Το επίθετο «Κόλλιας» θεωρείται από τους ειδήμονες αρβανίτικο – μη σηκώνετε το φρύδι κάποιοι, σας βλέπουμε, αν δεν ήταν οι αρβανίτες αγωνιστές, η χώρα ίσως είχε πολλούς «εφέντες» και μετά το ’21. Προέρχεται από το βαπτιστικό όνομα «Νικόλαος», «Νικόλας». Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για επώνυμο διόλου σπάνιο. «Κόλλια» θα συναντήσετε στη Βοιωτία, στην ορεινή Κορινθία, στη Σάμο και αλλού. Μικρό και σχετικά εύηχο, κινείται κάπου ανάμεσα στο στερεοτυπικά –α λα Φίνος Φιλμς– εφοπλιστικό «Καρνέζης» και στο πολυσύλλαβο κωμικό «Σπανοβαγγελοδημήτρης». Αυτό είναι, τι να κάνουμε, κι αν φταίει κάποιος είναι ο παππούς κι η σκούφια μας. Φταίει;
Στο Facebook, εκεί όπου σχεδόν όλα επιτρέπονται, το επίθετο έγινε αφορμή για μια πρόταση ανήθικη, που –μην πάει αλλού το μυαλό σας– έχει πυρήνα εξαπάτησης, παγίδας. Να πώς:
Στην αρχή, κατέφθασε μήνυμα πρότασης φιλίας. Από κυρία κοτσωνάτη (στη φωτό τουλάχιστον), εκ Τουρκίας ορμωμένης. Την έκανα δεκτή, για διάφορους λόγους. Yστερα από σύντομο διάστημα, κατέφθασε μήνυμα-σεντόνι στο messenger. Θεώρησε θέλημα Θεού να τα πούμε και να με συναντήσει. Ο Θεός ο δικός της προφανώς δεν έχει πρόβλημα με τις λαμογιές, το παρακάμπτω όμως για να γίνω σαφέστερη.
Εντόπισε το προφίλ μου, διότι αναζητούσε κάποιον με το όνομα «Κόλλια». Είναι –έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται– η Y. Az. (τα αρχικά της), εργάζεται ως υπάλληλος τράπεζας στην Κωνσταντινούπολη (οι Τούρκοι δεν τη λένε Ιστανμπούλ;), και μου επιφυλάσσει πρόταση επιχειρηματική σχετική και με το επίθετο και με την ιθαγένειά μου.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρόταση-ιστορία της κυρίας παίζει ένας «Αντριάν Κόλλια». Εκλιπών – προσοχή, όμως, ψιθυριστά, δεν το ξέρει κανένας. Ελληνας (ελληνικότατο αυτό το «Αντριάν»…), με βασική επαγγελματική δραστηριότητα επιχείρηση χρυσού στη μαγική πόλη του Βοσπόρου, την Κωνσταντινούπολη – Ιστανμπούλ. Ο εκλιπών επιχειρηματίας διατηρούσε κατάθεση στην τράπεζα όπου εργάζεται η κυρία, μάλλον από το 2007 (η σύνταξη του μηνύματος δεν είναι πολύ ξεκάθαρη στο σημείο αυτό) για 108 ημερολογιακούς μήνες, αξίας περίπου 9 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ. Δυστυχώς, όμως, πώς τα φέρνει η ζωή, ο Αντριάν Κόλλια νόσησε με Covid-19 και απεβίωσε στις 30 Απριλίου – η ακρίβεια δίνει στο ψέμα το λούστρο της αλήθειας, σωστά; Λυπηρό. Διαβολικό συνάμα, ως αποκύημα φαντασίας. Σχετικά προσφάτως εξέπνευσε και η ημερομηνία της κατάθεσης. (Κάνουν προθεσμιακές κι οι εκατομμυριούχοι;)
Και τώρα, στο ζουμερό δια ταύτα. Η διοίκηση της τράπεζας –λέει η κυρία– δεν γνωρίζει τίποτε ακόμη (;) για τον θάνατό του Αντριάν Κόλλια. Μόνο η ίδια, η υπάλληλος δηλαδή, το γνωρίζει διότι διαχειριζόταν τα του λογαριασμού του. Oταν άνοιξε (;) ο λογαριασμός του, διαπιστώθηκε ότι ο εκλιπών δεν είχε οικογένεια, σύζυγο, παιδιά, αδέλφια, ξαδέλφια, γενικώς κληρονόμους. Ατυχέστατος, μονήρης, άκληρος, ο πλούσιος Αντριάν. Η ιστορία του γίνεται άνετα ταινία βεληνεκούς «Καρνέζη».
Τις εξελίξεις καθορίζει η διοίκηση της τράπεζας που θέλει τώρα να εντοπίσει αδρανείς – ανενεργούς λογαριασμούς (σε διάστημα μικρότερο του έτους;). Η κυρία Y. Az. στενοχωρήθηκε όπως ήταν φυσικό με την εξέλιξη αυτή, διότι η τράπεζα θα ανακαλύψει την απώλεια του πελάτη Κόλλια και θα επιχειρήσει να «εκτρέψει» τα κεφάλαια του μακαρίτη στις τσέπες των επικεφαλής της. (Κακουργηματική πράξη ίσως για τα στελέχη της τράπεζας;)
Με τούτα και με κείνα, χάρηκε η γυναίκα που με βρήκε. Μην το αμφισβητείτε, το λέει ξεκάθαρα – σημειωτέον ότι αντιγράφω το μήνυμα σε πλάγιο λόγο. Διότι σκέφθηκε να με παρουσιάσει ως συγγενή-κληρονόμο του μακαρίτη, αφού διαθέτω όλα τα προσόντα –και Κόλλια και Γιουνανιστάν, τι άλλο θέλουν; Κληρονομητήριο μήπως;– προκειμένου να αποδεσμευθεί ο λογαριασμός. Oλα αυτά με τη δική της βοήθεια-διαμεσολάβηση, ασφαλώς.
«Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος», γράφει επί λέξει η Y. Az, «η συναλλαγή θα εκτελεστεί σύμφωνα με νόμιμη ρύθμιση που θα σας προστατεύει από οποιαδήποτε παραβίαση του νόμου. Είναι καλύτερο να διεκδικήσουμε τα χρήματα παρά να επιτρέψουμε στους Διευθυντές της Τράπεζας να τα εκτρέψουν και να τα μοιραστούν μεταξύ τους». Και καταλήγει: «Δεν είμαι άπληστος άνθρωπος, γι’ αυτό προτείνω να μοιραστούμε τα χρήματα, 50/50% για εσάς και εμένα αντίστοιχα». (Δεν τολμώ να σκεφθώ τι θα πρότεινε αν ήταν άπληστη.)
Το μήνυμα κλείνει με το πονηρό θηλυκό να μου στέλνει το mail της, ζητώντας απόλυτη εμπιστευτικότητα.
Κοιτάξτε, η αλήθεια είναι ότι η δημοσιογραφία δεν αφήνει πολλά λεφτά. Oχι αυτή με τα σπίτια στο Μόντε Κάρλο, η άλλη. Και επίσης αλήθεια –μαύρη κι αυτή– είναι ότι με 4,5 εκατομμύρια δολάρια οργανώνονται ωραία non stop ταξίδια επιπέδου φαντασίωσης, μπόλικο υλικό για απομνημονεύματα σε σπίτι με θέα τη θάλασσα μετά τα 75. Αλλά με εκνευρίζει η μοιρασιά – επινόηση της κυρίας. Αυτή θέλει τα μισά, χωρίς να διαθέτει καν το σωστό επίθετο.