η οικονομική ισότητα;
Με βάση τα όσα προτείνει η Αννα Χεντ (μέλος της ομάδας των Σοσιαλιστών-Δημοκρατών, Σουηδία) πρέπει να διασφαλιστεί, αρχικά, το ότι υπάρχει αγορά εργασίας για τις γυναίκες. Έπειτα, χρειάζεται να υπάρχει ίσος καταμερισμός εργασιών στο σπίτι, κάτι που θα οδηγήσει στο να έχουν οι γυναίκες πρόσβαση σε υπηρεσίες φροντίδας παιδιών και ηλικιωμένων. Και, προφανώς, πρέπει να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες για άντρες και γυναίκες να μείνουν στο σπίτι με τα παιδιά τους. Τόσο η Χεντ, όσο και η Λε Γκριπ είναι μέλη της αρμόδιας επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Ισότητα των Φύλων.
Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές πως δεν απαιτείται μόνο νομοπαρασκευαστική διαδικασία για την εξάλειψη των διακρίσεων, αλλά ριζική αλλαγή σε επίπεδο κοινωνιών.
Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας βρήκε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να διοργανώνει σειρά εκδηλώσεων και δράσεων, κάτι που φανερώνει το πόσο ψηλά είναι στην ατζέντα του το συγκεκριμένο ζήτημα. Από συνεντεύξεις μέσω social media (με τη μορφή ερωτήσεων-απαντήσεων στο Facebook) μέχρι εκθέσεις στους χώρους του ΕΚ και σεμινάρια για δημοσιογράφους.
Κοινή συνισταμένη, κοινός παρονομαστής όλων των δράσεων ήταν η πεποίθηση πως αν και ο δρόμος στον οποίο κινείται η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σωστός, υπάρχουν ακόμη πολλά να γίνουν προς την ίδια κατεύθυνση.
Εάν δεν ληφθούν δραστικά μέτρα, εάν δεν επιταχυνθούν οι διαδικασίες, θα χρειαστούν τουλάχιστον 70 χρόνια για να επέλθει ισότητα στις μισθολογικές απολαβές αντρών και γυναικών στην Ευρώπη. Για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης, όλα τα παραπάνω στοιχεία ισοδυναμούν με το μία γυναίκα να δουλεύει χωρίς να αμείβεται για δύο μήνες τον χρόνο.
Αλλά δεν είναι μόνο τα χρήματα. Υπάρχουν κι άλλοι τομείς στους οποίους απαιτείται άμεσα παρέμβαση από πλευράς ΕΕ. Και αυτό γίνεται.
Στον ακαδημαϊκό τομέα και στο πεδίο της έρευνας, από το 2009 και μετά (μέσα στην κρίση, δηλαδή) παρατηρείται μία συνεχής πτώση της συμμετοχής των γυναικών. Το 2009, το 13,2% των ανθρώπων που δραστηριοποιούνταν στην επιστήμη, την τεχνολογία, τον κλάδο των μηχανικών και των μαθηματικών ήταν γυναίκες. Σήμερα, το αντίστοιχο ποσοστό είναι στο 11,6% με συνεχείς πτωτικές τάσεις.
Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, εάν κοιτάξει κανείς τους δείκτες εκτός Ευρώπης. Το 10% των κοριτσιών σε όλον τον κόσμο δεν έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση και δεν φοιτούν σε σχολεία. Το αντίστοιχο ποσοστό των αντρών είναι στο 8%.
Τα νούμερα της Ευρώπης είναι καλύτερα, σημαντικά μάλιστα, όσον αφορά και στην πολιτική. Κατά μέσο όρο, το 23% (λιγότερο από το ¼ δηλαδή) των μελών όλων των κοινοβουλίων του κόσμου είναι γυναίκες. Εντελώς διαφορετική εικόνα επικρατεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Εκεί, το αντίστοιχο ποσοστό αγγίζει το 40% (37%), κάτι που αποτυπώνει τα αποτελέσματα της πολιτικής και της στρατηγικής που εφαρμόζει το ΕΚ.
*Το άρθρο αυτό του Protagon εντάσσεται στο πλαίσιο του προγράμματος επιχορηγήσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στον τομέα της Επικοινωνίας
