Ο αντιδήμαρχος, επί 30 συναπτά έτη στην πολιτική, ένιωθε υπερήφανος για την κοινωνική δραστηριότητα του. Τάιζε μέχρι και στο τελευταίο χωριό, τους άπορους και είχε επιτύχει να διαχειριστεί πολλά κονδύλια από το πρόγραμμα κοινωνικής βοήθειας της Ευρωπαϊκής Ενωσης!
Χωρις ίχνος ενοχής για την τριαντάχρονη αθλιότητα των πολιτικών αυτής της χώρας, επαίρετο ότι έδωσε πολλές θέσεις εργασίας με αυτή την δράση σε πολλούς ανέργους κοινωνικούς και μη, λειτουργούς. Όμως το αποκορύφωμα ακούστηκε το απόγευμα στο καφενείο, του ακριτικού χωριού όπου, μιλώντας για ανάπτυξη του Εβρου, ο πρόεδρος της τοπικής ΚΝΗΣΕΤ ή κάπως έτσι που φύτευε ινδική κάναβη σαν εναλλακτική γεωργία, μίλησε για ανάπτυξη με την στοχευμένη παραγωγή αγροτικών προϊόντων που θα απορροφούνται τοπικά μέσω των κονδυλίων κοινωνικής αλληλεγγύης. Δηλαδή, για κάτι πρωτοφανές που μπορεί να συμβεί μόνο στη χώρα μας: την ανάπτυξη μέσω της φτώχειας!!!!
Και ας ήταν «για τα γουρούνια» τα μήλα στην τελευταία διανομή, όπως δήλωσε διακριτικά ο πολύτεκνος εκεί στη γωνία.
Στον αποχαιρετισμό, αυτός ο ίδιος πολύτεκνος μου έδειξε το σπιτάκι του, με κυανόλευκα χρώματα, όπου στην απέναντι όχθη κυμάτιζε η τουρκική σημαία.
«Εγώ είμαι ο τελευταίος Ελληνας πριν από τα σύνορα», μου είπε περήφανος. «Οποτε ξανάρθεις κόπιασε να σε φιλοξενήσω».
Μέσα στην απόλυτη κατάθλιψή μου αυτό ήταν μια ελπίδα ότι αυτή η χώρα, όσα σάπια μήλα και να την ταΐσει η Ευρώπη, δεν θα πεθάνει, γιατί υπάρχουν ακόμη κάποιοι ακρίτες που η περηφάνεια τους είναι πολύ ψηλότερα από την πείνα τους.
* Ο Γιάννης Παλλήκαρης είναι πρωτοπόρος χειρουργός οφθαλμίατρος, από το 1987 καθηγητής Οφθαλμολογίας στο Τμήμα Ιατρικής του Πανεπιστημίου Κρήτης και εμπνευστής του «Πανεπιστημίου των ορέων»