Η ιδέα ενός κυβερνητικού διοικητικού κέντρου ταιριάζει γάντι στο μοντέλο περί επιτελικού κράτους του Μητσοτάκη. Μοντέλο που δεν είναι καθαρόαιμη ιδέα Κυριάκου, αλλά απλή αντιγραφή του τρόπου που λειτουργούν οι κυβερνήσεις σε όλες τις σοβαρές χώρες. Αντιθέτως, η σημερινή εικόνα των κρατικών υπηρεσιών που θα μεταστεγαστούν στην ΠΥΡΚΑΛ (9 υπουργεία, 5 μεγάλοι Οργανισμοί, 127 κτίρια, 353.480 τ.μ. διασκορπισμένα παντού, 33,1 εκατομμύρια ευρώ ετήσιο κόστος) είναι η εικόνα και η ομοίωση ενός πολυέξοδου αναποτελεσματικού κράτους υπουργικών τιμαρίων, όπου δεν γνωρίζει η αριστερά του τι ποιεί η δεξιά του.
Θεωρητικώς, το σχέδιο μεταφοράς θα έπρεπε να ικανοποιεί και την Αριστερά, η οποία, ως γνήσια δύναμη κρατισμού, θα ήταν λογικό να αποζητά ένα συγκεντρωμένο και ισχυρό διοικητικό κέντρο, από το οποίο αρχικά θα εκστρατεύσει για την κατάληψη και στη συνέχεια θα διοικήσει τους περίφημους «αρμούς» της εξουσίας. Αντε να έφτιαχναν σε μια μουλωχτή γωνιά του ισογείου κι ένα αντίγραφο του Dolce της οδού Σκουφά, ώστε να υπάρχει λίγο ελληνικό ΣΥΡΙΖΑϊκό χρώμα στο διοικητικό μεγαθήριο. Μια χαριτωμένη αναφορά-πινελιά στον ιστορικό τόπο όπου ανδρώθηκε η δρακογενιά της καθ’ ημάς Αριστεράς.
Πλην, ο ΣΥΡΙΖΑ είπε «όχι» κι έβαλε τους τοπικούς αυτοδιοικητικούς του να φωνάζουν. Η κεκτημένη αντιπολιτευτική του ταχύτητα δεν του επιτρέπει να δει τα πολλαπλά πλεονεκτήματα του σχεδίου. Διοικητική αποτελεσματικότητα, τεχνολογική επάρκεια των κρατικών υπηρεσιών, οικονομίες κλίμακας, κυκλοφοριακή αποσυμφόρηση του Κέντρου, εξάλειψη διαδηλώσεων σε εμπορικούς δρόμους, αφού δεν θα υπάρχουν εκεί υπουργεία και άλλα πλείστα. Προσωπικά δεν θυμάμαι ούτε έναν πρωθυπουργό που στην αρχή της θητείας του να μη σχεδίασε (ματαίως) τη μεταφορά του πρωθυπουργικού γραφείου σε πιο σύγχρονο χώρο από τον σημερινό. Σήμερα, στο Μέγαρο Μαξίμου, για να περάσουν ένα καλώδιο υπολογιστή από το ένα δωμάτιο στο άλλο, πρέπει να πάρουν άδεια από την Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού.
Υπάρχει, αλήθεια, κανένας σοβαρός λόγος να χαίρεται ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή τα υπουργεία Οικονομικών, Ανάπτυξης, Εργασίας, Υγείας, Περιβάλλοντος, Πολιτισμού, Εσωτερικών, Ανάπτυξης και Τουρισμού, μαζί με το Υπερταμείο, την ΕΤΑΔ, το ΤΑΙΠΕΔ και την ΑΑΔΕ είναι διασκορπισμένα σε 127 κτίρια του Κέντρου; Εχει κανέναν λόγο να μη θέλει οι 14.013 υπάλληλοί τους να εργάζονται σε υπερσύγχρονα βιοκλιματικά κτίρια που βρίσκονται μέσα σε πάρκο 80 στρεμμάτων και μόλις 300 μέτρα από σταθμό του μετρό, ώστε να μη χρειάζεται να κινούν τα αυτοκίνητά τους; Εχει κανέναν λόγο να διαφωνήσει με την κατεδάφιση 66 νυν ερειπίων, τη μεταστέγαση του εναπομείναντος μπαρουτάδικου και τη μεταφορά των εκατοντάδων λεωφορείων της ΕΑΣ, που αποτελούν πηγή μόνιμης ρύπανσης της περιοχής;
Θεωρητικώς όχι, πρακτικώς, όμως, το σύνθημα «η ΠΥΡΚΑΛ ανήκει στην κοινωνία, όχι στην κυβέρνηση και στα υπουργεία» στέκεται πάνω από εκατομμύρια ευρώ που εξοικονομούνται, πάνω από καίριες διοικητικές ανάγκες που εξυπηρετούνται, πάνω από οποιαδήποτε λογική εκσυγχρονισμού του κράτους. Καλοί οι Πιερρακάκηδες με τα κομπιούτερ τους, αλλά αν τους βάλουμε «πάνω από την κοινωνία» γενικώς και αορίστως, τότε γίνονται ύποπτοι τεχνοφασισμού και μονοπωλιακής τσιμεντοποίησης. Κι ας έχει το καινούργιο πάρκο μόνο 22% κάλυψη εδάφους, έναντι 66% που είναι σήμερα. Το ΚΚΕ, η Κουμουνδούρου, η ΣΥΡΙΖΑϊκή αντιπολίτευση του Δήμου Δάφνης και κάτι ακροαριστερές κινήσεις πολιτών (τρομάρα τους), απαιτούν «η ΠΥΡΚΑΛ να γίνει πάρκο που θα αποδοθεί στον δήμο». Με την πρόσληψη, προφανώς, καμιάς κατοσταριάς μονίμων κηπουρών και φυλάκων για να κυνηγούν τους τοξικομανείς από τον πελώριο χώρο. Τα 80 στρέμματα δεν τους αρκούν. Το θέλουν όλο πάρκο.
Το «όχι στη μετατροπή μιας ήσυχης γειτονιάς σε υπουργειούπολη» έχει κάτι το ηρωικά παλαιικό και γοητευτικό μαζί. Σαν το σύνθημα πενήντα ορεινών Κρητικών του Ρεθύμνου, που πριν μια πενταετία έστησαν μπλόκο στις ανεμογεννήτριες που ανέβαιναν σε κάποιο κορφοβούνι, απαιτώντας να πληρώνουμε εμείς οι υπόλοιποι, μέσω της ΔΕΗ το πανάκριβο δικό τους ρεύμα. «Ελεύθερα βουνά, περήφανοι άνθρωποι» έγραφαν τα πανό που κρατούσαν, ενώ πετροβολούσαν τα φορτηγά με τις ανεμογεννήτριες. Λογικό, τα βουνά τους (όπως και η ΠΥΡΚΑΛ σήμερα) ανήκουν στην κοινωνία, όχι στην κυβέρνηση και στα υπουργεία.